Mushrooms, frogs and tantric crystals
Νομίζω, όσο υπερβολικό και αν ακούγεται, ότι οι νέες μουσικές “γνωριμίες” μας μας επηρεάζουν σχεδόν εξίσου με τις νέες πραγματικές γνωριμίες μας. Μάλλον γιατί αν το καλοσκεφτεί κανείς δεν διαφέρουν και τόσο πολύ (και στις δυο περιπτώσεις νέους ανθρώπους γνωρίζεις, μόνο που στην περίπτωση της μουσικής δεν απογοητεύεσαι τόσο εύκολα και δεν χρειάζεται να βγείτε και για καφέ μετά). Αν ήθελα να μιλήσω για την πιο εντυπωσιακή γνωρίμια της προηγούμενης χρονιάς, αυτή μάλλον θα ήταν οι Bardo Pond, 4 κύριοι και 1 κυρία από την Φιλαδέλφεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Και αν το πρώτο album τους που άκουσα, το “On The Ellipse” μάλλον παραμένει ακόμα το αγαπημένο μου, σχεδόν όλα τα υπόλοιπα ακολούθησαν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα καθώς το shock από τις πρώτες νότες του “Every Man” ομολογώ ότι είχα πολύ καιρό να το πάθω με κάποιο συγκρότημα. Και δεδομένης της τάσης τους να ηχογραφούν συνέχεια, το γεγονός ότι τους μάθαμε μια δεκαετία μετά τη δημιουργία τους σημαίνει ότι έχουμε μπόλικο υλικό να εξερευνήσουμε (ας είναι καλά εκείνη η συνέντευξη στο Wire).
H ψυχεδέλεια στο rock όπως αναπτύχθηκε ιδιαίτερα τη δεκαετία του 70 (και κυρίως από γερμανικά συγκροτήματα, καθώς με τους άγγλους των 60s ακόμα έχω κάτι διαφορές) είναι από τα είδη που αγαπώ πραγματικά πολύ στις περισσότερες εκφάνσεις της. Κάπως έτσι εξηγείται και ο έρωτας με τους Bardo Pond, οι οποίοι φαίνεται να έχουν πάρει όλη την παράδοση του ψυχεδελικού rock και να το έχουν βράσει σε ένα καζάνι με την free μουσική, το drone και το noise rock και μερικές σταγόνες jazz κληρονομιάς. Περιττό να πω ότι το αποτέλεσμα είναι όχι μόνο γευστικότατο, αλλά δεδομένων και των εικόνων που χρησιμοποιούν στην μουσική τους, μάλλον και παραισθησιογόνο. Ο τρόπος με τον οποίο δομούν τα κομμάτια τους, αφήνει πάντα εμφανή την αίσθηση ότι περισσότερο τζαμάρουν παρά συνθέτουν σε συγκεκριμένα πλαίσια. Ειδικά τα θέματα από τους δυο κιθαρίστες του group τα οποία μοιάζουν να απλώνονται καθόλη την διάρκεια των κομματιών και να επαναλαμβάνουν μοτίβα και μελωδίες είναι από τους κυριότερους λόγους που η μουσική τους σε απορροφά ολοκληρωτικά. Θα ήθελα πραγματικά μια μέρα να μάθω πως είναι να βιώνεις αυτή την μουσική σε ένα live τους. Και αν το rhythm section φροντίζει να παρέχει τις βάσεις για τους αυτοσχεδιασμούς τους, η Isobel Sollenberg είναι αυτή που βρίσκεται πάντα στην αιχμή τους είτε με τα φωνητικά της (που μερικές φορές μοιάζουν να αυτοσχεδιάζουν ακόμα περισσότερο και από την μουσική), είτε με το φλάουτο της (που έχει χαρίσει μερικά από τα πιο συγκλονιστικά σημεία σε τραγούδια τους – ειδικά στο “Destroying Angel), είτε και με το βιολί της.
Η παραγωγικότητά τους σε κυκλοφορίες εκτός των κλασσικών studio album είναι τεράστια, είτε σε eps, είτε σε κυκλοφορίες με jams του συγκροτήματος, είτε σε cd-rs και φυσικά στα διάφορα side project τους. Άλλωστε ανήκουν σε ένα μουσικό χώρο που ευνοεί όλη αυτη τη δημιουργικότητα και εξάλλου και οι ίδιοι από όλες τις δραστηριότητές τους φαίνεται ότι η δημιουργικότητά τους δεν περιορίζεται μόνο στην μουσική. Κάπου χάνεσαι φυσικά με όλες αυτές τις κυκλοφορίες αλλά υπάρχουν πολλά κρυμμένα διαμάντια εκεί μέσα, με τελευταίο το “Adrop” που κυκλοφόρησαν πριν λίγο καιρό ως μέρος της Modern Containment σειράς της Three Lobed Recordings, και είναι ιδιαιτέρως όμορφο. Για περισσότερες πληροφορίες μπορεί να χαζέψει κάποιος στο site τους (http://www.threelobed.com/bardo/) και θα διαβάσει πολλά ωραία πραγματάκια. Αφού βρήκαμε και σε ελληνικό δισκάδικο το “Amanita” καλά είμαστε πιστεύω.
.
sonic death monkey 