Reevaluating a denial from god
« Life is good, a rocket sled utopia
A self imposed myopia
You gotta love this pace
Life is fast, a million winners everyday
You tell me, is this work or play
I’m never really sure
I’ll never trust myself again
But I don’t care
Well just set that plastic soul on fire
And watch it melt»
Οι Monster Magnet είναι εδώ και πολλά χρόνια τεράστια λατρεία. Από τότε που πρωτοέπεσε στα χέρια μου μια αντιγραμμένη κασέτα με το «Powertrip» λίγο αφού πρωτοκυκλοφόρησε, πιστεύω ότι είναι από τα ελάχιστα πράγματα που ορίζουν τόσο καλά αυτό που λέμε rock. Η ενέργεια, το πάθος, το εντελώς χύμα feeling είναι ίσως η πεμπτουσία της γοητείας αυτού του πράγματος και λίγοι από τους λόγους που ο έρωτας με το συγκρότημα του φίλου Dave είναι τόσο ολοκληρωτικός και θερμός (δεν θα μπορούσε να είναι και τίποτα λιγότερο άλλωστε). Το «God Says No» ήρθε σε μια ψιλοπερίεργη φάση, μετά την κυκλοφορία αρκετών απανωτών τεράστιων δίσκων και με τον προκάτοχό του, το «Powertrip» να φαίνεται να είναι ικανό να τους κάνει ιδιαιτέρως διάσημους. Για αρκετά χρόνια το «God Says No» μου φαινόταν με διαφορά ο πιο αδύναμος δίσκος τους, μια κάπως «μουδιασμένη» δουλειά που δεν ήξερε τι ακριβώς θέλει να κάνει και μην αντέχοντας σε καμία σύγκριση με το παρελθόν. Η κυκλοφορία του επόμενου, εκπληκτικού «Monolithic Baby» μάλλον παγίωσε αυτή την άποψη και το άφησε να πιάνει σκόνη.
Εδώ και λίγο καιρό με έπιασε μια όρεξη να τους ξαναθυμηθώ και το χέρι τυχαία πήγε στο «God Says No» (άλλωστε όλα τα υπόλοιπα τα έχουμε λιώσει). Δεν ξέρω τι συμβαίνει σε παρόμοιες καταστάσεις, αλλά αυτή τη φορά ο δίσκος έκανε ένα απίστευτο κλικ και πραγματικά τον είδα (και τον άκουσα) με άλλα μάτια (…και αυτιά…). Τελικά φίλοι και φίλες (….) το «God Says No» είναι μεγάλος δίσκος. Χωρίς να έχει την αμεσότητα του «Powertrip» ή την ψυχεδέλεια του «Superjudge» και του «Spine Of God» ή το space feeling του «Dopes To Infinity», χωρίς ακόμα και το χύμα πάθος του «Monolithic Baby», καταφέρνει να συνδυάζει διάφορες μικρές λεπτομέρειες σε ένα σύνολο που θα αργήσει αλλά θα σε κερδίσει (ακριβώς το ίδιο που συνέβη και με το «See you in hell» από το «Powetrip»). Όσες φορές το ακούω (και το ακούω συχνά ειδικά τα πρωινά), τόσο περισσότερο βλέπεις πόσο ωραία τα λέει ο Wyndorf, έστω και αν απέχει πάρα πολύ από το να θεωρηθεί «ποιητής». Το Melt, το God Says No, το All Shook Out, το Kiss Of The Scorpion, το Queen Of You, το Silver Future και λίγο πολύ όλα τα κομμάτια σου δείχνουν οτι γυαλίζει πολύ το μάτι τους. Και οι στίχοι είναι ένας ακόμα λόγος για να αγαπήσεις ακόμα περισσότερο τον Wyndorf.
«Hey little cookie take a walk my way
I like to hear what you have to say
You know the truth and your so put together
Baby I could stick you on the lip of forever
Even a volcano has a price to pay»
« So lick the mirror, and love yourself
My sweetest baby has gone to hell
I hear your heartbeat your eye is a shrine
I drink your teardrops, now burn me alive»
« I said children of the atom let’s get together and die
The future whispered in my ear
Said go ahead and have some fun
The suckers giving up their souls
It’s gravy for the gods and punks
The world says I need some help
I’m floating on a big white cloud
I guess you say I’m not myself
Somebody called it all shook out»
…και άλλα πολλά τέτοια ωραία. Και μια που είμαστε και ιδιαίτερα επίκαιροι ως blog, ο Wyndorf φαίνεται ότι την έβγαλε καθαρή από την μαλακία που τον δέρνει και έτσι σύμφωνα με πρόσφατες ανακοινώσεις, φαίνεται ότι στα τέλη του 2007 ή στις αρχές του 2008 θα έχουμε το νέο album υπό τον παιχνιδιάρικο τίτλο «4 Way Diablo». Και χαιρόμαστε και ελπίζουμε ότι δεν θα μαλακιστούν πάλι και ελπίζουμε ακόμα περισσότερο ότι θα μας ξανάρθουν αν και μάλλον αν γίνει κάτι τέτοιο θα υπηρετούμε την μαμά πατρίδα.
ΠιΕς: (για να μην απογοητεύουμε και τους αναγνώστες που ξέρουμε ότι ξέρουν ότι είμαστε προβλέψιμοι) Αυτή τη στιγμή δεν παίζει το «God Says No», αλλά το «Tanks And Recognizers» κάποιων Lights Out Asia (εγώ δεν τους ξέρω) που είναι πολύ ωραίο και αμφιταλαντεύεται κάπου ανάμεσα στην electronica και στο post rock και μας αρέσει. Σειρά εις το πολυπαθές στερεοφωνικό μας ευελπιστούμε να έχουν τα «The Seed-At-Zero» και «Skirting The River Road» του Robin Williamson, το «The Hangman’s Beautiful Daughter» των The Incredible String Band του ιδίου, το ομώνυμο των The Blues Control καθώς και το «Ladies And Gentlemen Of The Opposition» του Sivert Hoyem. Guest εμφάνιση αναμένεται να κάνει το καινούριο των Dead Soul Tribe που για χάρη του παρελθόντος ελπίζουμε να ναι καλύτερο από εκεί που τους είχαμε αφήσει. Και η ζέστη συνεχίζεται.
sonic death monkey 