When the summer comes along, still in town we belong
Καλοκαιριάζει επικίνδυνα τελευταία. Σαν να μην έφτανε η υπερβολική ζέστη, η ανακατωσούρα που αυτή προσδίδει, ο πανικός που επικρατεί, οι διαλυμένες εξεταστικές και οι κακοί συγχρονισμοί σε όλα μα όλα, σαν να μην έφταναν όλα αυτά λοιπόν, φέτος έχω την εντύπωση πως η προσπάθεια να ηρεμήσει κανείς λιγάκι στην Αθήνα και πριν τον δεκαπενταύγουστο είναι πιο μάταιη από πέρσι. Μαλακίες βέβαια, κάθε χρόνο τα ίδια λέμε, όπως και κάθε χρόνο τελικά βρίσκουμε την μικρή διέξοδο που θα μας κάνει μέχρι και να τη νοσταλγήσουμε. Δεν θα ακολουθήσει δημοσίευση απόγνωσης ή νοσταλγίας όμως. Είναι και λίγο βαρετές αυτές οι δημοσιεύσεις. Θα μπορούσε να περιέχει κάποιες οδηγίες για να περάσουμε καλά όσοι μείνουμε στην Αθήνα, αλλά δεν θα τις περιέχει, επειδή δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει μικρή-γαμάτη-άγνωστη παραλία να σας συμβουλεύσω να ξεφύγετε, δεν υπάρχει μικρό-γαμάτο-άγνωστο φεστιβαλάκι να σας προτείνω να χωθείτε, δεν υπάρχουν μικρά-γαμάτα-άγνωστα πραγματάκια που μπορούμε να κάνουμε εμείς οι μικροί-γαμάτοι-άγνωστοι μαζί. Μένω στη μουσική όμως, μιας και ομολογουμένως πιο πολύ θα δυσκολευόμουν να μιλήσω για εκείνη την παραλία. Γιορτή της Μουσικής στις πλατείες της πόλης, αν βρεθείτε εκεί. Πολλά «φεστιβάλ για φεστιβάλ» να σας στερήσουν διήμερα διακοπών με τα χαριτωμένα τους έξοδα από την πλευρά του μουσικόφιλου. Αηδίασα λίγο φέτος, και αποφάσισα να πάω μόνο στον Jan Garbarek. Το ενδεχόμενο για Front 242 θα εξαρτηθεί από τα όσα αναφέρθηκαν στις πρώτες σειρές. Χεστήκατε όμως. Αυτά για τη μουσική, δεν σας είπα και κάτι, ψαχτείτε και θα βρείτε κάτι να γουστάρετε. Ή δε θα βρείτε. Καλοκαίρι δεν είναι η εποχή που απαιτεί και πιο ευδιάθετα ακούσματα; Ιδέα δεν έχω. Δε θα μπορούσα να γενικεύσω, μα είναι βέβαιο πως θα μου ήταν δύσκολο να ακούσω Gogol Bordello τον χειμώνα. Ποιόν χειμώνα θα μου πείτε, eternal sunshine φέτος. Μα το καλοκαίρι σίγουρα δεν είναι μονάχα συνάρτηση μιας «ευδιάθετης» καιρικής μεταβολής. Ακούσατε και εσείς το «Super Taranta!»; Εγώ το βρήκα αξιότατο δίπλα στο προηγούμενο. Θα μου άρεσε να έπαιζαν λίγο παραπάνω τέτοια πράγματα στα εκάστοτε μπιτσόμπαρα που δεν επισκέπτομαι. Δεν ξέρω γιατί θα το ήθελα. Ίσως για να τα επισκεπτόμουν. Ιδέα δεν έχω. Ασάφεια, να άλλο λίγο καλοκαίρι. Και φεύγει και ο Ιούνιος τρεχάτος. Να πως φαντάζομαι ένα ωραίο στιγμιότυπο. Αμάξι, από αυτά που καπνίζεις μέσα, χωρίς κλιματισμό, με ανοιχτά παράθυρα, να κάνει τον γύρο ενός μικρού νησιού, με τους μέσα να αράζουν χαζεύοντας τα τοπία, και να ακούνε την κατάλληλη μουσική. Να πω το «Trippy Happy» των When; Να πω τους G.U.T. του Cornelius; Να πω κάτι από Clutch; Κάτι τέτοιο. Με τις απαραίτητες στάσεις μονάχα. Λίγα τέτοια στιγμιότυπα παραπάνω, και θα ξεχνούσαμε τον Σεπτέμβρη που έρχεται πιο θυμωμένος από ποτέ.
Υστερόγραφο 1. : Ένα μεγάλο «καλό κουράγιο» στους όσους την παλεύουν ακόμα λιγότερο. Το νησί της Αρτέμιδος φιλοξενεί νεαρό κύριο ντυμένο σε χρώμα που δεν το πολυγουστάρουμε. Δηλώνουμε πλήρη συμπαράσταση και πίνουμε και κάποιες μπύρες στην υγειά του.
Υστερόγραφο 2. : Καιρό είχαμε να γράψουμε κάτι. Ζητάμε συγνώμη από τους δεκάδες (χιλιάδες) ανυπόμονους αναγνώστες μας, αλλά θα τους παρακαλούσαμε να έχουν υπομονή, καθώς δεν υπάρχει ίχνος συνέπειας στο «πότε».
sonic death monkey 