Τα #14
Mount Eerie/Julie Doiron – «Lost Wisdom, Pt. 2»
Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να έχει καταφέρει να ακούσει ολόκληρο το “A Crow Looked At Me” με την πρώτη. Το “Now Only” ήταν ελάχιστα λιγότερο οδυνηρό, αλλά και τα δυο σε έκαναν σχεδόν να νιώθεις άσχημα που έχει δημιουργηθεί τέτοια μουσική εξαιτίας ενός θανάτου. Όπως φαίνεται, τον Phil τον Elverum δεν τον θέλει καθόλου η τύχη την τελευταία πενταετία, αφού η νέα, δεύτερη συνεργασία του με την Julie Doiron είναι ένα album χωρισμού, αυτή η παραδοσιακά ιστορική κατηγορία δίσκων που έχει βγάλει τεράστιες δημιουργίες. Το “Lost Wisdom” είναι τρομερά καλογραμμένος δίσκος, λιγότερο ωμός από την μαυρίλα των δυο προηγούμενων, κάπως πιο ποιητικός, πιο «μουσικός» και, αν και πάλι, έντονα δραματικός, βοηθιέται και από την παρουσία της Doiron ως ένα στήριγμα για την διάλυση που πάλι περνάει ο Elverum. H δισκογραφία του Elverum ως Mount Eerie έχει μπόλικα αριστουργήματα, αλλά τα τελευταία έχουν μια επιπλέον βαρύτητα λόγω της ψυχικής κατάστασης του δημιουργού τους. Δεν ξέρω αν η μουσική δημιουργία βοηθάει στην κάθαρση, πραγματικά το ελπίζω, γιατί του πήγε πραγματικά χάλια αυτή η περίοδος. Είναι μια ιδιαίτερη κατάσταση τα break-up τραγούδια, ακόμα και ως ακροατής αντιμετωπίζεις διαφορετικά τη μουσική σε μια τέτοια φάση της ζωής σου και ο Elverum αποδεικνύει πάλι ότι δημιουργεί κοσμήματα μέσα από αυτή τη σκοτεινιά.
Motorpsycho and Ståle Storløkken – The Death Defying Unicorn (2012)
Ήταν σίγουρο ότι η δεκαετία θα είχε Motorpsycho μέσα, έπεσε πολλή σκέψη για το ποιος δίσκος θα έμπαινε τελικά και η επιλογή ήταν αρκετά δύσκολη. Κατέληξα (με μια μικρή έκπληξη) στο “Death Defying Unicorn” γιατί δεν είναι πολλές οι φορές που κάτι τόσο μαξιμαλιστικό με έχει κερδίσει τόσο ολοκληρωτικά. Ο δίσκος είναι γιγάντιος σχεδόν από κάθε άποψη. Ξεκάθαρα από τις πιο prog δουλειές τους, μεγάλος σε διάρκεια, πλούσιες ενορχηστρώσεις, ενέργεια που ξεχειλίζει σε κάθε κομμάτι, πολλοί συμμετέχοντες και πολλαπλά στυλ να εναλλάσσονται κατά τη διάρκειά του. Δεν θα κρύψω και μια μικρή έκπληξη ως προς τη συμμετοχή του Storløkken, οι δουλειές του οποίου ως Supersilent είναι ίσως το ακριβώς αντίθετο από αυτά που συμβαίνουν στο “Death Defying Unicorn”. Η λέξη δεν μου πολυαρέσει, αλλά δεν μπορώ να βρω κάποιο επίθετο πιο ταιριαστό από το «επικός», τόσο σε σύλληψη όσο και σε εκτέλεση. Φυσικά είναι και concept ο δίσκος, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Σε μια δισκογραφικά πλούσια δεκαετία για τη μπάντα, το “Death Defying Unicorn” ξεχωρίζει τόσο ποιοτικά όσο και χαρακτήρα (αν και τα “Heavy Metal Fruit” και “Still Life With The Eggplant” δεν υπολείπονται). Και για μια φορά ήμασταν αρκετά τυχεροί ώστε να τους δούμε και live. Αργήσαμε, μπορώ να πω, μέχρι να εμφανιστούν οι πρώτοι Νορβηγοί στη λίστα.
sonic death monkey 