Τα #16
Zamilska – «Uncovered»
Είχα μπόλικα χρόνια να ενθουσιαστώ με industrial ή techno ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. To “Uncovered” το διόρθωσε περίτρανα αυτό και χωρίς να έχω καμιά πρότερη ιδέα για το ποια είναι η Natalia Zamilska. Τούτη την δεκαετία η Πολωνία έχει δημιουργήσει σημαντική σκηνή στον ευρύτερο ηλεκτρονικό ήχο (δεν είναι τυχαία άλλωστε και η επιτυχία του Unsound), αλλά οι επαφές μου μαζί της ήταν σε άλλα υπο-είδη (sub-genres για τους Ευρωπαίους ανάμεσά μας). Νομίζω ότι η μια λέξη που μπορεί να χαρακτηρίσει το “Uncovered” είναι το «βαράει». Δεν είναι ότι φτάνει μέχρι το όριο των power electronics ακριβώς, αλλά τα beat της δεν μπορεί να τα θεωρήσεις κάτι άλλο industrial και ιδιαιτέρως θορυβώδη σε σημεία. Αυτό δεν το κάνει να χάνει σε τίποτα από τη χορευτικότητά του (sic), έστω και αν το club που παίζει είναι κάπως πιο σκοτεινό και κλειστοφοβικό από τα συνηθισμένα. Βοηθάει και η ευρεία χρήση φωνητικών να γίνει πιο άμεσος ο δίσκος, αλλά την ίδια στιγμή αυτό το χτίσιμο με πολλαπλά επίπεδα που χρησιμοποιεί η Zamilska τον κάνει να χρειάζεται επαναλαμβανόμενες ακροάσεις για να τον εκτιμήσεις πλήρως. Όχι ακριβώς ευχάριστο άκουσμα, αλλά παράξενα ξεσηκωτικό και με μια ατμόσφαιρα που θα θυμίσει λίγο εκείνο το ωραίο industrial των 80s/early 90s.
Jasper TX – «The Black Sun Transmissions» (2011)
Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο σχέδιο, καταλήξαμε στη θέση 16 να ασχολούμαστε με το θόρυβο και στις δυο κυκλοφορίες. Βέβαια, βρίσκονται σε αντιδιαμετρικά σημεία μουσικά, καθώς το album της Zamilska χαρακτηρίζεται από το ρυθμό, ενώ το “Black Sun Transmissions” του Dag Rosenqvist (όταν ήταν ακόμα Jasper TX) η απουσία του ρυθμού είναι πλήρης. Εδώ ο θόρυβος είναι ενίοτε κατάληξη της μελωδίας, ενίοτε αντίθεση της μελωδίας και ενίοτε κάλυψη της μελωδίας. Σε κάθε περίπτωση είναι από τις πιο αριστοτεχνικές χρήσεις του που έχω συναντήσει μπροστά μου. Το “The Black Sun Transmissions” είναι συγκλονιστικά συναισθηματικός δίσκος, ακόμα και στις άγριες στιγμές του και περιέχει μπόλικα σημεία άξια ανατριχίλας. Αν καταπιάνεται κάποιος με τον ευρύτερο ambient χώρο, ο Rosenqvist είναι σίγουρα από τους αξιολογότερους εκπροσώπους και, κατά τη γνώμη μου, το “Black Sun” είναι η κορυφαία του στιγμή, γιατί είναι και μελωδικό, και θορυβώδες και σιωπηλό και, εν τέλει, είναι τόσο αριστοτεχνικά δημιουργημένο που καταλήγει πολλές φορές μέσα στη διάρκειά του υπερβατικό. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, μαυρίσαμε αρκετά στο 16.
sonic death monkey 