Tα #20
William Basinski – «On Time Out Of Time»
Νομίζω ότι λίγες πιο πιασάρικες περιγραφές μπορείς να βγεις για ένα δίσκο από το «ηχογραφήσεις της σύγκρουσης δυο μαύρων τρυπών 1,5 δισεκατομμύριο χρόνια πριν». Φυσικά κάτι που ακούγεται τόσο μεγαλεπήβολο κρύβει από μόνο του μια παγίδα για αυτόν που θα εφησυχαστεί στην «ασφαλεια» του εντυπωσιακού concept. Από την άλλη πλευρά στον άνθρωπο που έχει βγάλει το μνημείο που λέγεται “Disintegration Loops” οφείλουμε να έχουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη και μετά από μπόλικες ακροάσεις του δίσκου κατά τη διάρκεια της χρονιάς, επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά ότι αξίζει τούτη μας την εμπιστοσύνη. Ο Basinski είναι μαέστρος σε τέτοιους μονολιθικούς ήχους και το “On Time Out Of Time” καταφέρνει να δώσει μια μικρή εικόνα του μεγέθους του συμβάντος στη φαντασία του ακροατή. Αν και σίγουρα δεν είναι το πιο ζεστό του έργο, αποφεύγει περίτεχνα να χαθεί και στην παγωνιά του κοσμικού κενού. Και μόνο το γεγονός ότι μπορεί να προκαλέσει συναισθηματική φόρτιση με κάτι τόσο μακρινά (χωρικά και χρονικά) αλλά και σε τόσο διαφορετική κλίμακα μεγέθους από την ταπεινή γωνίτσα μας, είναι δείγμα μεγάλου καλλιτέχνη. Σίγουρα όχι για όλες τις ώρες, σίγουρα όχι για όλο τον κόσμο αλλά σίγουρα ταιριαστό για όμορφες στιγμές συνειδητοποίησης της ασημαντότητας μας (ή και της σημασίας μας).
Boards Of Canada – «Tomorrow’s Harvest» (2013)
Οι Boards Of Canada είναι μαγικό συγκρότημα. Για κάποιο λόγο στο μυαλό μου πάντα τους έχω μαζί με τους Stars Of The Lid, αν και δεν έχουν πολλές μουσικές ομοιότητες, γιατί η μουσική και των δύο καταφέρνει να είναι γαλήνια αλλά και βαθιά συναισθηματική. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν είναι από τα πολύ παραγωγικά συγκροτήματα, και το “Tomorrow’s Harvest”, το τελευταίο μέχρι σήμερα album τους, ήρθε 8 χρόνια μετά το επίσης εκπληκτικό “The Campfire Headphase” και επανάφερε εκείνη την περίεργη μίξη τεχνολογίας και υπαίθρου που κάποτε ονομάστηκε πολύ ταιριαστά “folktronica”. Είναι εξίσου κινηματογραφικό, αλλά σαφώς πιο σκοτεινό σε σχέση με τους προκατόχους του, κρατώντας βέβαια τα λοξοκοιτάγματα προς το παρελθόν, όχι τόσο ξεκάθαρα στη μουσική, όσο ως αιωρούμενες επιρροές στην ατμόσφαιρα. Επίσης, η διάρκειά του, αλλά και η ποικιλομορφία του τον κάνουν ένα δίσκο που δύσκολα θα ακούσεις μόνο μια φορά. Σου κεντρίζει το ενδιαφέρον και σε ξαναβάζει να το ακούσεις για να προσέξεις όλες τις λεπτομέρειες που σου κρύφτηκαν την προηγούμενη φορά. Δεν είναι ο πιο χαρούμενος δίσκος τους (το “Campfire Headphase”), δεν είναι ο πιο αριστοτεχνικός δίσκος τους (το “Music Has The Right To Children”), δεν είναι ο πιο ρυθμικός τους δίσκος (το “Geogaddi”), αλλά είναι ο πιο σκυθρωπός δίσκος τους και, ας είμαστε ειλικρινείς, ζούμε για κάτι τέτοια.
sonic death monkey 