Τα #19
Maria Faust/Tim Dahl/Weasel Walter – “Farm Fresh”
Δεν είναι συχνό το φαινόμενο του να ακούσεις για πρώτη φορά ένα μουσικό και να σου δημιουργηθεί αυτόματα η ανάγκη να εξερευνήσεις επί τόπου όλο του το έργο. Πραγματικά, δεν καλοθυμάμαι που πρωτοέπεσε μπροστά μου το “Farm Fresh” φέτος, αλλά σημαντικό μέρος της χρονιάς έχει καταναλωθεί στην ανάπτυξη της μουσικής σχέσης με την Maria Faust. Και αν αδικώ λίγο τους άλλους δυο συντελεστές του δίσκου, ακολουθώντας τις jazz παραδόσεις ο band leader είναι ξεκάθαρος σε αυτό το τρίο. Το “Farm Fresh” σφύζει από ενέργεια, από στυλ, από εκπλήξεις, από πάθος και από ταλέντο. Θυμάται άραγε κανείς πόσος ενθουσιασμός είχε υπάρξει στην αρχή των Shining (πριν καταλήξουν σε μια heavy metal καρικατούρα); Κάτι ανάλογο βγάζει και αυτός ο δίσκος, αν και είναι σαφώς πιο απαιτητικός από τις απόπειρες των Νορβηγών. Έχει πολλή free jazz, λίγο metal, λίγο punk, λίγη παράδοση, λίγη κλασσική και μπόλικο ανακάτεμα για να ενσωματωθούν όλα αυτά μεταξύ τους. Η Εσθονή δείχνει να έχει τη διάθεση να βγάζει άλλη πλευρά της σε κάθε project της και εδώ φαίνεται ότι μάλλον είχε ανάγκη από ένα ξέσπασμα. Έτοιμο να συνοδέψει τις πιο εξωστρεφείς στιγμές σας.
Ô Paon – Courses (2010)
Αρχικά σε αυτή τη θέση σκόπευα να βάλω το “A Crow Looked At Me”, ίσως το πιο άβολο album που έχει ηχογραφηθεί ποτέ (τα Skeleton Tree/Ghosteen πραγματικά ωχριούν μπροστά του). Μετά όμως είδα ότι το “Courses” βγήκε το ’10 και πιστεύω ότι καλύτερα να γιορτάζουμε τη ζωή των ανθρώπων παρά συγκινούμαστε με το θάνατό τους. Σε μια δεκαετία με μπόλικες απώλειες, αυτή της Genevieve Castree σίγουρα δεν ακούστηκε πολύ, αλλά εξίσου σίγουρα ήταν από τις μεγαλύτερες. Την είχα μάθει όταν ηχογραφούσε psych folk διαμαντάκια ως Woelv, αλλά η αλλαγή του δισκογραφικού ονόματος σε O’ Paon και η κυκλοφορία του εν λόγω δίσκου, είναι η κορυφή του μουσικού της έργου. Δεν είναι ότι έχει αφήσει πίσω της το psych folk της, αλλά εδώ με μια γενναία χρήση loops και άλλων λιγότερο folk στοιχείων, δημιουργεί ένα κύκλο τραγουδιών αξιομνημόνευτων. H επανάληψη γίνεται σπουδή πάνω στην κούραση και στη θλίψη. Καταφέρνει όμως να είναι μεγαλειώδης και όχι μίζερος. Και το “Raffinerie” θα παραμείνει για πάντα ένα από τα πιο συγκλονιστικά τραγούδια που έχω ακούσει στη ζωούλα μου. H μουσική οντότητα O’ Paon είχε άλλη μια κυκλοφορία το ’13 (το “Fleuve”), αρκούντως απολαυστική και αυτή και μετά, δυστυχώς, ποτέ δεν θα μάθουμε τι θα ακολουθούσε.
sonic death monkey 