Not another (crop) circle
Scandinavian music part 1248434769 ή πώς οι μικροί Φινλανδοί ανακαλύπτουν την ψυχεδέλεια. Την τελευταία πενταετία περίπου η γενικότερη rock/folk/avant-garde σκηνή της Φινλανδίας γνωρίζει τεράστια άνθηση. Οι Circle (για τους οποίους μας ηρθε η όρεξη να γράψουμε σήμερα) προϋπάρχουν αυτής της άνθηση μια δεκαετία τουλάχιστον (αφού ξεκίνησαν κάπου το 91). Και μέσα σε αυτά τα χρόνια σίγουρα δεν κάθονταν αφού σήμερα έχουν να παρουσιάσουν μια δισκογραφία καμιας 25αριάς δίσκων και χωρίς να εξετάζουμε τα διάφορα side projects με τα οποία έχουν ασχοληθεί κατά καιρούς.
Μέχρι σχετικά πρόσφατα η σχέση μου με την δισκογραφία των Circle ήταν έντονη μεν, σχετικά μικρή (αναλογικά με το σύνολό της δε) καθώς τα περισσότερα album τους δεν βρίσκονται και πολύ εύκολα. Αυτό διορθώθηκε σχετικά πρόσφατα μετά την ευγενική χορηγία ενός φίλου και έτσι εδώ και κάποιες βδομάδες πολλές ακροάσεις έχουν αφιερωθεί στα μουσικά πονήματα των αξιαγάπητων (και αρκετά καμμένων) Φινλανδών. Ακούγοντας χρονολογικά τους δίσκους τους κάνει σίγουρα εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο μεταπηδάνε από είδος σε είδος (αν και η τάση για ψυχεδελίζουσες ατμόσφαιρες είναι χαρακτηριστικό που παραμένει αμετάβλητο). Κάπως έτσι υπάρχουν φάσεις που παίζουν heavy rock, post rock, ψυχεδέλεια, kraut rock που θα ζήλευαν και οι Γερμανοι των 70s, heavy metal, noise rock μέχρι και τις τελευταίες ambient απόπειρες του σχετικά πρόσφατου “Miljard” (και μας μένει να ακούσουμε και το φετινό “Tower). Το θετικό είναι ότι ποιοτικά όλες οι κυκλοφορίες κινούνται σε ιδιαιτέρως υψηλά επίπεδα, κάνοντάς τους από εκείνα τα προορισμένα να τα αγαπήσεις συγκροτήματα (και η όλη συμπεριφορά τους, χωρίς πολλές συνεντεύξεις και παρουσίες σε περιοδικά κλπ τους κάνει ακόμα πιο συμπαθείς). Το αρνητικό είναι ότι με το να κυκλοφορούν δυο και τρία album το χρόνο (και δεν μπαίνω καν σε διαδικασία να μιλήσω για 7άρια και live και άλλα τέτοια όμορφα) σε κάνουν κάπου να χάνεις τη μπάλα για το που βρίσκονται, αλλά τελικά έχει και αυτό την πλάκα του.
Αυτή τη στιγμή χρονολογικά είμαστε κάπου στο 2005 και το “General”, το οποίο δίνοντας μια πτυχή της live απόδοσής τους μας κάνει να ζηλεύουμε που η πιθανότητα να δούμε κάτι τέτοιο από τα μέρη μας είναι περίπου ίδια με το να κατακτήσει ελληνική ομάδα το Champions League. Αλλά ελπίζουμε ότι κάπου θα τους πετύχουμε εις τας Ευρώπας για να μας φύγει το παράπονο και να μαστε ευτυχισμένοι. Αλλά και να μη γίνει θα έχουμε κάτι να ασχολούμαστε με τους Circle και τα project τους και τους υπόλοιπους καμμένους Φινλανδούς που εμφανίζονται εκεί πάνω και γράφουν μουσική και θα περνάμε ωραία.
sonic death monkey 