sonic death monkey

Αν ο όρος country στην μουσική είναι στην καλύτερη αδιάφορος και στη χειρότερη γελοίος (με απειροελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις), τότε θα πίστευε κανείς ότι κάτι που θα λεγόταν alternative country θα ήταν τουλάχιστον τρομακτικό. Και όμως, μέσα από όλο αυτό το πράγμα ξεπήδησε ο Will Oldham (εναλλακτικά Bonnie “Prince” Billy) και όλοι εμείς δεν μπορέσαμε παρά να ερωτευτούμε την μουσική του.

Ο συγκεκριμένος κύριος κυκλοφορεί την μουσική του εδώ και καμιά δεκαπενταετία περίπου, κάτω από διάφορα ονόματα και ειδικά τα τελευταία χρόνια με όλο το ξέσπασμα (μπορείτε να το πείτε και trend) της americana και του folk στην Αμερική έχει γίνει από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του χώρου. Άλλωστε και όταν ολόκληρος Johnny Cash επιλέγει να διασκευάσει τραγούδι σου (το θείο πραγματικά “I see a darkness”) σημαίνει ότι μάλλον κάτι κάνεις καλά. Επίσης τον τελευταίο καιρό οι συνεργασίες του έχουν αρχίσει να γίνονται πιο πολλές, ακόμα και όχι ακριβώς συγγενείς καλλιτέχνες (στο “Idumea” του τελευταίου Current 93 ή το “The Brave And The Bold” με τους Tortoise ή και με την Bjork).

H δισκογραφία του αρκετά μεγάλη ώστε να χρειάζεσαι πολύ χρόνο να ανακαλύψεις τα περισσότερα μυστικά που κρύβει, αλλά μέχρι στιγμής ο χρόνος που έχει διατεθεί σε αυτόν τον σκοπό αξίζει και με το παραπάνω. Από την τελειότητα του “I see a darkness” και του “Then the letting go” στην αμεσότητα του “Viva Last Blues” και στην live μαγεία του “Black Sessions”. Τελευταία στάση είναι το “Master And Everyone” που σιγά σιγά γίνεται και αυτό αγαπημένο, ενώ αν έπρεπε να θυμηθώ την πρώτη, οφείλω να ξεθάψω το “Superwolf” με τον Matt Sweeney. H διαδρομή έχει ακόμα μπόλικο μέλλον αλλά αυτό είναι σίγουρα καλό.

Τελικά νομίζω οτι η όλη γοητεία της μουσικής του Oldham είναι ότι καταφέρνει να συνδυάζει τέλεια μια αρκετά χύμα ατμόσφαιρα (μακριά από εμάς οποιεσδήποτε ψευδομελό “ρομαντικές” εξάρσεις) αλλά πάντα παραμένοντας ολοκληρωτικά συναισθηματικός και ειδικά στον στιχουργικό τομέα έχει να πει πολλά (και σχεδόν πάντα με μια δόση (αυτό)ειρωνείας και χιούμορ που τα κάνει ακόμα πιο ελκυστικά). Και φυσικά ακούγεται από το πρώτο δευτερόλεπτο αμερικάνος και, ομολογουμένως, με μια μικρή δόση “βλαχιάς” αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο αυτό, όχι μόνο δεν ενοχλεί, αλλά κάνει και την μουσική του πιο αυθεντική. Respect στον κύριο Oldham λοιπον.

“today was another day full of dread
but I never said I was afraid
dread and fear should not be confused
by dread I’m inspired, by fear I’m amused”

~ από KsDms στο 21 Ιανουαρίου, 2007.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized