Τα #18
Maja S. K. Ratkje – «Sult»
Την Maja πάντα την συμπαθούσα ακόμα και όταν οι μουσικές της διαδρομές (π.χ. Fe-Mail ή Spunk) παραήταν περιπετειώδεις για τα αυτάκια μου. Μέσα στο χαοτικό της έργο όμως (αριθμητικά αλλά και στυλιστικά), υπήρχαν μπόλικοι σταθμοί που με έκαναν να την αγαπήσω. Το “Sult” είναι, ίσως, το κορυφαίο αυτών των σταθμών, αφού ξεδίπλωσε μια σαφώς πιο προσιτή (για τα δεδομένα της πάντα) πλευρά της. To project είχε ξεκινήσει ως μουσική για μια χορευτική απόδοση της ομώνυμης νουβέλας του Knut Hamson και εμπνεόμενη από την κατασκευή του custom organ της, αποφάσισε να το κυκλοφορήσει και αυτόνομα. Το “Sult” είναι σαφώς από τα πιο μελωδικά (αν όχι το πιο μελωδικό) της album με στιγμές που αγγίζουν από το νεοκλασσικό μινιμαλισμό μέχρι σχεδόν μπαλαντοειδείς συνθέσεις, ενώ έχει καταφέρει να γράψει και υπέροχα μέρη για φωνή βοηθάνε τον δίσκο να σταθεί από μόνος του, χωρίς το οπτικό συμπλήρωμα του μπαλέτου. Σίγουρα διατηρεί μια αβέβαιη ατμόσφαιρα (χωρίς να το έχω διαβάσει, εικάζω ότι το βιβλίο του Hamson μάλλον δεν είναι και τρομερά φωτεινό), αλλά συγκρινόμενο με τις υπόλοιπες κυκλοφορίες της, εδώ παρουσιάζεται μια τρομερά διαφορετική Ratkje. Δεν ξέρω αν θα είναι αυτό το βήμα που θα την οδηγήσει σε πιο soundtrack-ικά έργα (όπως τόσοι άλλοι Βόρειοι), αλλά σίγουρα είναι ο δίσκος της που εγώ θα λιώσω περισσότερο.
Jozef Van Wissem & Jim Jarmusch – “Concerning the Entrance Into Eternity” (2012)
Δεν ξέρω πως γνωριστήκανε τούτοι οι δυο τύποι, αλλά η συνάντησή τους ήταν κάτι το ανεπανάληπτο. Θα ομολογήσω εξαρχής ότι είμαι fanboy του Jarmusch και ότι θα αντιμετώπιζα οτιδήποτε έκανε με περισσό ενδιαφέρον, αλλά αυτό το project και, κυρίως, αυτός ο δίσκος στέκεται εκεί ψηλά με τις καλύτερες ταινίες του. Προς θεού φυσικά, δεν θέλω να αδικήσω το Van Wissem, ο οποίος έχει μια σαφέστατα μεγαλύτερη μουσική ιστορία και είτε ως συνεργασίες, είτε ως solo, έχει καταφέρει να βάλει το λαούτο του, στην ευρύτερη πειραματικοπερίεργη σκηνή. Η punk (όπως λέει ο ίδιος) προσέγγιση του Van Wissem, συνάντησε τα έκδηλα punk θεμέλια του Jarmusch, για να δημιουργήσουν έναν ξεκάθαρα μη punk δίσκο. O διάλογος μεταξύ τους σε όλο το album είναι κάτι το απερίγραπτο, με τον Wissem να χτίζει μικρομελωδίες στις χορδές του λαούτου και τον Jarmusch να χτίζει ένα background με τις φράσεις της κιθάρας του (που δεν μπορεί να μη σου φέρουν στο μυαλό τη δουλειά του Young στο Dead Man) και να καταλήγουν να κάνουν αέναους κύκλους ο ένας γύρω από τον άλλον. Ειδικά στο “Continuation Of the Last Judgement”, νομίζεις (ή εύχεσαι) ότι αυτή η επανάληψη δεν θα τελειώσει ποτέ. A portrait of meditation as coolness.
sonic death monkey 