Τα #9
Boduf Songs – «Abyss Versions»
Αν κάτι χαρακτηρίζει τον Matt τον Sweet, αυτό είναι η σταθερότητα. Έχει βρει τη (μικρή) μουσική γωνιά του και την εξερευνά όλα αυτά τα χρόνια με συνέπεια και συνέχεια. Πήγε να κάνει μια μικρή αλλαγή στα δυο προηγούμενα “Burnt-up On Re-Entry” και “Stench Of Exist”, αλλά με το “Abyss Versions” επιστρέφει ολοταχώς στα γνώριμα χωράφια του παρελθόντος, μοιάζοντας ως μια απόλυτα φυσική συνέχεια του εκπληκτικού “This Alone Above All Else In Spite Of Everything”. Το δίπτυχο νωχελική, επαναλαμβανόμενη κιθάρα/ημι-ψιθυριστά φωνητικά είναι πάλι το κυρίαρχο συστατικό για να εκφράσει ο Sweet την εντυπωσιακή μαυρίλα που τον συναρπάζει όλα αυτά τα χρόνια. Ένα σιγανό drum-machine σε 2-3 σημεία δεν φαίνεται ικανό να ξεσηκώσει με το ρυθμό του το δίσκο. Από την άλλη πλευρά φυσικά, αυτό που με (μας) τράβηξε στον Sweet, είναι αυτή η, σχεδόν παραδομένη, μελωδική μονοτονία με την οποία πιάνει έναν ήχο και μοιάζει να θέλει να τον εξερευνήσει για πάντα. Νομίζω ότι λίγοι μπορούν να εκφράσουν την κούραση τόσο γοητευτικά όσο οι κυκλοφορίες των Boduf Songs. Και σε ακόμα πιο λίγους μπορεί αυτή η έλλειψη αλλαγής να γίνεται προσόν και όχι μειονέκτημα. Η γωνίτσα μπορεί να παραμένει σταθερή, τα χρώματα που τη χαρακτηρίζουν να παραμένουν μουντά, αλλά δεν γίνεται εύκολα να ξεκολλήσεις το βλέμμα από αυτή.
Nadine Shah – “Holiday Destination” (2017)
H περιγραφή για το “Holiday Destination” θα μπορούσε να σταματήσει στην αναφορά του τρίστιχου “Since turning 30 I have become so damn broody/I see what it has done to me/And all logic goes right through me” από το “2016” ή της επαναλαμβανόμενης ερώτησης “How you gonna sleep tonight?” του ομώνυμου τραγουδιού., αλλά μάλλον θα αδικούσα το δίσκο. Το “Holiday Destination” γράφτηκε το 2016, εν μέσω πολέμων, προσφυγικών κυμάτων, ραγδαίας αύξησης του συντηρητισμού και της ξενοφοβίας και γενικά αυτής της χρυσής εποχής για τον κόσμο που ήταν το δεύτερο μισό των ‘10s. Η Shah και λόγω καταγωγής προφανώς και φαίνεται ότι ένιωσε όλη αυτή την κατάσταση άμεσα με αποτέλεσμα τη δημιουργία του καλύτερου της δίσκου, ο οποίος είναι ισόποσα έκφραση απελπισίας και κάλεσμα για αντίδραση. Στην επιτυχία του βοήθησε και το γεγονός ότι οι συνθετικές της ικανότητες μοιάζουν να είναι στο απώγειό τους, με όλα τα τραγούδια να είναι άμεσα και να συνεχίζουν να παίζουν στο μυαλό σου ακόμα και αφού σταματήσεις να ακούς το δίσκο. Και αν στις περισσότερες αναφορές επισκιάζεται η ποιότητα του indie rock της, είναι νομίζω σημαντικότερο να ακουστούν αυτά που έχει να πει. 2 χρόνια μετά σίγουρα δεν έχουν αλλάξει πολλά.
sonic death monkey 