the endless not
Αυτό που φέτος συμβαίνει λίγο πιο έντονα από όσο συνήθως, είναι η ακατάπαυστη ροή της μουσικής. Δεν έχω λιγότερο ελεύθερο χρόνο από παλιότερα ή περισσότερη όρεξη, μα δεν προλαβαίνω να δώσω σημασία σε δίσκους που περίμενα καιρό. Και μη έχοντας να κάνει με την τύχη και τις φίλες της, καταλήγω στο συμπέρασμα πως η χρονιά που τρέχει μάλλον αποτελεί την πιο ενδιαφέρουσα (μουσικά) εδώ και αρκετές. Ακόμα και αν πελαγώνω λίγο, ακόμα και αν το «Supervillain Outcast» των Dodheimsgard θα μονοπωλεί και θα κλέβει αντιαθλητικά χρόνο για πολύ καιρό ακόμα, ακόμα και αν δεν θα στηρίξω οικονομικά όλα όσα θέλω να στηρίξω, ακόμα, ακόμα, ακόμα. Η χαρά του να έχεις τη δυνατότητα να πνίγεσαι σε ένα «Wall of Water» των Mayhem και να λυτρώνεσαι αμέσως με ένα «After the Fall» των αναγεννημένων Throbbing Gristle, είναι ανεκτίμητη. Ακόμα και αν δεν θα σε δούμε ποτέ να χαμογελάς κάνοντάς το.
Υστερόγραφο νούμερο ένα : Το «Part 2 : The Endless Not» των Throbbing Gristle, αποτελεί νέο σημείο αναφοράς για τους ίδιους. Ένα μνημείο στη γνωστή εκ των προτέρων γκριζάδα, που χτίστηκε γρήγορα και με ανορθόδοξο τρόπο.
Υστερόγραφο νούμερο δύο : Οι Mayhem του «Ordo Ad Chao», οι Mayhem του Attila Csihar, γράφουν ιστορία και ξαναδείχνουν τον δρόμο. Ποιός είπε πως στα 00’s μας λείπουν οι έντονες black metal συγκινήσεις και οι μεγάλες στιγμές του είδους;
Υστερόγραφο νούμερο τρία : 2007 κύριοι. Να το πάρετε στα σοβαρά.
sonic death monkey 
=/