These were the 90s
Έχει πλάκα το πόσο μακρινή φαίνεται στον καθένα μετά από κάποια χρόνια η δεκαετία της εφηβείας του. Για την δική μας φουρνιά, αυτή είχε συμπέσει απόλυτα με την δεκαετία του 90, η οποία απο πλευράς μουσικής τουλάχιστον ήταν ιδιαιτέρως εντυπωσιακή (όχι, δεν πρόκειται να ξεκινήσω τα “τι καλά που ήταν τότε” και “τώρα πια δεν βγαίνει τόσο καλή μουσική”). Σε μια συζήτηση που είχα χτες, μου θύμισαν μια από τις μεγάλες αγάπες αυτής της δεκαετίας και γενικότερα εκείνης της εποχής, το “How to measure a planet?” των Gathering και συνειδητοποίησα ότι πρέπει να είχα να το ακούσω κάποια χρόνια. Ευκαιρία λοιπόν μια που το κυριακάτικο πρωινό ξεκίνησε πολύ νωρίς να θυμηθούμε το 1998, τότε που πηγαίναμε δευτέρα λυκείου, ετοιμαζόμασταν για φροντιστήριο και ακούγαμε The Gathering (ομολογουμένως από τα τρία, το μόνο που μου λείπει μάλλον είναι το τελευταίο).
Σκεφτόμενος βέβαια τι άκουγες τότε, αμέσως οδηγείσαι στο να σκεφτείς τι ακούς τώρα και στο πώς κατέληξες να ακούς αυτά που ακούς τώρα (το κούρασα λίγο το ρήμα πιστεύω). Χτες η νύχτα ήταν αφιερωμένη αποκλειστικά στο τελευταίο album του Jóhann Jóhannsson, το “IBM 1401, A User’s Manual”, το οποίο είναι πανέμορφο από μουσικής πλευράς και άκρως ενδιαφέρον από πλευράς concept (για περισσότερες πληροφορίες, www.ausersmanual.com).
Οι διαφορές ανάμεσα στις δυο περιόδους εμφανείς, άλλωστε μέσα σε αυτά τα 8 χρόνια, έχουν υπάρξει πολλά καινούρια ακούσματα και ακόμα περισσότερες καταστάσεις ώστε να συσχετίσεις τη μουσική με αυτά που ζεις και σκέφτεσαι. Η διαδικασία του να ξαναβάζεις να ακούσεις κάτι μετά από πολύ καιρό, ειδικά όταν αυτό το κάτι ήταν από τους πολύ αγαπημένους σου δίσκους, είναι πάντα κάπως περίεργη. Αλλά ήδη κοντεύοντας να τελειώσει το πρώτο cd του “How to measure a planet?” και συνειδητοποιώ ότι ακόμα το αγαπάω και ότι ακόμα το θεωρώ ένα από τα καλύτερα album που έχω ακούσει ποτέ μου. Ίσως πλέον να παίζει σπάνια, αλλά τελικά δε νομίζω ότι αυτό σημαίνει κάτι (αν και ίσως διαφωνήσουν πολλοί εδώ). Σε ό,τι έχει να κάνει με δίσκους, δεν θεωρώ απαραίτητο αυτά που λατρεύεις να τα λιώνεις συνέχεια (κάτι τέτοιο θα ήταν και ελαφρώς αδύνατο από πλευράς χρόνου), ίσως και οι πιο σπάνιες ακροάσεις να σου θυμίζουν ακόμα περισσότερο τους λόγους για τους οποίους κόλλησες μαζί τους αρχικά.
Λογικά αργότερα μέσα στη μέρα θα πάρουν σειρά στο στερεοφωνικό διάφορα πράγματα, που μάλλον ελάχιστη σχέση θα έχουμε με το 1998, αλλά προς το παρόν το “The Big Sleep” είναι από τις καλύτερες παρέες που θα μπορούσα να έχω. Οφείλω πολλά ευχαριστώ για την υπενθύμιση λοιπόν.
(Αλλά όποιος κάνει τον κόπο να το διαβάσει αυτό το πράγμα ας ακούσει και το “IBM 1401, A User’s Manual”. Όχι τίποτα αλλο, να έχουμε κάτι να λέμε το 2014)
sonic death monkey 
Mia suzhthsh pou eixes xtes egina loipon? :((
How to Measure… :pink:
When Laura was here I had the records arranged alphabetically; before that I had them filed in chronological order, beginning with Robert Johnson, and ending with, I don’t know, Wham!, or somebody African, or whatever else I was listening to when Laura and I met. Tonight, though, I fancy something different, so I try to remember the order I bought them in: that way I hope to write my own autobiography, without having to do anything like pick up a pen. I pull the records off the shelves, put them in piles all over the sitting room floor, look for Revolver, and go on from there; and when I’ve finished, I’m flushed with a sense of self, because this, after all, is who I am. I like being able to see how I got from Deep Purple to Howlin’ Wolf in twenty-five moves; I am no longer pained by the memory of listening to «Sexual Healing» all the way through a period of enforced celibacy, or embarrassed by the reminder of forming a rock club at school, so that I and my fellow fifth-formers could get together and talk about Ziggy Stardust and Tommy.
But what I really like is the feeling of security I get from my new filing system; I have made myself more complicated than I really am. I have a couple of thousand records, and you have to be me, or, at the very least, a doctor of Flemingology, to know how to find any of them. If I want to play, say, Blue by Joni Mitchell, I have to remember that I bought it for someone in the autumn of 1983, and thought better of giving it to her, for reasons I don’t really want to go into. Well, you don’t know any of that, so you’re knackered, really, aren’t you? You’d have to ask me to dig it out for you, and for some reason I find this enormously comforting.
(καλά, καλά, σκάω)