Αυτός είναι ο πρώτος δίσκος της υπόλοιπης χρονιάς σας
Και επιτέλους ευρέθη (ναι, ναι, ξέρω ότι υποτίθεται ότι δεν πρέπει να ξεκινούμε προτάσεις και παραγράφους με συμπλεκτικούς συνδέσμους, αλλά δεν κρατήθηκα). Δεκατρείς ημέρες εντός του νέου έτους, στον τελικό αναμετρήθηκαν το «Fuck Off Get Free We Pour Light On Everything» των The Silver Mt. Zion Memorial Orchestra και το ομώνυμο, δεύτερο album των Warpaint. Οι πρώτοι παλιοί γνωστοί, οι δεύτερες σχετικα πρόσφατη γνωριμία, αλλά από αυτές που μπαίνουν στο δωμάτιο και σε κάνουν να γυρίζεις το κεφάλι. Σε μια χρονιά που αρχίζει να ανεβάζει ταχύτητα και τα νέα για καινούριες κυκλοφορίες σκάνε συνέχεια, το πρώτο βήμα είναι αρκετά σημαντικό. Το δίλημμα αρκετά δύσκολο, αλλά θα με συγχωρήσουν οι γοητευτικότατες Αμερικανίδες, αλλά η καρδιά μου θα πάει στους Καναδούς.
Μου έκανε λίγο εντύπωση να πω ότι λιγότερο από δυο χρόνια από την επανεμφάνιση των GY!BE, ξαναμαζεύτηκε το παρεάκι και έβγαλε και καινούριο Silver Mt. Zion. Δεν θα πω μαλακίες, δεν υπάρχει δίσκος των TSMZMO (μ’ αρέσουν αυτές οι συντομογραφίες) που δεν μου αρέσει και τους περισσότερους τους λατρεύω. Το «Fuck Off…», αν και ακόμα είναι πολύ πρώιμες οι εντυπώσεις, δεν φαίνεται να μπαίνει στη δεύτερη κατηγορία. Είναι εξαιρετικά ωραίος δίσκος αλλά δεν έχει την δύναμη να σε παρασύρει συναισθηματικά όσο το «Horses In The Sky» π.χ. Για να πω την αλήθεια μου ακούγεται και λίγο πιο ξερός από ότι τους έχουμε συνηθίσει. Βέβαια, θα την πω την αμαρτία μου, και για το «Allelujah! Don’t Bend! Ascend!» κάτι παρόμοιο έλεγα και μου πήρε αρκετό καιρό να μπω στο, ομολογουμένως διαφορετικό, κλίμα του. Μέχρι να αρχίσει ο κατακλυσμός από καινούριους δίσκους οι επανεπισκέψεις στο «Fuck Off…» θα είναι συνεχόμενες, οπότε θα επανέλθουμε για πιθανές αναθεωρήσεις. Αυτή τη στιγμή δεν έχει και μεγάλο συναγωνισμό εκτός από το Warpaint εξάλλου. Τη συλλογή του Lanegan ακόμα δεν έχω καταφέρει να τη βρω, ενώ το album για το οποίο κυκλοφορούν διθύραμβοι ανά τα indie μουσικά media, το «Wig Out The Jagbags» του Stephen Malkmus, μου φάνηκε συγκλονιστικά αδιάφορο. Το «July» της Marissa Nadler δεν μου έκανε την ίδια εντύπωση με το «Sister» αλλά και αυτό είναι ακόμα πολύ φρέσκο. Στο twitter είδα να αναφέρεται και το καινούριο album της Angel Olsen, δεν την ξέρω την κυρία, θα την τσεκάρω τις επόμενες ημέρες.
Σε άλλα νέα, ένας συνδυασμός εκπληκτικής διάθεσης και κάπως πεσμένης δουλειάς, με οδήγησε στο να ξαναρχίσω την ανάγνωση του Something Positive (www.somethingpositive.net), του web comic του R. K. Millholand. Δεν θυμάμαι αν έχω ξαναμιλήσει γι’ αυτό, σε κάθε περίπτωση η λατρεία μου είναι ατελείωτη. Αν είστε high functional geeks και σκατόψυχοι, θα το λατρέψετε. Αν δεν είστε geeks αλλά είστε σκατόψυχοι, πιθανότατα θα σας αρέσει πολύ αλλά θα χάσετε κάποια αστεία. Αν δεν είστε τίποτα από τα δυο, δεν ξέρω αν έχει νόημα να ασχοληθείτε. Σε κάθε περίπτωση από το 2002 διατηρεί μια αξιοσημείωτη ισορροπία ανάμεσα στον κυνισμό και στον μαγικό ρεαλισμό που μιλάει ξεκάθαρα στη ρομαντική ψυχούλα που κρύβω μέσα μου. Για soundtrack επιλέγουμε Clutch για αρχή.
Δευτέρα βράδυ λοιπόν, στο γραφείο περίμενουν ακόμα τα κλειστά cd της τελευταίας παραγγελίας, τα τεύχη του Wire έχουν μείνει 4-5 μήνες πίσω, υπάρχουν τουλάχιστον 3 βιβλία με τσακισμένες σελίδες κάπου στη μέση. Προς το παρόν κρεβάτι και «The Land Bridge». Ή ίσως «Born into Trouble as the Sparks Fly Upward». ΄Η τελικά το «Nightly Disease» που με γυροφέρνει τελευταία. Ας ζήσουμε επικίνδυνα για μια ακόμα φορά.
To be continued..
sonic death monkey 
Να τον ακούσεις τον δίσκο της Angel Olsen. Και να γράφετε συχνότερα εδώ πέρα :-)
Θα ακολουθήσει παραληρηματικό ποστ για το Silver Mt. Zion, το λατρεύω. Φίλε KsDms τι εννοείς με το «πιο ξερός»;
Λιγότερο λυρικός, πιο σπασμωδικος, με απών το feeling του τραγουδαμε-γύρω-από-τη-φωτιά του «Horse in the Sky» (το οποίο παραμένει το απώγειό τους κατ’ εμέ. Είπαμε, ρομαντικές ψυχούλες..