Τα #6
Rustin Man – «Drift Code»
Οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν στην αρχή της χρονιάς έχουν πάντα ένα μικρό μειονέκτημα όταν έρχεται η ώρα να σχηματιστούν οι λίστες της χρονιάς, αλλά τo “Drift Code” παίζει να είναι ο δίσκος που έχω ακούσει περισσότερο αυτή τη χρονιά, οπότε δεν κινδύνευε ποτέ η θέση του. 17 χρόνια του πήρε του Paul Webb να κυκλοφορήσει τον διάδοχο του μνημειώδους “Out Of Season”, εκείνης της μετα-Portishead συνεργασίας του με την Beth Gibbons. Στην απάντηση για το αν άξιζε η αναμονή, θα πω ότι δεν ξέρω καθώς δεν το περίμενα, ούτε είχα ιδέα για την ύπαρξή του. Το “Drift Code” όμως είναι σίγουρα ένας εκπληκτικός δίσκος, βουτηγμένος στην βρετανική μουσική παράδοση, κάπου ανάμεσα στο folk, το progressive και την ψυχεδέλεια των 70s, βγάζοντας συχνά πυκνά μια αδιανόητη Hammill-ίλα (πράγμα που μόνο θετικό μπορεί να είναι για μένα) και σίγουρα προκαλεί μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για τις ερμηνευτικές του ικανότητες. Οι δε ενορχηστρώσεις των κομματιών είναι ένα ποίημα, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που δεν περίμενες από μέλος των Talk Talk. Η επιφανειακή απλότητα των συνθέσεων με κάθε ακρόαση δίνει τη θέση της σε μια μυριάδα μικρο-στοιχείων που θα κάνουν τον ακροατή να το βάλει ξανά και ξανά. Από τους πιο ωραίους pop δίσκους της χρονιάς, αξιότατος διάδοχος του “Out Of Season”.
Anais Mitchell – “Young Man In America” (2012)
Η Anais Mitchell είναι από τις σημαντικότερες νέες εκπροσώπους αυτής της μεγάλης αμερικάνικης παράδοσης folk τροβαδούρων και τροβαδούρισων και αν και παρέμεινε σχετικά obscure για μεγάλο μέρος της καριέρας της, τα τελευταία χρόνια έχει κάνει μεγάλη επιτυχία με την musical μεταφορά του “Hadestown”, του δίσκου που κυκλοφόρησε πριν το “Young Man In America”. Και αν το “Hadestown” με τους Ορφικούς του συμβολισμούς είναι ένας εξαιρετικός δίσκος, το “Young Man In America” είναι σίγουρα ο καλύτερός της. Όπως όλοι οι καλοί folk μουσικοί, έτσι και η Mitchell είναι ικανότατη στο να λέει ιστορίες σε όλα τα τραγούδια της. Και αν οι ήρωες της μοιάζουν βγαλμένοι από παλιότερες εποχές, τα συναισθήματα και οι σκέψεις που εκφράζουν δεν είναι μακριά από τις δικές μας, γι’ αυτό κιόλας η μουσική της συγκινεί τόσο. Η δε φωνή της είναι ιδιαίτερη σε χροιά αλλά και εντυπωσιακή σε ένταση, που τραγούδια όπως το ομώνυμο ιδιαιτέρως ξεσηκωτικά. Ξαναβάζω να ακούσω 7 χρόνια μετά το δίσκο και δεν έχει χάσει τίποτα από τη μαγεία του. Και όσο αν το “Child Ballads” ήταν ενδιαφέρουσα σπουδή πάνω σε παλιές μπαλάντες και το “Xoa” να έδωσε μια μικρή γεύση καινούριου υλικού, αλλά ακόμα περιμένω να βγάλει επιτέλους νέο δίσκο.
sonic death monkey 