sonic death monkey

Ποιος να το φανταζόταν άραγες ότι θα υπήρχε τόση συγκέντρωση συλλογικού ελεύθερου χρόνο, όσο των τελευταίων ημερών και σχεδόν καμιά επιλογή για εκμετάλλευσή του; Θυμάται άραγε κανείς τότε που γκρινιάζαμε γιατί δεν συνέπεπταν τα προγράμματα της παρέας ώστε να κανονίσουμε να βρεθούμε; Φυσικά, η παλιά (κινέζικη; άραγε υπάρχουν παροιμίες που δεν είναι κινέζικες;) παροιμία περί ευχών και απόκτησής των, αποδεικνύεται ευχάριστα εκδικητική. Το δε άλλο αξίωμα του σύγχρονου κόσμου, ότι ή θα έχεις ελεύθερο χρόνο ή λεφτά, αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά αληθινό. Βέβαια, αξίωμα είναι, φτύνει την ανάγκη για αποδείξεις στο πρόσωπό μας, αλλά λίγη υπερβολή ποτέ δεν έβλαψε κανένα. Κάπως έτσι λοιπόν, καταλήγουμε τώρα να περνάμε μια συννεφιασμένη Κυριακή, με τις βδομάδες μας να έχουν μόνο Κυριακές (ή σχεδόν μόνο έστω, κάπου εκεί στο βάθος κρύβεται και μια Τετάρτη) και τη κυριότερη διαφορά να είναι αν θα είναι συννεφιασμένες ή όχι.

Μεγάλος πειρασμός για ανελέητη γκρίνια, για τα μικρά ή μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε λόγω της κατάστασης, μεγάλες οι τύψεις για όταν γκρινιάζουμε γιατί, εν μέσω γενικού χαμού, τα προβλήματα μας μπορεί να μην είναι όσο μεγάλα φανταζόμαστε (ή όσο μεγάλα σε σύγκριση με άλλα που ακούμε τριγύρω). Μεγάλο και το άγχος για το τι θα φέρει το μέλλον με δουλειές που μένουν πίσω, με σχέδια που ανατρέπονται, με ανησυχία για τους δικούς μας που είναι μακριά (ή και κοντά), με <ας βάλει ο καθένας ό,τι θέλει εδώ τέλος πάντων, δεν θα τα κάνω όλα εγώ>. Τουλάχιστον, σε καταστάσεις αποκλεισμού, η επικοινωνία είναι σαφώς ευκολότερη από ό,τι παλιότερα, έστω και αν μεγάλο μέρος της είναι μαλακίες που διαβάζουμε στα social media της αρεσκείας μας. Με τούτα και με κείνα βέβαια, αποδείχτηκε ότι μια παγκόσμια επιδημία οδηγεί στην επιστροφή στα blog (και εκτός blogovision), οπότε καταλαβαίνει κανείς (αν δει το ιστορικό δημοσιεύσεων εδώ μέσα) σε τι σημείο απελπισίας έχουμε φτάσει.

Ο τίτλος για το μεγάλο ερώτημα των ημερών (εξαιρώντας το «τι θα απογίνουμε επιτέλους» που προσπαθούμε να αγνοήσουμε επιδεικτικά και δεν το πολυκαταφέρνουμε) είναι ντέρμπυ ανάμεσα στο «τι να βάλω να ακούσω;», στο «τι να βάλω να δω;» και στο «τι να βάλω να μαγειρέψω». Ίσως θα έπρεπε να υπάρχει κάπου εκεί και το «τι να βάλω να διαβάσω;» αλλά το ιντελεξουελ προφιλ μας έχει υποστεί σοβαρά χτυπήματα τούτες τις δύσκολες μέρες. Φιλοδοξώ (ή ελπίζω) κάποια στιγμή να επιστρέψω στον Stuart τον Maconie που αγόρασα πρόσφατα (το βιβλίο του δηλαδή, όχι τον ίδιο τον άνθρωπο, μην τον στερήσω και από τους ακροατές του BBC 6), κυρίως γιατί ξέρω ότι θα μου φτιάξει κάπως το κέφι. Είναι από εκείνους τους συγγραφείς που έχουν το ταλέντο να γράφουν για καθημερινά πράγματα με έντονο χιουμορ και ζεστασιά, που ορίζουν το φιλγκουντ (στην ίδια κατηγορία μπαίνει και ο Bill Bryson π.χ.)

Στην κατηγορία «τι να βάλω να δω;» δυστυχώς δεν έχω καμιά πρόταση που θα ακουστεί κουλ και ψαγμένη, εδώ έχω ξεκινήσει για πρώτη φορά το Scrubs και δεν με χαλάει και ιδιαίτερα, κυρίως γιατί έχοντας φτάσει στην 4η σαιζόν ακόμα δεν μπορώ να αποφασίσω αν είναι πιο ωραία η Sarah Chalke ή η Christa Miller (η δεύτερη έχει ένα ελαφρύ προβάδισμα πάντως). Στην κατηγορία «τι να βάλω να ακούσω;» έχει γίνει ένας καταιγισμός νέων κυκλοφοριών τις τελευταίες μέρες (μάλλον από ό,τι ήταν έτοιμο προ καραντινών – ή καραντίνων, ποτέ δεν θυμάμαι πότε πέφτει ο τόνος), τον οποίο ας χαρούμε όσο μπορούμε, γιατί εκεί στο τέλος της χρονιάς βλέπω να πέφτει ξηρασία. Παράλληλα έχουν μαζευτεί και διάφορες ανακαλύψεις/προτάσεις για παλιότερες κυκλοφορίες που δεν είχα πάρει χαμπάρι, οπότε υπάρχει υλικό για να εκμεταλλευτούμε τον ελεύθερο χρόνο. Για τον γράφοντα βέβαια (παρά το γεγονός ότι και άλλοι αγαπημένοι έχουν κυκλοφορήσει νέους δίσκους τώρα) το δισκογραφικό γεγονός «καινούριος δίσκος Clara Engel» πάντα χρίζει ιδιαίτερης προσοχής και προτεραιότητας (και πρηξίματος των τριγύρω).

Αν και εδώ και 1-2 χρόνια έχουν πάψει οι πολλές μικρές κυκλοφορίες, το ετήσιο ραντεβού με το full length παραμένει (ευτυχώς) σταθερό. Το «Hatching Under The Stars» κυκλοφορεί επίσημα στις 5 Απριλίου ή αν βιάζεστε είναι ήδη διαθέσιμο αν συμμετέχει κάποιος στο Patreon της Engel (να με συγχωράει εκ των προτέρων για τη χρήση του γένους αλλά τα Ελληνικά είναι κάπως περιορισμένα σε αυτή τη σκοπιά). Τα έγραφα και για τη blogovision, είναι από τις περιπτώσεις που δηλώνω ξεκάθαρα φανμποης, το στυλ της έχει ταιριάξει πλήρως στα γούστα μου και έχει μια μοναδική ικανότητα να είναι αργόσυρτη, ατμοσφαιρική και όχι ιδιαίτερα φωτεινή χωρίς όμως να κηδεύει. Μάλλον το έχω ξαναπεί, αλλά όποιος αγαπάει εκείνη την φολκοπερίεργη μουντίλα που αγαπάει να λέει ιστορίες, δύσκολα θα βρει κάτι καλύτερο από την Καναδή. Όταν βγει, αλλά και για τα παλιότερα φυσικά υπάρχει και το Bandcamp, που έτσι και αλλιώς αγαπάει.

Δύσκολη περίοδος να είσαι και ανεξάρτητος μουσικός υποθέτω. Περιοδείες ακυρώνονται, ο κόσμος έχει άλλες προτεραιότητες από το να αγοράζει δίσκους ή δεν έχει καν λεφτά να αγοράζει δίσκους, οπότε υπάρχει και εκεί θέμα. Το Bandcamp έκανε μια καλή κίνηση για μια μέρα, αλλά γενικά νομίζω ότι και αυτός ο χώρος θα βγει με ακόμα περισσότερα προβλήματα από τούτη την κατάσταση. Θα πει κάποιος «και ποιος δεν θα βγει με προβλήματα;» και θα έχει και δίκιο εδώ που τα λέμε, αλλά με μουσική ασχολούμαστε (συνήθως) εδώ, οπότε αναμενόμενη η αναφορά.

Αναρωτιέμαι αν είναι αποδεκτή συνταγή αντιμετώπισης της κυριακίτιδας, το να είναι όλες σου οι μέρες Κυριακές. Καταλήγω στο ότι μάλλον όχι, γιατί είτε ακολουθούνται από Δευτέρα, είτε όχι, οι Κυριακές μοιάζουν καταραμένες ημέρες έτσι και αλλιώς. Γιατί άραγε να μη δίνει κάποιος την επιλογή να είναι όλες οι μέρες Παρασκευές απόγευμα; Κάπου εδώ μάλλον θα έπρεπε να υπάρχει κάποιο βαθυστόχαστο συμπέρασμα για το πως θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, θα πέσει ο καπιταλισμός, θα καταργηθούν τα σύνορα, θα ξανανέβει η Sunderland στην Premier League και θα αρχίσουν να μας αρέσουν τα λαχανάκια Βρυξελλών (τα οποία θα μεταμορφωθούν σε μια εκτεταμένη αλληγορία για την επανάκαμψη της EE  και της αδελφοποίησης των λαών της). Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε όμως είναι να δώσουμε μια ωραία συνταγή για να πιάσουμε και τα ορφανά του Master Chef.

~ από KsDms στο 29 Μαρτίου, 2020.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized