A Hawk And A Hacksaw – The way the wind blows
Την ιστορία με τους Beirut τη μάθαμε πλέον για τα καλά αλλά για να εξαφανίσουμε κάθε πιθανότητα νοηματικού κενού (και κυρίως για να φανεί αυτό το κείμενο μεγαλύτερο) ας θυμήσουμε πως οι Beirut είναι η μπάντα του Zach Condon που φέτος κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της («Gulag Orkestar») το οποίο σε γενικές γραμμές πήρε δικαίως πολύ καλές κριτικές για το παράξενο όσο και ενδιαφέρον μείγμα indie σοβαροφάνειας και Βαλκανικής/gypsy/folk ανεμελιάς. Μαζί του είχε τον Jeremy Barnes που πρωτογνωρίσαμε στους Neutral Milk Hotel και ο οποίος είχε ήδη παρατήσει τις Elephant Six (να πούμε και για αυτό εδώ το ρεύμα κάποτε μια-δυο βλακείες ε) αναζητήσεις του για να βρει και αυτός νόημα στην πόσο_μου_αρέσει_ο_Κουστουρίτσα μουσική, διαμέσου του προσωπικού τους σχήματος υπό το διακριτικό τίτλο A Hawk And A Hacksaw.
Αυτοί λοιπόν οι τύποι (δλδ ο Barnes μόνος του ουσιαστικά τρέχει την μπάντα αλλά για να ‘χουμε να λέμε, τους θεωρούμε συγκρότημα) κυκλοφόρησαν φέτος τον τρίτο τους δίσκο μέσω της Leaf Label (Triosk, Caribou, Four Tet, Colleen, Efterklang κ.α.). Το «The Way The Wind Blows» λοιπόν συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το «Gulag Orkestar», μάλιστα κάνοντας ένα ακόμα βήμα προς την εδώ πλευρά του χάρτη αφού δεν παίζει με κλασικές indie δομές, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που τι χρησιμοποιεί ο Condon, αλλά επιχειρεί μια προσέγγιση με εντονότερο το άρωμα της ΑνατολικοΕυρωπαϊκής μουσικής κουλτούρας και νοοτροπίας και που τουλάχιστον στο δικό μου, απαίδευτο αυτί ακούγεται πιο αγνή και αυθεντική.
Αν τα δυο albums ήταν συγγενείς τότε το «The Way The Wind Blows» είναι το «ψαγμένο» ξαδερφάκι του «Gulag Orkestar», εκείνο που του δωρίζει δίσκους με λίγο-πολύ άγνωστα ονόματα στο νέο τους κάτοχο και που το παίρνουν από το χέρι για να του γνωρίσουν νέους δρόμους. Όσοι έδειξαν να τους ελκύει η αίσθηση μιας αισιόδοξης παρακμής που ανέδυε σε κάθε ηρωϊκή μα και πένθιμη μελωδία του «Gulag Orkestar» καλά θα κάνουν να αφιερώσουν λίγο χρόνο και στο ξαδερφάκι του και δε θα απογοητευθούν.
sonic death monkey 