Τα #13
Telefon Tel Aviv – “Dreams Are Not Enough”
Όσο προχωρούν και οι δυο φετινές λίστες, τόσο συνειδητοποιώ πόσο χάλια ήταν για πολύ κόσμο αυτή η δεκαετία και ειδικά το δεύτερο μισό της. Οι Telefon Tel Aviv είχαν εξαφανιστεί για μια δεκαετία ως μουσική οντότητα, μετά το θάνατο του ενός εκ των δυο μελών, του Charlie Cooper. Στο ενδιάμεσο, ο έτερος, o Joshua Eustis, πέρασε και διάφορα άλλα, κυκλοφόρησε κάποια διαφορετικά project σε άλλα στυλ, αλλά οι Telefon Tel Aviv μπήκαν στο συρτάρι. Στο “Dreams Are Not Enough” (γλαφυρότατος τίτλος), η πρότερη μελαγχολία τους (του, πάντα μπερδεύομαι με τον αριθμό που πρέπει να χρησιμοποιώ) συμπυκνώνεται σε μια απόλυτη μαυρίλα (ειδικά σε κομμάτια όπως το “not seeing”). Η μουσική παραμένει εκείνο το υβρίδιο μεταξύ της αρρυθμίας του glitch και της μελωδίας της (σχεδόν pop) electronica, αλλά εδώ όλα είναι πιο αργά, πιο αποδομημένα, πιο χαμηλόφωνα. Ακόμα και τα πιο ρυθμικά σημεία ακούγονται περίεργα αποστασιοποιημένα από οποιαδήποτε ξεσηκωτική διάθεση. Ακολουθώντας την ροή των τίτλων του (που σχηματίζουν ένα σύντομο ποίημα ουστιαστικά), και τα κομμάτια του ρέουν το ένα μέσα στο άλλο, δίνοντάς την αίσθηση ότι όλος ο δίσκος είναι μια ενιαία σουίτα. Όπως καταλαβαίνουμε όλοι, φέτος έχουμε μπόλικες επιλογές όταν θέλουμε να μαυρίσει η ψυχούλα μας. Ευτυχώς που το μας έρχεται τόσο αυθόρμητα αυτό.
Nick Cave & The Bad Seeds – “Push The Sky Away” (2013)
Είμαι ξεκάθαρα, και εντελώς απενοχοποιημένα, πολύ όψιμος ακροατής του Nick Cave. Και όσο και αν εκτιμώ τα κλασσικά του αριστουργήματα, η καρδούλα μου είναι σίγουρα χαρισμένη στην μετά “Nocturama” περίοδο (την οποία αναγνωρίζω σίγουρα ως άνιση) και, κυρίως, στους τρεις τελευταίους δίσκους. Η εύκολη (και ακριβής) σύνδεση είναι ότι όσο μεγάλωνε η επιρροή του Warren Ellis στο σχήμα, τόσο πιο κοντά σε μένα ερχόταν η μουσική. Στην τριλογία “Push The Sky Away”/”Skeleton Tree”/”Ghosteen”, ο χαρακτήρας του Ellis φαίνεται να είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής και το πρώτο εκ των τριών συνεχίζω να το θεωρώ τον καλύτερο δίσκο του. Είναι ο πρώτος δίσκος που οι Bad Seeds αγκαλιάζουν τόσο ολοκληρωτικά τον μινιμαλισμό, καταλήγοντας σε λιτές μεν, υπέροχα δουλεμένες δε συνθέσεις, με αποκορύφωμα τον κλείσιμο του album με το ομώνυμο κομμάτι (το οποίο ήταν και μια συγκλονιστική live στιγμή στην εδώ συναυλία). Το ίδιο και η ερμηνεία του Cave, καταφέρνει να είναι συναισθηματική αλλά και πολύ συγκρατημένη, ακόμα και όταν τον πιάνουν οι συνηθισμένες πνευματικές του ανησυχίες. Στα μπόνους ότι μου έμαθε και την Gwendolyn Brooks.
sonic death monkey 