sonic death monkey

Dave – “Psychodrama”

To “Psychodrama” έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά μεγάλων δίσκων για το βρετανικό hip-hop τα τελευταία χρόνια. Πιθανώς να ακουστεί κλισέ, αλλά το ντεμπούτο του (πιτσιρικά) Dave, ακούγεται σοφό (ή και προβληματισμένο αν θέλετε) πέρα από τα χρόνια του δημιουργού του. Η αγάπη που τρέφω πλέον για το hip hop του Νησιού (σε αντίθεση με αυτό εξ Αμερικής) είναι κυρίως γιατί οι Βρετανοί μοιάζουν πιο διατεθειμένοι να κοιτάξουν προς τα μέσα στιχουργικά, χωρίς μεγαλοστομίες και αυτό παρασύρει και τη μουσική τους σε έναν πιο ζεστό, πιο οργανικό ήχο, συγκρινόμενο με την συνθετική ατμόσφαιρα των περισσότερων μεγάλων Αμερικάνων. To “Psychodrama” έχοντας θέση το πλαίσιο του ως μια συζήτηση με έναν ψυχολόγο, φαίνεται να ελευθερώνει τον δημιουργό του και να του επιτρέπει να εκφράσει τις πιο ενδόμυχες σκέψεις του (είτε για τον εαυτό του, είτε για τους ανθρώπους με τους οποίους σχετίζεται, είτε για την κοινωνία γενικότερα). Η παραγωγή του είναι αρκετά λιτή και αρμονική, με μεγάλη έμφαση στις μελωδίες ώστε να συντροφεύει το σκεπτικό ύφος του Dave. Βλέπω ότι μέσα στο ’19 ο Dave ακούστηκε πολύ, οπότε αναμένουμε να δούμε αν θα είναι αυτός το νέο μεγάλο όνομα του Βρετανικού hip hop.

Wye Oak – “Civilian” (2011)

Ούτε και θυμάμαι που πρωτοδιάβασα για τους Wye Oak, πάντως σίγουρα τους έμαθα κατά την κυκλοφορία του “Civilian”, του τρίτου τους δίσκους. Για το ντουέτο από τη Βαλτιμόρη, μάλλον ήταν καλή εποχή να τους μάθεις με τον τρίτο τους δίσκο. Το “Civilian” παραμένει, μέχρι και σήμερα, για μένα η καλύτερή τους δουλειά με διαφορά, κυρίως γιατί εδώ φαίνεται να έχουν περισσότερα νεύρα, περισσότερο πάθος, να είναι περισσότερο θορυβώδεις από το παρελθόν και (ειδικά) το μέλλον, με αποκορύφωμα το ομώνυμο τραγούδι που είναι ένα σταδιακά αυξανόμενο ξέσπασμα μέχρι την εκστασιαστική του κορύφωση. Τα group-ντουέτα είναι σχετικά σπάνια και πολύ ενδιαφέρουσα κατάσταση, γιατί σου δίνουν την εντύπωση μιας μεγαλύτερης από το συνηθισμένο οικειότητας μεταξύ των μελών τους. Η αλήθεια είναι ότι όταν ακούς το “Civilian” ακούς ένα πολύ δεμένο ήχο, σαν να ξέρει ακριβώς ο ένας πως θα μιλήσει με τον άλλον. Και φυσικά η Jenn Wasner έχει μια από εκείνες τις ιδιαίτερα εκφραστικές indy rock φωνές που δεν αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο. Ή τέλος πάντων κανένα που να διαθέτει καρδούλα. Κρίμα που στα επόμενα album αγάπησαν το electro και νέρωσαν πολύ το κρασί τους.

~ από KsDms στο 13 Δεκεμβρίου, 2019.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized