Τα #17
Marissa Nadler & Stephen Brodsky – “Droneflower”
Αν και δεν φαίνεται πουθενά στην solo μουσική της πορεία, η Nadler πάντα είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τα εξώτερα πεδία του metal. Ο Brodsky είναι από τα σημαντικά ονόματα εκείνης της post-κάτι έκρηξης των early-to-mid 00s. Γνωρίστηκαν, συμπάθησαν ο ένας τον άλλον (καλά παιδιά φαίνονται και οι δυο) και μετά από μια πενταετία αποφάσισαν να βγάλουν και ένα album μαζί. Το “Droneflower” ακούγεται ως μια εντελώς αβίαστη συνεργασία. Και αν τα μουσικά τους στυλ δεν έμοιαζαν ιδιαίτερα, μάλλον η ατμόσφαιρα που ήθελαν να βγάλουν ήταν εντελώς συμβατή. Η ερμηνεία της Nadler δεν αλλάζει δραματικά σε σχέση με τους κανονικούς δίσκους της, εκτός ίσως από την απώλεια του ρομαντικού στοιχείου της μουσικής της. Εδώ ακούγεται εξίσου μελωδική, αλλά ελαφρώς πιο ζοφερή, για να έρθει να ταιριάξει και με τους τόνους του Brodsky, που δεν γίνονται ποτέ τρομερά θορυβώδεις, αλλά θα φέρουν κάτι στο μυαλό από όψιμους Earth. Φυσικά η φόρμα των συνθέσεων εδώ είναι πιο μαζεμένη, πιο κοντά στην κλασσική τραγουδοποιία, από ό,τι σε μεγάλες, ελεγειακές συνθέσεις (και η συνολική διάρκεια του είναι μικρή άλλωστε). Ίσως μια μετάβαση προς το δεύτερο να τους άνοιγε νέους ορίζοντες, μια που, για μένα, το καλύτερο κομμάτι του δίσκου είναι το “Estranged” με τις επαναλαμβανόμενες κιθαριστικές φράσεις του Brodsky να χτίζουν το υπόβαθρο για την ιστορία της Nadler. Κατάφερα να αποφύγω τη λέξη «κινηματογραφικός» (ή μάλλον όχι).
Kojey Radical – «23 Winters» (2016)
Συνειδητοποιώ ότι τούτη τη δεκαετία που περνάει, άκουσα πολύ περισσότερο hip hop από ό,τι σε όλη την υπόλοιπή μου ζωή. Επίσης συνειδητοποιώ ότι, για τα δικά μου γούστα τουλάχιστον, η δεκαετία αυτή ήταν χρυσή για το βρετανικό hip hop, πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μέρος. Το “23Winters” είναι μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις στο χώρο, κυρίως γιατί ο λόγος του Kojey Radical ξεφεύγει κατά πολύ σε ποιότητα, λυρισμό και ευφυία από τη συντριπτική πλειονότητα των συνοδοιπόρων του. Όπως και μια άλλη ψυχή που θα αναφερθεί εδώ, είναι πρώτα ποιητής και μετά MC. Δεδομένου ότι ο συγκεκριμένος δίσκος είναι απόλυτα προσωπικός, και από πλευράς θεματολογίας και λόγω του ότι συμμετέχει με διάφορες σκέψεις και ο πατέρας του, φαίνεται και ίδιος να έχει μια μεγάλη διάθεση για έκφραση ακόμα και όταν τα θέματα είναι αρκούντως προβληματισμένα (ή ίσως κυρίως λόγω αυτού). Μουσικά είναι πιο κοντά στις νέες hip hop τάσεις, αλλά με αρκετές προσωπικές πινελιές που κέρδισαν και μένα που δεν είναι ακριβώς του γούστου μου αυτές οι κατευθύνσεις. Μουσικά είναι πιο ηλεκτρονικό, πιο πνιγηρό, αλλά ακόμα και στα πιο οργισμένα του, δεν χάνει την ποιητικότητά του. Μπορεί αυτή τη στιγμή το μεγάλο όνομα στην εκεί σκηνή να ‘ναι ο Stormzy, αλλά ο Kojey Radical είναι αυτό που οι φίλοι Άγγλοι λένε “force of nature”.
sonic death monkey 