Some old sad bastard music
Η Κυριακή είναι πάντα αρκετά περίεργη ως ημέρα. Κάπου ανάμεσα στην ξεκούραση και στην προσμονή της Δευτέρας, δεν διαθέτει την ομορφιά και την άνεση του Σαββάτου. Αυτό βοηθάει στο να έχεις συνήθως μια κάπως όχι-και-τόσο-καλή διάθεση, κάτι που σίγουρα επηρεάζει (ή ίσως καλύτερα ευνοεί την παρουσία της μουσικής στη μέρα σου). Θα έλεγα ότι σήμερα η διάθεση είναι ελαφρώς πιο άσχημη και από την συνηθισμένη κυριακάτικη. Που οδηγούμαστε λοιπόν? Στον τίτλο μας (τον οποίο δεν θα έπρεπε να πάρει κανείς ως αρνητικό χαρακτηριστικό).
Καλώς ή κακώς (καλώς θα έλεγα εγώ), έχουμε μάθει να υπάρχει πάντα μια ηχητική επένδυση που να συνοδεύει τις διάφορες μεταπτώσεις της διάθεσή μας και μια που, έτσι και αλλιώς, δεν είμαστε και οι πιο happy–go–lucky άνθρωποι στον κόσμο, υπάρχει μια άφθονη ποικιλία μουσικής που να ταιριάζει στις όχι και τόσο χαρούμενες στιγμές μας. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν καταλάβαινα την άποψη του ότι αν ακούσεις κάτι σχετικά θλιμμένο ή μελαγχολικό όταν δεν έχει διάθεση, αυτό θα σε κάνει ακόμα χειρότερα. Πάντα έβρισκα αυτή οτι αυτή η “παρέα” προσφέρει ιδιαίτερη βοήθεια και, αν και δεν σε κάνει να νιώσεις καλύτερα τις περισσότερες, σε κάνει να σκέφτεσαι πράγματα που χρειάζονται. Από την άλλη δεν περιμένω όλοι να αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο στα ίδια ερεθίσματα.
Για αυτή την Κυριακή το μενού περιλαμβάνει ως κύριο πιάτο το “Three” των πολύ αγαπημένων Black Heart Procession. Όσο το ακούω τόσο πιο κατάλληλο μου φαίνεται για την στιγμή αυτή. Σίγουρα όχι χαρούμενο, αλλά ήρεμο και με την απαραίτητη δόση εσωστρέφειας που το κάνει όσο προσωπικό χρειάζεται. Και, όχι, δεν χρειάζονται τζάκια και καλά κόκκινα κρασιά για αυτές τις στιγμές όσο και αν αυτή η “μελαγχολική” εικόνα έχει μια τάση να πλασάρεται.
Τελικά όλο αυτό μάλλον δεν θα με κάνει να νιώσω καλύτερα, αλλά μάλλον θα με ηρεμήσει σε τέτοιο βαθμό που να μη με χαλάει η διάθεσή μου. Και νομίζω ότι αυτό είνα το πιο σημαντικό που σου προσφέρει η μουσική σε τέτοιες περιστάσεις. Αλλά είναι ανάγκη να υπάρχουν αυτές οι Κυριακές γαμώτο?