τι με κοιτάζεις groza..
Όταν κάπου εκεί στα τέλη του 2005 η Northern Heritage έκοβε την τριπλή συλλογή «Crushing the Holy Trinity», την αγόρασα κατευθείαν. Νομίζω πως αυτό έγινε επειδή μου θύμιζε την «The Rape of Holy Trinity» που είχε βγάλει τοοοότε ο Shagrath στην HOT RECORDS του, και είχε και Dodheimsgard μέσα. Λοιπόν, εκείνο το crushing split, είχε υποενότητες, τις εξής τρεις, Father, Son, Holy Spirit. Εγώ βέβαια, σαν άνθρωπος καθόλου μονοδιάστατος, άκουγα για κάνα μήνα μόνο την «Father» πλευρά, επειδή όπως και να το δεις, είναι ΘΕΪΚΗ. Πέρα από αυτό, εκεί μέσα βαράνε οι Deathspell Omega και οι Stabat Mater (βγαίνει επιτέλους το album τους φέτος). Όταν μετά από καιρό έπαιξα τα «Son» και «Holy Spirit», έμαθα νέες μπάντες. Ειδικά στο δεύτερο, όπου συμμετέχοντες ήταν μονάχα οι Exordium και οι Mgla. Οι Mgla στα τέσσερα κομμάτια τους μου φάνηκαν κάπως τυπικοί, όχι πολύ, αλλά σίγουρα κάπως, και δεν με τρέλαναν. Έμαθα πως η μπάντα προερχόταν από τους Kriegsmaschine των οποίων το album υπήρξε εξίσου μη τρελαματικό. Δεν θα έλεγα πως η Πολωνία είναι και η τίμια λεβεντομάνα του blackmetal άλλωστε. Η συνέχεια όμως έκρυβε τρία επτάιντσα, τα «Presence», «Mdlosci» και «Further Down the Nest», μέσα στα επόμενα δύο χρόνια. Ήταν εκείνες οι δουλειές στις οποίες οι Mgla με έπεισαν πως έχουν τον πλήρη έλεγχο της κατάστασης, και πως με χειρουργική ακρίβεια τοποθετούν κάθε μελωδία, κάθε φωνή, κάθε riff και κάθε χτύπημα στο δέρμα στα απολύτως σωστά σημεία, ώστε να μιλάμε για ποιοτικό black metal με συνείδηση. Συνείδηση, κάτι σπάνιο στις μέρες μας!!!
Μετά από τη χιουμοριστική αυτή παρέμβαση, ζούμε σε καιρούς που στη black metal πραγματικότητα κυριαρχεί η ψευδαίσθηση πως θα ξεχωρίσεις στα αλήθεια, αν προσπαθήσεις να πιάσεις το feeling (λαθεμένα εκλαμβανόμενο σαν «ήχο») των Deathspell Omega. Όπως συνέβαινε λίγο παλιότερα (σε μικρότερο βαθμό) με τους Watain, και όπως συμβαίνει από πάντα με τους Darkthrone. Το project όμως έχει ελλείψεις, και με την ανάλογη μαθηματική (πια) ακρίβεια, η προσπάθεια θα αποτύχει. Μπορεί να είσαι ωραίος τύπος, να έχεις τα albums σου, την αναγνώρισή σου, τα παρελκόμενά σου, αλλά δεν θα ξεχωρίσεις. Απλά θα είσαι ένας ωραίος generic τύπος. Ο Arioch των Funeral Mist το μυρίστηκε φέτος, και δεν μπήκε καν στη διαδικασία να αντιγράψει τον ίδιο του τον εαυτό. Και πέρσι, όταν είδα πως το πρώτο album των Mgla θα έχει τέσσερα μακροσκελή κομμάτια, με έπιασε η λογική (ναι, λογική) ανησυχία πως την είδαν με τον τρόπο τους λίγο πιο «γάλλοι». Αφού αποδείχτηκε πως κάτι τέτοιο δεν έχει υπόσταση, στην πρώτη ακρόαση κιόλας, έμεινα στη χαρά της εξερεύνησης αυτού που κάνουν μόνοι τους οι Mgla.
Τέσσερα κομμάτια αναλόγου επιπέδου με αυτά των EPs, ήρθαν και έδειξαν τον τρόπο με τον οποίο το black metal εξελίσσεται πολυδιάστατα. Οι μελωδιάρες και τα ψυχρά τύμπανα, οι σχετικά αργές ταχύτητες, και το ποιόν των συνθέσεων, κάνουν το «Groza» ορόσημο της «σχεδόν από το πουθενά» καλλιτεχνικής εκπλήρωσης. Στιχουργικά, μου αρέσει πολύ που δεν ασχολούνται ατσούμπαλα (όπως είθισται σε μεγάλο κομμάτι της σκηνής) με τα λεπτά ζητήματα που τους ιντριγκάρουν, και απογυμνώνουν με τέχνη τα δίπολα με τα οποία καταπιάνονται.
Ένα δείγμα :
«Here, in fact, we may be in the presence of one of the most necessary of all Devils:
the Ecumenical Unifier, champion of all efforts to remove invidious distinctions
between nature and nurture, body and spirit, interdiction and impulse, time and
eternity, individual and community, male and female, Hell and Heaven-and
ultimately, of course, between man and God.»
Εμπιστευτείτε το «Groza».
Αφορμή του post και παραλειπόμενα. Άλφα, η αγορά του album, σε cd, καθώς η Northern Heritage φυσικά καθυστερεί πολύ τον δίσκο. Βήτα, ένα απροσδιόριστο black metal mood, ενώ γάμα, δεν βρίσκω κάτι.
sonic death monkey 