sonic death monkey

Η ιδεατή εικόνα ενός πετυχημένου σαββατόβραδου δείχνει να έχει κόψει την καλημέρα εδώ και καιρό. Σε αντιδιαστολή λοιπόν με τα όσα θα της έδιναν υπόσταση, το αποψινό βράδυ που υποτίθεται πως είναι και το πιο cool της εβδομάδας, δεν είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Είναι η γενική αρχή, που τον επιβεβαιώνει περισσότερο. Και μιας και όλο αυτό είναι κάπως καλύτερο από όσο μερικές προτάσεις το κάνουν να φαίνεται, εξηγώ το γιατί. Κατά τον γυρισμό στο σπίτι από την σαββατιάτικη βόλτα στα γνωστά δισκοπωλεία (πολλά πράγματα χωράνε σε ένα Σάββατο τελικά) αναρωτήθηκα κατά πόσο περισσότερο με ικανοποιεί ο περίπατος στα super market αυτά των ψηφιακών δίσκων κατά τη διάρκειά του, από όσο (φυσιολογικά) απολαμβάνω τους ψηφιακούς δίσκους αυτούς, όταν έρθουν στην κατοχή μου. Και αν η σημερινή πολυκοσμία με οδήγησε σε συμπεράσματα που ευνοούν το δεύτερο, κάνω σαν να ξεχνάω πως ίσως υποσυνείδητα να συμβαίνει και το πρώτο καμιά φορά. Δεν είμαι σίγουρα ο πρώτος με ανάλογες ανησυχίες, μα μήπως είναι αλήθεια πως απλά έχει καταντήσει αηδία η κατάσταση με τα μεγάλα δισκάδικα;

Όχι πως τα παράπονα εστιάζονται στην ύπαρξη αυτών, μα μήπως οι οικονομικές βάσεις τους, τα καθημερινά σκαμπανεβάσματα των τιμών και οι αγοραστικές τους προτροπές δεν καθοδηγούν κάπως τον εξαναγκασμό μας σε συγκεκριμένες αντιδράσεις, ανάλογα με τις εποχές και την ζήτηση; Ως αντεπιχείρημα, θα μπορούσα να φωτογραφίσω το χαμόγελό μου, όταν εντοπίζω μια αναπάντεχα χαμηλή τιμή σε κάποια “δύσκολη” κυκλοφορία. Αρκεί; Τελικά θα έλεγα πως μάλλον όχι.

Διότι η σημερινή δισκότσαρκα (enter random δισκότσαρκα, θα μπορούσε να έχει συμβεί οποτεδήποτε) με οδήγησε και σε κάποια λιγότερο γνωστά κατατόπια, τα οποία νιώθω τυχερός που έτυχε να γνωρίσω στο παρελθόν. Διότι μακριά από δισκοπώλεις-υπαλλήλους, cds με ζελατίνες και μεταλλικά barcodes, και σαφή ατμόσφαιρα εμπορικού κέντρου, υπάρχουν και κάποια μέρη στα οποία χαίρεσαι να θυμάσαι πως μπορούν να περιορίσουν το “εμπορικό” σκέλος στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Χαίρεσαι να χαζεύεις cds και δίσκους, σε λιγότερα τετραγωνικά μέτρα από όσα είναι τα ταμεία μονάχα των παραρτημάτων των μεγάλων δισκογραφικών. Χαίρεσαι που τα ερεθίσματα που θα σου δοθούν εκεί μέσα, θα σε οδηγήσουν σε σαφώς ευρύτερα μουσικά πεδία, ακόμα και αν στα ράφια δεν θα μπορέσεις να μετρήσεις παραπάνω από τριακόσια cds και λίγους παραπάνω δίσκους. Γουστάρεις που ο ιδιοκτήτης θα σου παίξει οποιονδήποτε δίσκο θέλεις, με όρεξη ανάλογη της δικής σου. Τρελαίνεσαι που τόσο καιρό αγνοούσες πόσα κρύβονται σε αυτό το ημιυπόγειο. Σε κάτι τέτοιες κρυψώνες, κατά τη γνώμη μου, πραγματώνονται όλα τα ωραία που μπορεί να ζητήσει κανείς από μια βόλτα στα δισκάδικα.

Τελευταία στάση εκεί για σήμερα, και σε συνδυασμό με το ψάξιμο και τις τελευταίες αναζητήσεις, έρχομαι σε απορία για το τι έχει συμβεί με τις κυκλοφορίες του Carl Michael von Hausswolff. Πραγματικά, μόνο σε ένα τέτοιο μέρος θα μπορούσα να σκεφτώ να αναζητήσω τις δουλειές του πειραγμένου Σουηδού. Δεν θα αμελήσω να προσθέσω πως ο κύριος αποτελεί ίσως τον ορισμό του experimental sound artist, με την μουσική (ως ευρεία έννοια) να μην έχει και πολλά πάρε δώσε μαζί του. Οι ηλεκτρονικές του διαθέσεις και οι εντελώς θορυβώδεις τους προεκτάσεις, φανερώνουν τον αληθινό του σκοπό, ο οποίος δεν είναι άλλος από την εξερεύνηση του εσώτερου ψυχισμού του. Έτσι δηλώνει. Τα ηχητικά του πειράματα, προϊόν της Stockhausen vs Eno μαθητείας του, εμβαθύνουν τόσο στην παράνοια του θορύβου, όσο και στην οπτική αναπαράστασή του. Έχει συμμετάσχει άλλωστε σε δεκάδες μεγάλες εκθέσεις, πράγμα που αποτελεί βασικό πυρήνα του έργου του. Με όπλο την τεράστια γνώση του στον χειρισμό των συσκευών που του είναι χρήσιμες, τουλάχιστον για εμένα η μουσική του αποτελεί το ιδανικό περιπετειώδες trip για, να ας πούμε, ένα σαββατόβραδο το οποίο δεν είναι και αυτό που θα περιέγραφα ως το αγαπημένο μου. Και αν τελικώς η απορία μου λύθηκε, αυτό έγινε όχι με τον καλύτερο τρόπο, καθώς οι κυκλοφορίες του είναι εξαιρετικά δυσεύρετες και επαγωγικά δύσκολα προσβάσιμες. Πάρα το γεγονός αυτό, λίγες είναι οι περιπτώσεις των δισκοπωλείων που ακόμα και αν φεύγεις με άδεια χέρια, νιώθεις γεμάτος. Με δεδομένα πως το σπορ είναι ακριβό και πως ποτέ δεν θα νιώσεις ιδιαίτερα πλήρης, δεν έχεις παρά να δοκιμάσεις να χαλαρώσεις με τα όσα λίγα μπορείς να έχεις. Χωρίς να σε νοιάζει καν ο υλισμός που μια μανιακή αναζήτηση θα επέβαλλε. Προσωπικά, ακόμα και αν η περιγραφή των παραπάνω ισοδυναμεί ακριβώς με αυτό που κάποιος θα έλεγε “κακή περιγραφή”, αισθάνομαι πως κάτι τέτοια μέρη και κάτι τέτοιες φάσεις είναι που σώζουν τα τελευταία προπύργια της μουσικής από τον ευτελισμό που της ασκούν οι κάθε είδους μεσάζοντες.

Γυρισμός στο σπίτι, ένα απόγευμα που δεν θα θυμάμαι στα βαθιά μου γεράματα, νυχτώνει έπειτα, και το “Rats” του Hausswolff, να συνοδεύει την πρώτη μου δημοσίευση στον συμπαθέστατο χώρο που μου χάρισε η (με τη σειρά της) συμπαθέστατη δυάδα των εμπνευστών, δημιουργών και συντελεστών του Sonic Death Monkey. Είθε να έχουν αρκετή υπομονή ώστε να καταφέρουν να ανεχτούν βλακείες ανάλογες των αποπάνω. Και μιας και με τις Κυριακές δεν τα πηγαίναμε ποτέ ιδιαιτέρως καλά, και μιας και η επόμενη από αυτές πλησιάζει επικίνδυνα, σας αποχαιρετώ όσο οι περιστάσεις παραμένουν ακόμα “σαββατιάτικες”.

Cheers

~ από kiwiknorr στο 3 Δεκεμβρίου, 2006.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized