τα φετινά είκοσι
Λίγη ένοχη σιωπή μετά, η κακιά συνήθεια προλαβαίνει τη διαπίστωση πως οι λίστες έχουν γίνει πια κάτι αρρωστημένα βαρετό και κοινότυπο. Κοιτάζω δεξιά και αριστερά, πίσω, λίγο συνωμοτικά, ευτυχώς έχω ψευδώνυμο εδώ, και ξανακάνω αυτό που ξαναείχα σκοπό να μην ξανακάνω, μια κατάταξη. Ας σημειωθεί πως ο ιστότοπος εδώ ήταν οριακά νεκρός, οπότε αν έπρηζα λίγο πιο σταδιακά ίσως να μην υπήρχε καν υποτυπώδης λόγος για λίστα, πάντως βρέθηκε κάποιος ελεύθερος χρόνος και άρα κάποιος λόγος, μέθοδος ποτέ. Συνοπτικά, μάλλον η τελευταία χρονιά που μπαίνω στη διαδικασία, του χρόνου με την επόμενη θα εξηγήσω περαιτέρω τους λόγους που είχα αναφέρει πέρσι. Για τους αναγνώστες, ο RR με λυπήθηκε και μου έστειλε τελικά τις κυκλοφορίες (θαύμα, θαύμα!), έξω κάνει σατανιστικό κρύο (τώρα που μιλάμε), μια συμμορία με κυβερνητικούς νεοναζί πήρε λίγο από τον περιρρέοντα ψόφο (τώρα που μιλάμε), και κλείνοντας θα ήθελα να ευχηθ
01. John Lacey, COUM Transmissions – Music For Stocking Top, Swing And Staircase (other ideas)
Όσα και να γράψω για αυτό εδώ θα είναι λίγα. Ο John Lacey υπήρξε μέλος των Coum Transmissions του Genesis P-Orridge, ενώ παράλληλα έπαιζε με τη δική του μπάντα, τους Vacuum Multimedia Theatre Troupe. Κατόπiν γνώρισε τον Chris Carter, με τον οποίο σύστησε τους Genesis P-Orridge και Cosey Fanni Tutti. Λίγα χρόνια αργότερα, ο κόσμος έμαθε τους Throbbing Gristle. Το Music For Stocking Top, Swing And Staircase αποτυπώνει μέρος μιας δωδεκάωρης εμφάνισης των Cosey Fanni Tutti, Genesis P-Orridge και Tom Reindeerwork, ως COUM Transmissions, στο Gulbenkian Hall του Royal College of Art του Λονδίνου, την 1η Οκτωβρίου του 1974. Όση από την ηχογράφηση διασώθηκε, ηχογραφήθηκε σε φορητό κασσετόφωνο του John Lacey, με τον ίδιο να έχει στήσει σχεδόν όλα τα ηχητικά. Τους COUM Transmissions και τις δισκογραφικές τους δουλειές τις γνωρίζετε, αυτό όμως που συμβαίνει εδώ είναι υπεράνω κάθε περιγραφής, είναι η πρώιμη πειραματικότερη εκδοχή των TG στα καλύτερά της. Είναι ο William Burroughs στις Πόλεις της Κόκκινης Νύχτας. Είναι οι δύο πλευρές του Journey Through A Body αλλά ακόμα πιο αυτοσχεδιαστικές. Και αγαπάμε το βινύλιο γενικά, αλλά το πράγμα αυτό είναι τόσο ενιαίο που η αλλαγή πλευράς το σκοτώνει (και είναι και πετσοκομμένο), οπότε προτιμήστε το μονοκόμματο cd που περιέχεται στην έκδοση, μια εκπληκτική έκδοση της Other Ideas των The Boats. Δεν είναι μόνο ο αγαπημένος δίσκος άλλης μιας λίστας μου, είναι άλλη λίγη από την ωραιότερη μουσική που άκουσα ποτέ μου.
02. Stine Janvin Motland – In Labour (pica disk)
Σοκ. Από το πουθενά. Έχω μια άρρωστη τρέλα για τους φωνητικούς δίσκους, από το Voice της Maja Ratkje (έρωτας) ως το Sleeping Beauty της Junko, από τον Yximalloo και τον Tazartes ως το Medulla και πάει λέγοντας. Το In Labour της Νορβηγίδος δεσποινίδος Stine Janvin Motland έγινε ήδη προσωπικό σημείο αναφοράς των vocal δίσκων.
03. Jason Lescalleet – Much To My Demise (kye)
my dreams are dogs that bite me.
(έβγαλε αρχές Δεκεμβρίου και δίσκο με τον Aaron Dilloway, θα ήταν επίσης στη λίστα, αλλά προτιμήθηκε μια αποθήκη των ΕΛΤΑ)
04. Spunk – Adventura Botanica (rune grammofon)
Έρωτας, τι να πω για τον έρωτα.
05. Jandek – Ghost Passing (corwood industries)
Εξαπλό cd με τον Jandek να παίζει πιάνο και theremin. Όχι τόσο έντονα όσο στο σχεδόν La Monte Young «The Beginning», αλλά αρκετά ώστε να το ακούω όλο το καλοκαίρι σερί. Σε αντίθεση με το αντίστοιχο εννιαπλό The Songs of Morgan, έχει και λόγια.
06. Consumer Electronics – Estuary English (dirter)
CO-OPTED BY CUNTS
CO-OPTED BY CUNTS
CO-OPTED BY CUNTS
CO-OPTED BY CUNTS
CO-OPTED BY CUNTS
CO-OPTED BY CUNTS
CO-OPTED BY CUNTS
CO-OPTED BY CUNTS
CO-OPTED BY CUNTS
07. Cremation Lily – Fires Frame The Silhouette (alter)
Δεν είναι πως πρόκειται για τον δίσκο των Cremation Lily που περίμενα σαν τρελός, είναι απλά μια συλλογή από μερικές δεκάδες κασέτες του Zen Zsigo. Δηλαδή πρόκειται για τον δίσκο των Cremation Lily που περίμενα. Σαν τρελός.
08. Electric Sewer Age – Bad White Corpuscle (old europa cafe)
Ο δεύτερος δίσκος του Danny Hyde είναι σαν να έχει ηχογραφηθεί στα studios του Ape of Naples. Στο πέμπτο κομμάτι οριακά ακούμε τον John Balance.
09. Minibus Pimps – Cloud To Ground (susannasonata)
O Helge Sten, λίγο πριν ξανασυνεργαστεί με τον Biosphere, φτιάχνει ένα δίσκο με τον John Paul Jones. Το όνομα Minibus Pimps παραπέμπει σε σύμπραξη Blink 1982 με Bloodhound Gang. Η μουσική του Cloud To Ground είναι αυτό το κηδειακό που λατρεύω στον Deathprod. Φυσικά, πανηγυρικά απών από σχεδόν κάθε λίστα εκεί έξω.
10. Sewer Election – Nära (järtecknet)
Είχα τους Sewer Election στο μυαλό μου σαν το γνωστό-άγνωστο άλλο_ένα_project, ώσπου είδα live τον Dan Johansson και κατάλαβα πέντε πράγματα καλύτερα. Αυτό που ξεκίνησε στο Vittra Sönder, τελειοποιείται στο Nära. Tape music, field recordings, θόρυβος, drones, ακόμα και ακουστική κιθάρα σε ένα κομμάτι. Ιδιοφυής. Συνοδεύεται εκλεκτά από τον δίσκο των Hypnosis (με τον Joachim Nordwall) και την απίστευτη Introverted Formula συλλογή.
11. Smegma – Mutant Stomps (helicopter)
Οι Smegma έχουν νέο δίσκο, αυτό αρκεί.
12. Black to Comm – Black To Comm (type)
Δύο χρόνια μετά το χλιαρό EARTH (δε μπορείς να γράψεις ένα Manafon ή ένα Drift τόσο εύκολα), ο Marc Richter επιστρέφει στην Type με απερίγραπτα καλό δίσκο.
13. Tom James Scott – Teal (skire)
Συναίσθημα. Στο τέλος της μέρας άκουσα περισσότερο Tom James Scott από Otto Totland.
14. Bizarre Uproar – Vihameditaatio (filth & violence / urashima)
Ο πιο «σοβαρός» δίσκος του Pasi Markula. Λιγότερο επιθετικός, περισσότερο εσωτερικός, λογικά θα ασκήσει το γνωστό ΤΕΧΝΟΜΕΤΑΛ Kusi Paska Veri κοπάνημα ανοξείδωτης λαμαρίνας από του χρόνου (το Paska).
15. Rodger Stella – Resin Drones (ultra eczema)
Δεν είχα ιδέα πως ο Rodger Stella μπορεί να φτιάξει «τέτοιο» δίσκο. Μικρό ακατανόητο αριστούργημα, καρφωτό για Ultra Eczema.
16. Andrew Chalk – The Circle of Days (faraway press)
O Andrew Chalk τα έχει κάνει όλα. Από τη βαρβαρότητα των TNB ως τα πλέον μελωδικά των Mirror. Έχει λέει άλλους πέντε δίσκους γραμμένους στο στυλ του Circle of Days. Να τους βγάλει.
17. Lussuria – Industriale Illuminato (hospital productions)
Φλερτάρει με όλη μου τη δισκοθήκη, και η μισή του κάθεται από το πρώτο βράδυ.
18. Pan Sonic – Oksastus (kvitnu)
Ο μόνος δίσκος που δε βγήκε ούτε μια φορά από το mp3 player μέσα στο 2014.
19. Robert Turman – Three Parts / Live At Sejerø Festival 2013 (cejero)
Παλαιά ηχογράφηση σε νέο δανέζικο label με bonus περσινή ζωντανή εμφάνιση. Για μένα είναι ο νέος δίσκος του Robert Turman και αυτό είναι σπουδαίο. Μετράω μέρες για την επανακυκλοφορία του Chapter Eleven, όχι απαραίτητα αντίστροφα.
20. Death Blues – Non-Fiction / Ensemble (sige / rhythmplex)
Μοναδική κλεψιά της λίστας, δύο δίσκοι για τον death blues προσανατολισμό του Jon Mueller. Ο πρώτος είναι βιογραφικό για ένταξη στους Swans, ο δεύτερος για όταν δεν είσαι καλά και δεν πολυκαίγεσαι να γίνεις. Συνοδεία η συνεργασία με τον Duane Pitre, και έχεις τρεις εκπληκτικούς δίσκους από έναν εκπληκτικό μουσικό μέσα σε ένα χρόνο.
sonic death monkey 