sonic death monkey

Big Thief – “U.F.O.F.”

Υπάρχουν δίσκοι τους οποίους ερωτεύεσαι με τον καιρό και την επανάληψη και υπάρχουν δίσκοι που από την πρώτη φορά ξέρεις ότι είναι κάτι ξεχωριστό. Να πω την αλήθεια, δεν θυμάμαι αν είχα ακούσει κάτι από τους Big Thief πριν την άνοιξη και το “U.F.O.F.”, αλλά αυτός εδώ είναι ένας δίσκος που με έκανε να παραμιλάω (ή έστω να παρασκέφτομαι) από την πρώτη ακρόαση. Η φύση των Big Thief φαίνεται να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο rock και στο folk. Στο “U.F.O.F” ίσως λόγω της διάθεσης της Adrianne Lenker, είναι το δεύτερο που φαίνεται να παίρνει τα ηνία, αν και υπάρχουν αρκετές στιγμές ηλεκτρισμού και ξεσπασμάτων, οι οποίες όμως λειτουργούν, κατά κύριο λόγο, συμπληρωματικά. Τον δίσκο γενικά τον χαρακτηρίζει ένας συγκρατημένος λυρισμός, λίγο αφηρημένος, αλλά σε καμιά περίπτωση απόμακρος. Είναι από τα μεγάλα του προτερήματα το πόσο κοντά σου τον νιώθεις, ακόμα και όταν οι στίχοι του γίνονται αρκούντως αφηρημένοι. Αυτό νομίζω ότι οφείλεται εξίσου στην ερμηνεία της Lenker, στις μελωδίες της κιθάρας του Buck Meek, όσο και στον αφάνταστα νωχελική ρυθμικότητα των Oleartchik/Krivchenia. Εδώ έχουμε ένα album που δεν βιάζεται, ξέρει ότι χρειάζεται το χρόνο του αλλά δεν γίνεται και ποτέ στρυφνό. Ο δεύτερος δίσκος που έβγαλαν φέτος οι Big Thief μπορεί να μην είχε το ίδιο αποτέλεσμα, αλλά αξίζει σίγουρα να ακουστεί και περιέχει ένα από τα πιο ωραία τους κομμάτια (το “Not”).

Loyle Carner – “Yesterday’s Gone” (2017)

Το “Yesterday’s Gone” είναι ο πρώτος δίσκος μετά από δεν-θυμαμαι-και-γω-πόσα χρόνια που έμαθα επειδή άκουσα κομμάτι του στο ελληνικό ραδιόφωνο. Συγκεκριμένα ήταν το “Isle Of Arran” στους Laternative σε κάποια (βαρετή κατά τ’ άλλα) διαδρομή προς τη δουλειά. Το ντεμπούτο του Carner δεν προδίδει την ηλικία του. Μουσικά κοιτάει αρκετά προς το old school, με μπόλικες soul, funk, gospel με τα samples του και δεν έχει σχεδόν καθόλου ηλεκτρονικά στοιχεία. Οι στίχοι του επίσης είναι αναπάντεχα (χωρίς ενοχές) συναισθηματικοί και καταπιάνονται με μια πολύ σπάνια για το hip hop προσέγγιση στα θέματά τους. Αφήστε που πρέπει να είναι ο δίσκος με τα λιγότερα καντήλια στην ιστορία του hip hop. Ακόμα και όταν χαλαρώνει και φωνάζει λίγο περισσότερο, παραμένει ιδιαιτέρως μειλίχιος. Σε καμιά περίπτωση ο δίσκος δεν γίνεται νερόβραστος βέβαια, ίσα ίσα που αυτή η έμφυτη πραότητα του είναι το πιο γοητευτικό του στοιχείο. Ο ίδιος ο Carner δε διαθέτει μια εγγενή μελωδικότητα στην ομιλία του που τον διαχωρίζουν από τους περισσότερους του χώρου.  Μαζί με τους Kojey Radical και Dave (και μπόλικους άλλους λιγότερο γνωστούς) που έχουν αναφερθεί και νωρίτερα εδώ, από τις καλύτερες φουρνιές ενός μουσικού είδους.

~ από KsDms στο 14 Δεκεμβρίου, 2019.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized