sonic death monkey

Αγαπητό μου ημερολόγιο, σήμερα μπήκε ο Αύγουστος. Καρδούλα. Ο Αύγουστος, όπως συζητούσα σήμερα και σε μια συζήτηση, είναι για το καλοκαίρι ό,τι είναι οι Κυριακές για την εβδομάδα. Ο Αύγουστος έχει μια γεύση από μελαγχολία, καθώς κουβαλάει (σαν τις Κυριακές) ένα συναίσθημα απώλειας, ένα σημάδι τέλους, μια πρέζα θλίψης. Καρδούλα. Σήμερα γνώρισα και τον έρωτα της ζωής μου. Καρδούλα. Εις διπλούν. Καρδούλες. Και πήραμε ένα τσάι μαζί. Καρδ.

Όπως και να χει, δεν ήθελα να ξεκινήσω με μουσική πάλι. (Όχι) καρδούλα.

Έχετε παρατηρήσει πως μερικά albums χάνουν απίστευτα όταν δεν παίζουν με ακουστικά; Σαφώς και το έχετε παρατηρήσει, δεν περιμένατε ένα blog την πρώτη αυγούστου του 2007 να σας το πει. Σήμερα πήγαμε Trondheim μεταξύ άλλων, και μάθαμε ξανά πως τέλειωσε ο κόσμος όλος. Σας διαβεβαιώνω, μετά βεβαιότητος, πως οι Manes ηθελημένα δημιούργησαν ένα album αποκλειστικά και μόνο για ακρόαση με ακουστικά. Βεβαίως, με ακουστικά, μόνο έτσι έχω καταφέρει ως τώρα να το πιάσω πλήρως. Δεν θα σταθώ στο πόσο εξαιρετική μουσική έχει μέσα ή στην διπλωματική μου με θέμα «πως μερικές δυναμικές black metal riff-άρες κατέληξαν σε μη-black metal δίσκους». Ή γενικώς στους Manes. Το θέμα είχε να κάνει ξεκάθαρα με τρόπο ακρόασης ορισμένων albums.

Μετά υπήρξε και Lars Pedersen. «Psychedelic Wunderbaum». Speed. Μα τι σκατά συνέβη το ’99 στη Νορβηγία; Να η εναλλακτική διπλωματική. «Τι σκατά συνέβη το ’99 στη Νορβηγία». Σε επόμενο τεύχος.

Πρώτη αυγούστου λοιπόν. Αληθινό γεγονός : Συνήθως κάθε πρώτη αυγούστου, αν όχι πρώτη αυγούστου σίγουρα μέσα στην πρώτη βδομάδα, επισκέπτομαι τη σχολή μου. Άδεια, γεμάτη σκισμένες αφίσες, σαν ένα σκισμένο ουράνιο τόξο, καρδούλες. Πίνω έναν καφέ που έχω πάρει από τα πριν, καπνίζω και ένα σιγαρέττο σέρτικο αναμεμειγμένο με ξεκούραση κουρασμένου κτιρίου, λέω και μιαδυό μαλακίες με τον φύλακα, και ολοκληρώνω την αγαπημένη μου επίσκεψη στο άδειο κτίριο με ανάγνωση του άδειου πίνακα αποτελεσμάτων. Μεγάλες στιγμές. Φέτος δεν έχω πάει ακόμα, και θέλω. Ωραίο είναι, μα ακούγεται καλύτερο από όσο στα αλήθεια είναι, μη φανταστείτε δηλαδή πως βρήκατε και hobby. Απλά η εικόνα της πλήρους εγκατάλειψης, φέρνει έντονα την εικόνα της άδειας πόλης, που ακόμα και ο δεκαπενταύγουστος τελικά δεν παρέχει επαρκώς. 2000, Oslo. Παραλογίζομαι.

Και κλείνω τον παραλογισμό αυτό. Με odyssey through the galactic underworld, by approaching the «VILE FIVE» space station. Ελπίζω σε επανάσταση και καρτερώ καρτερικά την επόμενη εβδομάδα. Θα ακολουθήσει κάτι και εδώ, λέω, θέλω, υποθέτω.

Σημειώσεις : Με πρόλαβαν όσοι απόλαυσαν τους Mum και δεν αναφέρθηκα στην ώρα μου. Από πότε ένα blog έχει ώρες όμως; Οι Front 242 λοιπόν ήταν εκθαμβωτικοί και ψαρωτικοί μέχρι ψαρώματος. Και βάλε. Γενικώς ήταν τέλειοι. Ο Alexander Hacke πάλι, μετά μισάωρης αναμονής στην είσοδο λόγω (για άλλη μια φορά) εξαιρετικής επιλογής χώρου, μου φάνηκε πολύ πιο προβλέψιμος από όσο προβλέψιμο θα περίμενα έναν Alexander Hacke. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως ο τύπος νιώθει τέρμα. Ή το γεγονός πως έχω πρόβλημα στα αυτιά. Ό,τι και να ναι, δεν είχα και σπασμούς από αναφιλητά και ρίγος, ούτε βρέθηκα σε κάποια έκσταση. Μάλλον βαρέθηκα λίγο. Μετά βγήκαν οι SIGNAL. Λόγια περιττά, με εξαιρετικές σκαλωτικές αστικές οπτικές αναπαραστάσεις να τα λένε όλα. Και η μουσική, λιγότερη «λιτή». Λιγότερο «Xerrox». Περισσότερο techno, περισσότερο industrial, κυρίως industrial. Περισσότερο κολλητική, απτή, και συγκροτηματική. Παρά «Alva Noto». Πλάκα κάνω, ακούστε το «Robotron» όσο πιο σύντομα το εντοπίσετε. O Alva Noto είναι από τους μεγαλύτερους σύγχρονους συνθέτες. Το έχω ξαναπεί, και θα το ξαναπώ. Τον έχω ξαναδεί, και θα τον ξαναδώ. Ωραία και η εκδρομή. Δίκλαδη. Αυτά.

Καλώς και την δεύτερη του Αυγούστου, τώρα που την παρατηρώ. Καλημέρα σας, οριστικά.

~ από kiwiknorr στο 2 Αυγούστου, 2007.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized