sonic death monkey

Προσπαθώ εδώ και μέρες να επαναφέρω τις λεπτομέρειες ενός διηγήματος του Μπέρτολτ Μπρεχτ που είχα διαβάσει μικρός. Η κεντρική ιδέα είχε να κάνει με το κατά πόσο έχει νόημα να συνεχίζεις μια κατάσταση την οποία άρχισες χωρίς να βρίσκεις ιδιαίτερο νόημα σε αυτή. Το παράδειγμα ήταν, αν δεν απατώμαι, η καθημερινή «καλημέρα» του πρωταγωνιστή κ.Κόυνερ στον άγνωστο γείτονά του, γεγονός που χρειάστηκε να συμβεί μια φορά για να συνεχίσει να συμβαίνει για πάντα. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία το να πεις «καλημέρα» σε έναν άγνωστο γείτονά σου, αλλά απο τη στιγμή που τον καλημερίσεις μια φορά έστω, δεν έχει επίσης καμία απολύτως σημασία να σταματήσεις να το κάνεις. Θα ήταν αγενές και αναίτιο. Μπορείς να λες, να γνέφεις έστω μια καλημέρα στον άγνωστο γείτονά σου, χωρίς η γνωριμία σας να εξελιχθεί ποτέ, και εκείνος να απαντάει την ίδια καλημέρα στα πλαίσια μιας ακραίας τυπολατρίας η οποία επιβάλλει την αιώνια καταδίκη μιας καλημέρας, όσο κακή, στραβή και ανάποδη μπορεί να είναι αυτή η ημέρα. Απλά επειδή κάποιος έκανε την αρχή. Ωραίο βιβλίο οι ιστορίες του κ.Κόυνερ, ομολογώ δε πως σήμερα αφιέρωσα πέντε λεπτά ανάμεσα στη στίβα που φυλάω τις εφηβικές αναμνήσεις για να διαβάσω ξανά το διήγημα, αλλά δεν είχα τύχη να το εντοπίσω. Κρατάω το γενικό συμπέρασμα: αν δεν έχει νόημα να ξεκινήσεις κάτι, απο τη στιγμή που το κάνεις, δε έχει επίσης νόημα να το σταματήσεις.

Κυρίως επειδή κάποια χριστούγεννα αποφάσισα να γράψω μια λίστα με τα 20 αγαπημένα μου albums εκείνης της χρονιάς, και ψάχνω έκτοτε δικαιολογίες για να το επαναλαμβάνω κάθε χρόνο. Να σημειωθεί εδώ πως οι λίστες αυτές γίνονται μέσα στη γενική καυλάντα της ανασκόπησης και του ελεύθερου χρόνου των εορτών.Οι 20 παρακάτω κυκλοφορίες δεν είναι οι 20 αγαπημένες μου του 2016. Αυτές δε μπορώ να τις ξέρω απο τώρα. Είναι αυτές όμως που άκουσα περισσότερο μέσα στη χρονιά, και επιπροσθέτως κυκλοφόρησαν μέσα στη χρονιά. Η λίστα αυτή δεν έχει το παραμικρό νόημα, επειδή σε λίγους μήνες θα είναι διαφορετική, όπως και όλες οι προηγούμενες ως τώρα. Και στη συνέχεια θα αλλάζουν ξανά. Στις 24 Δεκεμβρίου του 2015 η Ultra Eczema κυκλοφόρησε το «Opgenomen Verantwoordelijkheden» των Vom Grill. Όλοι το άκουσαν μέσα στο 2016, και στην κόψη είναι δίσκος του 2016, αλλά το σημερινό μπρεχτικό μοτίβο επιτάσσει μια αυστηρή τυπολατρία. Δε μπαίνει. Θα έμπαινε όμως. Το ίδιο θα συμβεί του χρόνου με το «Fill My Body With Flowers And Rice» της Alice Kemp που βγήκε πριν δέκα μέρες και θα παραλάβω τον Ιανουάριο. Πρέπει να υπάρχει μια ειδική -επίσης άνευ νοήματος- λίστα για τέτοιες κυκλοφορίες. Τι έγινε το 2016 λοιπόν; Φέτος με κέρδισε η Yπέρβαση του Graham Lambkin, ο ιδιοφυής συνδυασμός του αφηρημένου με το συναισθηματικό που συνέθεσε ο Sean McCann και εκτέλεσαν μαζί του άλλοι είκοσι, ο εντελώς ιδιόμορφος και απόμακρος Jacques Brodier, η δισκογραφική επιστροφή του Massimo Toniutti στην καλύτερη κασσέτα της χρονιάς, το εντελώς προσανατολισμένο 12″ του Valerio Tricoli (ο οποίος είναι απο τους σημαντικότερους μουσικούς της εποχής μας), το σχεδόν ευχάριστο και post ’97 burzum άκουσμα που έφτιαξε ο Juntaro Yamanouchi στη μεγάλη επιστροφή των The Gerogerigegege, η αδιανόητη κασσετάρα των Smegma, ο πάντα κηδειακός και πιο «άδειος» απο ποτέ Erik Skodvin, ο παλαβός δίσκος του Philip Corner, η τραχύτητα του εξαιρετικού Leif Elggren, το γνωστό free χάος των Borbetomagus (και μάλιστα στο studio), το πρώτο στάδιο άνοιας του Leyland Kirby, η πάντα απαραίτητη Νορβηγίδα voice-artist στο πρόσωπο αυτή τη φορά της Natalie Sandtorv, το μυστήριο βινύλιο των εξίσου μυστήριων Korea Undok Group, ο καλύτερος δίσκος που έβγαλαν ποτέ οι Ashtray Navigations, το ουσιαστικό ντεμπούτο των The Stargazer’s Assistant του Dave Smith, η κασσετική παράνοια των Sigtryggur Berg Sigmarsson και BJ Nilsen στη συνέχεια του «Avantgardegasse», ο a-capella δίσκος διασκευών του John Duncan (!!), κάτι ανώμαλα κιθαριστικά drones με ολίγη απο αφαίρεση ενός Kuwayama Kiyoharu, καθώς και η εντελώς τρελαμένη lo-fi συνεργασία των Blood Stereo με τους Bren’t Lewiis Ensemble.

Αναλυτικότερα:

01. Graham Lambkin – Community (kye)
02. Sean McCann – Music for Public Ensemble (recital)
03. Jacques Brodier – Xhos De Villemahu (penultimate press)
04. Massimo Toniutti – Antidocument/Groundwork (vitrine)
05. Valerio Tricoli – Vixit (second sleep)
06. The Gerogerigegege – 燃えない灰 (Moenai Hai) (eskimo records)
07. Smegma – Ya Gotta Get Really Crazy (thalamos)
08. Svarte Greiner – Moss Garden (miasmah)
09. The Barton Workshop Plays Philip Corner – OM Entering And Once Enterd (kye)
10. Leif Elggren – Das Baank (rekem / fragment factory)
11. Borbetomagus – The Eastcote Studios Session (dancing wayang)
12. The Caretaker – Everywhere At The End Of Time (history always favours the winners)
13. Natalie Sandtorv – Pieces Of Solitude (va fongool)
14. Korea Undok Group – s/t (penultimate press)
15. Ashtray Navigations – To Make A Fool Ask & You Are The First (blackest ever black)
16. The Stargazer’s Assistant – Remoteness Of Light (house of mythology)
17. Sigtryggur Berg Sigmarsson & BJ Nilsen – Abstract Art Automat (some)
18. John Duncan – Bitter Earth LP / This Bitter Earth 7″ (ideal recordings)
19. Kuwayama Kiyoharu – Approximate Dates When The Sun Reaches Each Hour Of Right Ascension (art into life)
20. Blood Lewiis – Pentecostal Gymnast Trapped In Lime Jello (bufms)

Το sonic death monkey υπάρχει απο τα μέσα του 2006. Η πρώτη μου απόφαση για το 2017 είναι να ξαναγίνει όσο ενεργό ήταν στις πιο ενεργές του ημέρες. Ακόμα και αν το συγκεκριμένο είχε νόημα να ξεκινήσει, δε θα ήθελα να σταματήσει. Ακολουθούν (μάλλον) οι λίστες των άλλοι σε επόμενες δημοσιεύσεις.

Να σας συμβούν καλά πράγματα.

~ από kiwiknorr στο 31 Δεκεμβρίου, 2016.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized