The music wars!
Μετά από ευγενική χορηγία του φίλτατου σε αυτό το site συγκάτοικου, έφτασε προχτές στα χέρια μου η ελληνική έκδοση του “Ocean Of Sound” του David Toop. Επειδή οι περιγραφές ήταν αποθεωτικές και είχαν πολλά επίθετα στον υπερθετικό βαθμό, η επανάληψη του “Master And Margarita” μπήκε για λίγο στην άκρη. Το βιβλίο αυτό καθαυτό φαίνεται από τις πρώτες σελίδες να παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον, αλλά εδώ δεν θα μιλήσουμε ακριβώς για το περιεχόμενό του. Όμως ένα απόσπασμα από εκεί μέσα μου δημιούργησε μια ακόμα απορία για την αντιμετώπισή μας προς τη μουσική.
Σε κάποιο σημείο του αφιερωμένου στον Sun Ra (μεγάλη η χάρη του) 2ου κεφαλαίου του βιβλίου υπάρχει μια δήλωση του (τεράστιου) Karlheinz Stockhausen αναφορικά με μια live εμφάνιση του Sun Ra: “Τα πρώτα 20 λεπτά ήταν πρώτης τάξης avant garde πειραματική μουσική που δεν μπορεί να την χαρακτηρίσεις. Ήταν απίστευτα ασυμμετρη!… Αλλά μετά το κομμάτι αυτό, ακούσαμε κάτι άνοστα τραγουδάκια από σαλούν. Δεν μου άρεσαν καθόλου – κάτι σαν φτηνιάρικη μουσική από ταινίες”. Όλο αυτό μου θύμισε, από την ανάποδη, δηλώσεις από τυχαίο rock οπαδό: “Μα πως γίνεται να ακούς αυτό το πράγμα που επί 20 λεπτά επαναλαμβάνεται;”. Και με όλο το σεβασμό προς το πρόσωπο του Stockhausen (και του τυχαίου rock οπαδού!) μου φαίνεται κάπως υπερβολική η καταδίκη μια μουσικής από την μια γιατί δεν είναι αρκετά πειραματική, και από την άλλη γιατι δεν ακολουθεί κάποιους κανόνες που θα την κατατάσσουν στις “νορμάλ μουσικές”. Πάντα είχα την εντύπωση ότι η μουσική έχει άμεση σχέση με τα “συμφραζόμενα”, δηλαδή δεν περιμένω από ένα pop κομμάτι να είναι άμεσα επηρεασμένο από τον Cage, αλλά ποια η χρησιμότητα του να καταδικάσεις κάτι όμορφο μεν, άμεσο και “συμβατικό” δε, ως “μη αρκετά avant garde”. Και μην αρχίσουμε να αναλύουμε τον όρο avant garde τώρα, γιατί δεν θα τελειώσουμε ούτε μετά από 10 χρόνια. Και όχι τίποτα άλλο, δεν θα τα εκδόσουμε και όλα αυτά ωστε να βγάλουμε και κάνα φράγκο.
Τέλος πάντων, ανεξάρτητα από προβληματισμούς, μπορούμε όλοι να απολαύσουμε την μουσική που αρμόζει στην εκάστοτε στιγμή. Είτε για να αναλύσουμε την θέση της σιωπής στην σύγχρονη σύνθεση, είτε για το sing–along ρεφραιν παρέα με τη μπύρα (ή με ένα ποτήρι καλό κόκκινο κρασί αναλογα με την ιδιοσυγκρασία. Ναι, μπορείτε να έχετε και δερματόδετο βιβλίο αν θέλετε. Ναι, και τζάκι. Ναι, ναι, εντάξει και χαλί. Αλλά αν ρίξετε το καλό κόκκινο κρασί στο χαλί, να ξέρετε ότι θα το καθαρίσετε μόνοι σας). Προς το παρόν το menu εδώ περιλαμβάνει το περσινό πόνημα των Esmerine (υπό τον όχι και τόσο πρωτότυπο τίτλο “Aurora”) και για τη συνέχεια, επιτέλους, το “Kanon Pokajanen” του αγαπημένου Arvo Part.
sonic death monkey 