sonic death monkey

Ο David Jackman επανέρχεται στη δισκογραφία οκτώ χρόνια μετά το Sorow, το οποίο ακολούθησε το κλείσιμο της Holy τριλογίας των Organum (με τα Sanctus, Amen και Omega μέρη) και, όπως όλοι καταλάβαμε με την πάροδο του χρόνου, σηματοδότησε την οριστική απόσυρση των Organum απο τα μουσικά δρώμενα. Τίποτα δεν τελειώνει μέχρι να τελειώσει στα αλήθεια : Οκτώ έτη απουσίας των Organum δεν πτόησαν τον Jackman, συνεπώς οκτώ μήνες απουσίας του sonic death monkey γιατί να πτοήσουν εμένα. Νομίζω πως πρόλαβα και το brainwashed.

Συναρπαστικό στοιχείο δεν αποτελεί μόνο η ύπαρξη της νέας μουσικής, αλλά και η απότομη και άμεση ανακοίνωση/κυκλοφορία. Όλα συνέβησαν σε μια παραλία της Αττικής : Ανακοίνωση, ανάγνωση δελτίου τύπου, ακρόαση του soundcloud sample μέσα στον ήλιο χωρίς ακουστικά, παραγγελία. Δεν είμαι σίγουρος για την σειρά των δύο τελευταίων.

Ωραία, εντάξει, έβγαλε ο Organum δίσκο, γιατί έχει τόση σημασία πια; Και ο Aphex Twin έβγαλε βίντεο! (ρητορική διαπίστωση σε πολύ υποθετική συνομιλία)

Έχει σημασία επειδή ο David Jackman έγραψε το Tower of Silence το 1985 και το Horii το 1986. Αυτά είναι δύο single 12″. Που ενδεχομένως υποστηρίζω πως στέκονται δίπλα στον ωκεανό συμπυκνωμένων ιδεών του Leichenschrei LP των SPK, το οποίο με τη σειρά του φτάνει σε σημεία που οι Throbbing Gristle κατάφεραν μετα βίας να πλησιάσουν, και αυτό μόνο στο Journey Through A Body LP.

Κυρίως το Tower of Silence.
Ιδιαίτερη μνεία στο εξώφυλλο του.

Όλα αυτά συνηθίζουν να λέγονται industrial. Εμένα δε μου αρέσει πολύ αυτό που αντιπροσωπεύει το industrial σαν είδος/κίνημα. Και ας πούμε πως στο μυαλό μου το χωρίζω σε καλό και κακό. Σε ωραίο και άσκημο. Ωραίο είναι εκείνο που αποστασιοποιήθηκε απο επικίνδυνες και προβοκατόρικες αισθητικές, απομονώθηκε και μπλέχτηκε με τους πειραματιστές της εποχής και όχι με τους entertainers. Ωραίο industrial είναι οι Alien Brains. Οι SPK. Οι Musique Concret. Οι Storm Bugs. O Giancarlo Toniutti. O Andrew Chalk. Οι Nurse With Wound. Οι ΤΝΒ. Οι Zoviet France. Οι Organum.

Το Tower of Silence.

Δεν χρειάζεται καν να αναφερθεί το όνομα των Organum. Αρκούν οι τρεις λέξες Tower of Silence.

Αντιγράφω απο το δελτίο τύπου του Raven :

The first Organum 12-inch release ‘Tower of Silence’ (LAYLAH-1985) was a work of multi-layered bowed sound and scraping metallic objects, but there was an innate silence within this wall of noise – as Basho’s Haiku poem echos :

“Deep silence, the shrill of cicadas, seeps into rocks.”

‘RAVEN’ is composed of striking piano-keys, church bells, temple gongs, a crow, a raven and a rook and is divided into 13 parts.

In ‘RAVEN’, sounds appear from silence and then return again into that silence.

‘RAVEN’ is a work within those very silences.

You can contemplate emptiness intently after the sounds have ended.

As in another of Basho’s Haiku poems :

“The old pond, a frog jumps in, then silence again.”

‘RAVEN’ is another Tower of Silence and a listener will reflect, that absence and emptiness are the permanent essences of Organum’s music, within the chaos and flux of its phenomena.

Less is more and Organum leave with us only the bare essentials in ‘RAVEN’.

‘RAVEN’ is neither a hymn, nor a requiem.

Ο David Jackman μου υπόσχεται πως η νέα του μουσική είναι ένα Tower of Silence.

Τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι. Οριακά δε χρειάζεται να το ακούσω για να καταλάβω πως θα ηχεί. Εδώ ο Jackman πλαισιώνεται απο το δίδυμο των Daisuke Suzuki (Siren Records) και Alan Jones (μηχανικό ήχου και παλιό συνεργάτη των Organum). Το πρώτο πράγμα που διαβάζω στο διαδίκτυο είναι πως ο Jackman έβαλε δεκατρείς φορές το ίδιο κομμάτι στον δίσκο. Αυτό δε χρειάζεται να το διαβάσω. Τα υλικά κατασκευής είναι όντως ένα πιάνο, κάτι gongs, μερικές καμπάνες και ένα κοράκι. Οι διάρκειες των δεκατριών κομματιών είναι πανομοιότυπες. Ξεκινούν όλα με τον ίδιο τρόπο και όλα τα μέρη τους μοιάζουν εξωφρενικά μεταξύ τους. Είναι σχεδόν η ίδια σύνθεση παιγμένη ξανά και ξανά, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις. Μέχρι που έρχομαι αντιμέτωπος με την αίσθηση πως δεν χρειάζεται καν ο διαχωρισμός των κομματιών, πως αυτός είναι μόνο ένα παιχνίδι του Jackman το οποίο θα επανανοηματοδοτήσει με κάποια αφαιρετική zen επεξήγηση. Η επανάληψη του μοτίβου φέρνει το Raven στα όρια του conceptual δίσκου. Είναι έτοιμο να καθίσει δίπλα στο τελευταίο Vagina Dentata Organ.

Μόνο που το Raven θέλω να το ακούω όλη την ώρα.

Πράγματα που μου έρχονται στο μυαλό : H ατμόσφαιρα του Musik Aus Der Grauzone του Asmus Tietchens. Η Pauline Oliveros. Η καταιγιστική αφαίρεση του Time of Hayfield του Andrew Chalk. To Strumming Music του Charlemagne Palestine παιγμένο στο ένα όγδοο της ταχύτητάς του. Ο κατάλογος της Die Stadt. Ο Z’ev.

Το Horii. Το In Extremis. To Vacant Lights. To Crux / Flayed με τον Eddie Prévost των ΑΜΜ.

To Tower of Silence.

Κυρίως το Tower of Silence.

Όλα βαίνουν καλώς.

Καλώς σας βρήκαμε κύριε Jackman.

~ από kiwiknorr στο 14 Αυγούστου, 2018.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized