Τα #15
Sarathy Korwar – “More Arriving”
Για διάφορους λόγους, το “More Arriving” το έχω στο μυαλό μου ως το μικρό αδερφάκι του “Holiday Destination” της Nadine Shah. Αν και μουσικά δεν υπάρχει καμιά σύνδεση, μπορούν να γίνουν αναλογίες τόσο για το στιχουργικό περιεχόμενό τους, όσο και για το background των δημιουργών τους. Ο Sarathy Korwar είναι Άγγλος με ινδική καταγωγή, τα drums και η tabla είναι τα όργανά του, η jazz και η ινδική κλασσική μουσική το παρελθόν του και ο προβληματισμός για την σύγχρονη εποχή μάλλον μεγάλο βάρος στο κεφάλι του. Πριν το “More Arriving” δεν είχα ακούσει κάτι άλλο δικό του και ακόμα και τώρα θα πω ότι o δίσκος αυτός είναι πολλά άλματα μπροστά σε σχέση με τα προηγούμενα. Θεματολογικά όπως είπα, είναι αρκετά κοντά στο Holiday Destination σε έναν συνεχές συλλογισμό για όλα τα στραβά των τελευταίων χρόνων, αλλά εδώ ο λόγος είναι πιο υπόγεια ειρωνικός, πιο αφηρημένος αλλά τρομερά δυνατός στο να μεταδώσει όλα αυτά που απασχολούν τους συγγραφείς του. Η μουσική μια μίξη jazz, hip hop και ινδικής κλασσικής μουσικής, βαθιά ρυθμική, αρκετά ιδιότροπη, και εντυπωσιακά γοητευτική για κάποιον που δεν πολυαντέχει την ινδική μουσική όπως εγώ. Είναι μεγάλη απόδειξη της σοβαρότητας του Korwar ότι τα έχει συνδυάσει τόσο πετυχημένα και ενώ διατηρεί ένα εμφανές χιουμορ δεν καταλήγει σε καρικατούρα. Στα τραγούδια της χρονιάς φυσικά το “Bol” και το πιο ωραίο σφάξιμο με βαμβάκι οι στίχοι του.
Clara Engel – “The Bethlehem Tapes” (2010)
Ίσως θα γίνω λίγο άδικος, αλλά θα πω ότι για μένα η καλύτερη μουσική στιγμή του Aidan Baker είναι ότι με το “Already Drowning” μου αποκάλυψε την ύπαρξη της Clara Engel. Υπάρχουν κάποιοι μουσικοί που από την πρώτη στιγμή σου κάνουν απόλυτα κλικ, ταιριάζουν τόσο πολύ με τα γούστα σου που δεν γίνεται να μην είναι έρωτας από την πρώτη ακρόαση. Η Engel είναι μια τέτοια περίπτωση και θα μπορούσα να βάλω διάφορες κυκλοφορίες εδώ, αλλά η επιλογή του “Bethlehem Tapes” είναι σε μεγάλο βαθμό συναισθηματική, καθώς ήταν το πρώτο που άκουσα και ακόμα το θεωρώ από τις καλύτερες δουλειές της. Αρκετές φορές η lo-fi αισθητική και προσέγγιση στην ηχογράφηση είναι μεγάλο προσόν και λίγους έχω ακούσει να το κάνουν καλύτερα από την Engel. Τα τραγούδια είναι πλήρως βασισμένα στην κιθάρα της και στη φωνή της, με ελάχιστες άλλες ηχητικές πινελιές και μεταφέρουν μια αφοπλιστική αμεσότητα ακόμα και όταν οι ιστορίες τους είναι αρκούντως φανταστικές. Πολυγραφότατη, με λιγότερο ή περισσότερο ολοκληρωμένες κυκλοφορίες, αλλά και με μια σπάνια φωνή για να διηγείται αυτές τις περίεργες, γοτθικές ιστορίες που συχνά συνοδεύει με τα σκίτσα της. Είναι ιδιαίτερα ταιριαστό ότι το “Bethlehem Tapes” κυκλοφόρησε μόνο σε κασέτα, ίσως μια ακόμα ωδή στην απλότητα. Επίσης (αν και δεν περιέχεται εδώ), όλοι πρέπει να βρουν να ακούσουν τη διασκευή της στο “Fire Of The Mind” των Coil.
sonic death monkey 