Triumph of a Voice
Έχουν περάσει μερικές βδομάδες/μέρες/κάτι από την live παρουσίαση του «Xerrox» του Alva Noto στο Bios, και είχα σκοπό να επιχειρήσω μια μεγάλη δημοσίευση με μια κάποια περίληψη των όσων έγιναν εκεί. Γυροφέρνοντας στο μυαλό μου την βραδιά αυτή ξανά και ξανά, μου είναι όλο και πιο δύσκολο να περιγράψω τα όσα είδα και άκουσα. Ο ίδιος ο Carsden Nicolai φαντάζομαι, δεν είναι από τους τύπους που θα τους άρεσε να βλέπουν την δουλειά τους να «περιγράφεται» με τον οποιονδήποτε τρόπο. Σαββατοβράδιασε κιόλας και μάλλον δεν θα αποδώσω και τα μέγιστα. Σημαντικός παράγοντας.
Για τη συνέχεια λοιπόν, δεν ξέρω τι με πιάνει σε τέτοιες φάσεις και απλώς σκαλώνω άγρια με ορισμένα albums, αδυνατώντας να ακούσω κάτι άλλο. Έχει πλάκα. Βραδιές αφιερωμένες σε σπιτική ακρόαση μουσικής, και ένα μόνο album να ζητάει αποκλειστικότητα. Και να την παίρνει. Από νωρίς το απόγευμα εως και τώρα (πιθανώς και ως το πρωί της Κυριακής) είμαι έρμαιο μιας τέτοιας κατάστασης. Για να μην τα πολυλογούμε, ένα από τα αποτελέσματά της, είναι να σου έρχονται πιο εύκολα στο μυαλό οι λέξεις που θα σε βοηθούσαν να περιγράψεις αυτό που ακούς.
Το μενού έχει Ισλανδία. Και το κυρίως πιάτο ονομάζεται «Medulla». Κατά το τέλος του 2004, η Bjork αποφασίζει να κάνει το ίσως πιο ριψοκίνδυνο βήμα της καρριέρας της. Ακριβώς τρία χρόνια μετά την καθοριστική στροφή του «Vespertine» σε πιο experimental ακροατήρια (ξεχάστε το video του «It’s Oh So Quiet» και τις rock star εκκεντρικότητες του παρελθόντος), η απόφαση για κάτι ακόμα πιο ακραίο έχει παρθεί. Ένας δίσκος που θα βασίζεται, θα δομείται και θα υμνείται από την ανθρώπινη φωνή. Και μόνο από αυτήν. Εμπορική αυτοκτονία; Προσέγγιση του κοινού με μη τετριμμένο τρόπο; Οργιώδης έμπνευση; Καλώς ή κακώς, δεν είναι από τους δίσκους που τους κολλάς ένα τίτλο και ξεμπερδεύεις. Εδώ τα πράγματα έχουν σοβαρέψει πολύ. Φωνητικές χορδές να δημιουργούν τα beats, χορωδίες να αντικαθιστούν τα synths και τα samples, και η Bjork να τραγουδάει πάνω από όλο το σκηνικό που έχει δημιουργηθεί με τέτοιο τρόπο, που ακόμα και αν δεν υπήρχε η ιδιαιτερότητα αυτή της συνθετικής δημιουργίας, αυτή θα έμοιαζε και πάλι ιδιαίτερη. Οι απόγονοι του «The Anchor Song» εδώ, ορίζονται από την απόλυτη έμπνευση και ουσία. Αρκούν οι μελωδίες του «Mouth’s Cradle», το σχεδόν χορευτικό «Triumph of a Heart» (αν και η ίδια έχει δηλώσει πως δεν ενδιαφέρεται να συνθέτει χορευτική μουσική), το απόλυτα μελαγχολικό «how am i going to make it right?» του «Desired Constellation», το «Oceania» και το «Who is it», για να σε μαγεύουν κάθε φορά με τον ίδιο τρόπο. Και κάθε φορά με τη σειρά σου, να νιώθεις πως δεν μπορείς να «πιάσεις» όλα όσα γίνονται εδώ. Μαγικό και καταπληκτικό είναι το συναίσθημα της ακρόασης του «Medulla». Καθαρά μουσικά, το τοποθετώ στο πάνθεον των αγαπημένων μου πραγμάτων στη μουσική. Βιωματικά, αδυνατώ να το περιγράψω καν.
Κλείνοντας, απαραίτητο συμπλήρωμα είναι τo dvd με τα videos κάποιων εκ των κομματιών. Ακραία, αποτρόπαια σε σημεία («Where is the Line?») και αλλού απλά ατμοσφαιρικά αριστουργήματα («Who is it»), ως προς το σύνολο των εικόνων σε συνδυασμό με τη νότα/human touch που τις συνοδεύει κάθε στιγμή.
Αυτά για το «Medulla». Ελάχιστα κατατοπιστικά, και ίσως τελικά να μην έγραψα ούτε το μικρότερο δυνατό ποσοστό αυτών που σκέφτομαι όταν χαζεύω το παραπάνω εξώφυλλο.
Μέσα στην άνοιξη, θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε νέα μουσική από τη Bjork. Οπότε για την ώρα, το μόνο που μπορώ να υποσχεθώ είναι ακόμα μια δημοσίευση εδώ. Κάπως σοβαρότερη.
Και επειδή οι Κυριακές είναι κλπ, κλπ κλπ. Και show me forgiveness, επιπλέον και αποκλειστικά για σήμερα.
sonic death monkey 