Τα #5
Fire! Orchestra – “Arrival”
Όπως ήδη είπα, τα δυο πρώτα album των Fire! Orchestra είναι από αυτά που φτάνουν για να κάνουν το εν λόγω συγκρότημα ένα από τα πλέον αγαπημένα των τελευταίων χρόνων. Για κάποιο λόγο που δεν έχω καταφέρει να προσδιορίσω ακόμα, το 3ο album τους, το “Ritual” δεν με κέρδισε σχεδόν καθόλου και η αλήθεια είναι ότι δεν έχω αφιερώσει χρόνο στο να καταλάβω γιατί. Και ενώ λοιπόν αρχίζει να σιγοπαίζει στο μυαλό το «ό,τι αρχίζει ωραία, τελειώνει με πόνο», έρχεται το 2019 και το “Arrival” να καθησυχάσει τις (όποιες) ανησυχίες μου. Πλέον η ορχήστρα έχει μετασχηματιστεί σε ένα αρκετά μικρότερο σχήμα και αυτό μοιάζει να αντικατοπτρίζεται και στην μουσική τους. Όχι τόσο σε πλούτο, όσο ότι εδώ φαίνεται να είναι λίγο (ή και πολύ) πιο συγκεντρωμένοι στο να συνθέσουν τραγούδια από ότι αυτοσχεδιαστικές σουίτες. Εδώ οι συνθέσεις είναι πιο δομημένες, πιο βασισμένες στις φωνές των Wallentin και Jernberg, ενώ δε διστάζουν να διασκευάσουν το “Blue Crystal Fire” του (κατ’ εξοχήν) τραγουδοποιού Robbie Basho (να σημειωθεί ότι η διασκευή είναι ένα από τα πιο ωραία κομμάτια του δίσκου). Στυλιστικά δεν θα σημειωθούν πολλές διαφορές σε σχέση με το παρελθόν (έτσι και αλλιώς η παλέτα τους είχε πάντα πολύ μεγάλο εύρος), αλλά εδώ η ενέργεια είναι κάπως πιο συγκρατημένη, το χάος πιο δομημένο. Σε κάθε περίπτωση, ο δίσκος είναι τόσο καλός που εξαφανίζει οποιεσδήποτε αμφιβολίες υπήρχαν.
Jessica Sligter – “A Sense Of Growth” (2015)
Πλήρως σκανδιναβοκρατούμενη η πέμπτη θέση στις λίστες, αλλά αυτό δεν είναι και κάτι αναπάντεχο, δεδομένης της συμπάθειας προς εκείνα τα μέρη. Η Jessica Sligter είναι από τις μεγαλύτερες (για μένα) ανακαλύψεις της δεκαετίας, κυρίως λόγω του συγκεκριμένου δίσκου. Στο “A Sense Of Growth” καταφέρνει να χωρέσει τόσα πολλά στα 33 λεπτά του, που μοιάζει σχεδόν θαύμα. Έχοντας ως σκελετό τις υπέροχες μελωδίες των φωνητικών της, στιγμιαία σε ξεγελάει ότι θα έχεις καλογραμμένα μεν, συμβατικά δε τραγούδια. Όμως πίσω από την φανταστική ερμηνεία της χτίζει εντελώς διαφορετικούς κόσμους, με θορύβους, ενορχηστρώσεις εγχόρδων, ambient πεδία, κάποιες jazz μεταγγίσεις, ακόμα και από τις πιο αυτοσχεδιαστικές πτυχές του folk. Όλα αυτά σχηματίζουν έναν δίσκο που είναι σχεδόν ισόποσα περιπετειώδης και άμεσος, σαν να σου κλείνει το μάτι ελαφρώς κοροϊδευτικά καθώς σε σαγηνεύει. Ίσως η ιδανική pop; Δεν είναι τυχαίο ότι περνάει και η Jenny Hval μια βόλτα από εδώ, μια που και εκείνη έχει μια παρόμοια προσέγγιση στην αναδόμηση της pop. Στον επόμενο δίσκο της, η Sligter μεταπήδησε πλήρως στα χωράφια του αφηρημένου improvisation, αλλά στο “A Sense Of Growth” έχει αποκρυσταλλώσει μια ιδιαιτέρως σπάνια ισορροπία ανάμεσα στο παράξενο και στο γνώριμο.
sonic death monkey 