Τα #1
Kate Tempest – “The Book Of Traps And Lessons”
Κάθε καινούριο έργο της Tempest, όποια τέχνη και αν αφορά, επιβεβαιώνει συνεχώς ότι πρόκειται για μια από τις σημαντικότερες φωνές τούτης της γενιάς. Δεν θα κουραστώ ποτέ να λέω ότι το ταλέντο της στο χειρισμό του λόγου είναι σπανιότατο ακόμα και ανάμεσα σε ποιητές/λογοτέχνες. Το “The Book Of Traps And Lessons” είναι μια από τις καλύτερες περιγραφές/συνοδείες της χρονιάς, της εποχής, των σκέψεων των περισσότερων ανθρώπων. Ως τέτοια δεν είναι ιδιαίτερα φωτεινός δίσκος. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Ειδικά στο Νησί που κατοικεί η Tempest, τα πράγματα εδώ και χρόνια δεν πάνε καλά και δεν δείχνουν ότι θα πάνε καλύτερα. Το μεγάλο προσόν της είναι ότι όσο και αν αναγνωρίζει την μαυρίλα που κυριαρχεί γύρω της, ο λόγος της ποτέ δεν σταματά να περιέχει ψήγματα ελπίδας και μια διάθεση για επιμονή ενάντια στο ρεύμα. Μιλάει πάντα με συμπάθεια και αγάπη για τους ανθρώπους, ειδικά τους «μικρούς» και αυτό είναι που κάνει τους στίχους της ακόμα πιο δυνατούς. Μουσικά ο δίσκος, όπως και οι προηγούμενοι, είναι φτιαγμένος απλά για να ντύνει τους στίχους της (ενίοτε δε η μουσική σιωπά, όπως στο “All Humans Too Late”. Η Tempest παραμένει κατ’ εξοχήν μια spoken word καλλιτέχνης. Μάλλον ενσυνείδητα ο δίσκος κλείνει με το πιο ελπιδοφόρα ανυπότακτο κομμάτι του, το “People’s Faces”, στο οποίο η Tempest ταυτόχρονα αναγνωρίζει ότι όλα πάνε πολύ στραβά αλλά και ότι μπορεί και να τα καταφέρουμε. Μερικές φορές το πιο δύσκολο να πιστεύεις είναι ότι ακόμα υπάρχει εγγενής αξιοπρέπεια στους ανθρώπους.
Bill Wells & Aidan Moffat – “Everything’s Getting Older” (2011)
Μου κάνει πραγματική εντύπωση που ο συγκεκριμένος δίσκος δεν υμνείται από περισσότερο κόσμο. Λίγοι έχουν περιγράψει την μέση ηλικία και τη διαδικασία του να απομακρύνεσαι από τα νεανικά σου χρόνια με τόση επιτυχία και κατανόηση. Η (δυστυχώς μοναδική μέχρι στιγμής) συνεργασία του πολυπράγμονα Bill Wells και του αγαπημένου μας Σκωτσέζου Aidan Moffat είναι ένας ανεπανάληπτος δίσκος που θα κοιτάξει στα μάτια τη ζωούλα μας και θα ασχοληθεί άλλοτε με συμπάθεια, άλλοτε με κούραση, άλλοτε με κοροϊδία στην πορεία μας σε τούτο τον άδικο, μίζερο αλλά ενίοτε εξαιρετικά όμορφο κοσμάκη. Από την εποχή των Arab Strap, δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο ωραία εκφορά για εκείνο το misery του “What came first? Music or misery?” του High Fidelity από την προφορά του Moffat. O δίσκος ελέω Wells είναι αρκετά πιανιστικός, αλλά γενικά διατρέχει διάφορα στυλ από την μελαγχολία του “Copper Top” (με έναν από τους πιο ωραίους στίχους που έχουν γραφτεί ποτέ στο “birth, love and death, the only reasons to get dressed up”) στο κυνικά παιχνιδιάρικο groove του “Glasgow Jubilee” (για να αναφέρουμε τα δυο καλύτερα κομμάτια του δίσκου). Και αν γενικά το κλίμα είναι αρκετά βαρύ στη μεγαλύτερη διάρκειά του, όπως και το “The Book Of Traps and Lessons” της Tempest, στο τέλος με τα “The sadness in your eyes will slowly fade away” και “The greatest story ever told”, έρχεται η συνειδητοποίηση ότι τα πράγματα δεν είναι μόνο μαύρα. Άλλωστε όπως λέει πολύ σωστά ο Moffat, “Without us, the world will still turn/And the sun still will burn/The faithful moon will wax and wane/And still it will rain/But who needs a world to impress/When there’s love to confess?”
sonic death monkey 