γιατί δεν πεθαίνεις:
Ο καιρός δεν έχει αποφασίσει αν είναι Μάρτιος με υγρασία ή βαθύ καλοκαίρι με περισσότερη υγρασία. Είθισται τέτοια περίοδο να μην αρκεί η ξερή παράθεση του ωραίου youtube συνδέσμου στα ωραία social media για να μοιραστώ την αγάπη για τον ωραίο καλλιτέχνη. Θα σου βάλω ένα Taj Mahal Travellers, το August 1974, θα σκεφτείς πως καίγομαι άνευ λόγου και αιτίας, θα μαντέψεις ίσως πως βρήκα φτηνό τον δίσκο και ενθουσιάστηκα ή πως προφανώς θα συνόδευσε μια ενδιαφέρουσα ιστορία μου, ένα κοκτέιλ σε μια ταράτσα, ένα εκλεπτυσμένο event με νιου γιόρκερς (που λέει και ο Μικές), τους Ιουνίους άλλωστε έχω πάντα ενδιαφέρουσες ιστορίες. Εναλλακτικά δε θα σκεφτείς τίποτα από αυτά και θα πας ή δε θα πας για μπάνιο, διότι εδώ κοτζάμ καιρός δεν έχει αποφασίσει ακόμα, εσύ θα το κάνεις;
Δεν είναι ακριβώς ιστορία, αλλά συνέβη πέρσι το καλοκαίρι σε μια κούνια, στον έκτο όροφο ενός στενού δρόμου, με δεκατέσσερα κιλά σταφύλι και νερό, όπου είδα τον Έρωτα στη Χουρμαδιά του Σταύρου Τσιώλη. Από την πρώτη σκηνή με την ορχήστρα, σαν μεταφυσικό όραμα, είχα κατανοήσει πως θα έχανα για λίγο το δρόμο του γυρισμού, δεν μπόρεσα να το εξηγήσω τότε, ούτε και αργότερα όταν όντως συνέβη. Το ίδιο ακριβώς συναίσθημα είχα στη σκηνή του Παρακαλώ Γυναίκες Μην Κλαίτε, του ιδίου Σταύρου Τσιώλη, στο διάλογο στο ηλιοβασίλεμα, στους βρικόλακες του Ίψεν, στο τόσο ανατριχιαστικό γιουρόπιαν (που δε λέει ο Μικές, αλλά θα μπορούσε να λέει) στιγμιότυπο του βαθιού ελληνικού φολκλόρ. Ο Σταύρος Τσιώλης και ο Χρήστος Βακαλόπουλος, ανάμεσα σε δεκάδες άλλα πράγματα που θαυμάζω, έχουν λεπτύνει γοητευτικά την απόσταση μεταξύ των μακρινών πραγμάτων, έχουν ελαττώσει τον άδειο χώρο μεταξύ των ανθρώπων, που είπαν και κάποιοι άλλοι. Σίγουρα δεν το λέω καλά, αλλά δε θέλω να το πω και καλά γιατί θα πρέπει να γίνω συγκεκριμένος, και το νόημα του σύγχρονου αστικού ξεπερασμένου μπλόγκιν’ είναι να είσαι αφηρημένος, η δική μου νιου γιoρκ, το δικό μου παρίσι
Οι συζητήσεις με ανθρώπους που θέλω να συζητάω για ώρες (σπάνιο αλλά υπαρκτό) φέρουν κοινή αγωνία και αμηχανία για τα μελλούμενα, όμοιες απορίες για το πόσο πιο λάθος μπορούν να γίνουν τα πράγματα, εκστατικά συμπεράσματα μετά νέου τσιγάρου και αναπτήρα συνήθως μπλε, πράγματα που πρέπει οπωσδήποτε να καταγράφονται αυτολεξεί στα μπλογκς την επόμενη μέρα. Φέρουν και απορίες, που λίγο αργότερα, όταν θα σηκωθείς από το στραβό καρεκλάκι στο γρασίδι, που φοβόσουν πως η μπύρα σου δεν έχει στερεωθεί καλά και μπορεί να χυθεί, που ίσως έχει πιαστεί λίγο το δεξί σου πόδι και στα πρώτα δέκα βήματα περπατάς άκομψα (δηλαδή σαν μαλάκας), φέρουν απορίες τελοσπάντων που θα σου τραγουδάει ο Αργύρης Μπακιρτζής, τον Ιούνιο στην Αθήνα, για πρώτη σου φορά
Γιατί δεν πεθαίνεις;
..γιατί κάθε πρωί σ’αναζητώ
sonic death monkey 