αφηρημάδας εγκώμιον
Σήμερα, όπως και σχεδόν κάθε Δευτέρα, η μέρα ξεκίνησε δύσκολα. Αυτά τα πρωινά του χειμώνα, που η πρώτη κίνηση του να πετάξεις από πάνω σου την κουβέρτα μην έχοντας καλά καλά ξυπνήσει, κίνηση η οποία σου προκαλεί σχεδόν φυσική οδύνη μένουν αναλλοίωτα από την πρώτη φορά που χρειάστηκε να γίνει για να πας σχολείο. Ας είμαστε ειλικρινείς, ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ. Νύστα, αφηρημάδα και τα μισά πράγματα που έπρεπε να πάρω μαζί μου τα ξέχασα σπίτι. Μουσική και καφές οι σημαντικότερες απώλειες, όχι ασήμαντα χτυπήματα για πρωινό Δευτέρας. Το δεύτερο συνέχισε ένα προσωπικό σουρεαλισμό που δεν μας ενδιαφέρει άμεσα αυτή τη στιγμή. Το πρώτο όμως βοήθησε άθελά του σε μια ενδιαφέρουσα οδό σκέψης πάνω στη συμμετρία.
Κατηφορίζοντας το πρωί τις σκάλες του μετρό, στο ραδιόφωνο που αναγκάστηκα να καταφύγω ελέω απουσίας άλλης μουσικής επιλογής, άρχισε να παίζει το «Sunset» των The XX. Ακόμα μια φορά με εντυπωσιάζει το πόσο άλλαξε την άποψή μου γι’ αυτούς το «Coexist», σε αντίθεση με το πρώτο που ποτέ δεν με έκανε να θέλω να ασχοληθώ μαζί του. Το κλισέ της σημασίας του δεύτερου album μιας μπάντας, δεν είναι πάντα αδικαιολόγητα κλισέ, και μπορώ σχετικά εύκολα να σχηματίσω συνδέσμους και αναλογίες ανάμεσα σε αυτό και στο «Untrue» σε επίπεδο αντίκτυπου (με μόνη – σοβαρή – διαφορά ότι το «Burial» με είχε κερδίσει ολοκληρωτικά από την πρώτη στιγμή, σε αντίθεση με το «XX»). Συναισθηματικά, δομικά, ατμοσφαιρικά, μπορώ να σκεφτώ αρκετές ομοιότητες, έστω και αν κινούνται σε αρκετά διαφορετικά μονοπάτια. Δεν μου κάνει εντύπωση που έχουν κερδίσει πολύ air-play από την πρώτη στιγμή που κυκλοφόρησε ο δίσκος.
Fast forward 12 ώρες μετά περίπου. Μια κακή ημέρα στη δουλειά, ελαφρύς πονοκέφαλος, αρκετό στριμωξίδι στα ΜΜΜ (μάλλον ο κόσμος είπε να τα εκμεταλλευτεί όσο προλαβαίνει ακόμα), οι ίδιες σκάλες του ίδιου μετρό προς την αντίθετη, ίδιος ραδιοφωνικός σταθμός, να σου πάλι το «Sunset» στα ακουστικά μου (σημείωση: να μαζέψω λεφτά να πάρω επιτέλους εκείνο το mp3 player γιατί το παλιό παρέδωσε πνεύμα τελικά). Λίγη ώρα νωρίτερα ξεκινούσα μετά από καμιά δεκαετία προσπάθειας την «Κόμη της Βερενίκης». 24 χρόνια πέρασαν από την πρώτη έκδοσή του. Πρέπει να ήμουν στο λύκειο την πρώτη φορά που αποφάσισα ότι ήθελα να το διαβάσω. Κανένας ποτέ δεν με κατηγόρησε ότι κάνω τις αποφάσεις μου πράξεις άμεσα. Ανάμεσα στην κατηγοριοποίηση «doers» και «thinkers» μάλλον προτιμώ την επιλογή «waiters» αρκετές φορές. Όπως μου είπανε πρόσφατα κανείς δεν είναι τέλειος. Φανταστείτε την έκπληξη μου σε αυτή την αποκάλυψη. Ας επιστρέψουμε πίσω στην κόμη της Αιγύπτιας βασίλισσας όμως. Φήμες λένε ότι επρόκειτο για φίνο γκομενάκι. Άλλωστε για να φτάσουν τα μαλλιά σου να εξελιχθούν στο παρακάτω, δεν μπορεί να είσαι τυχαία.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν ενστάσεις για την προσωπικότητα και το έργο του Γραμματικάκη, αλλά ακόμα και από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου, ο λόγος του είναι εξαιρετικός, ακόμα και αν βάλουμε στην άκρη το φυσικό κομμάτι του βιβλίου (το οποίο είναι τρομερά ενδιαφέρον για όποιον έχει έστω και μια χομπίστικη κλίση στο θέμα φυσική/σύμπαν/νέες θεωρίες, αλλά δεν λέει και κάτι δραματικά καινούριο). Σε αντίθεση με ανάλογους συγγραφείς των οποίων η γλώσσα συνήθως είναι ξερή, αδιάφορη ή, στη χειρότερη, τρομακτικά αποτυχημένη στην προσπάθεια προσέγγισης του απλού ανθρώπου/αναγνώστη (χιούμορ, αστειάκια, παιδικά παραδείγματα κάπως-πρέπει-να-καταλάβετε-και-εσείς-οι-απόγονοι-των-πηθίκων), ο Γραμματικάκης έχει ροή στο λόγο του, δείχνει να κατανοεί την ομορφιά και τη σημασία της γλώσσας για να περιγραφεί αυτό το χάος που υπάρχει εκεί έξω. Κάνει αναφορές στο Δάντη, στους αρχαίους (σχετικά αναμενόμενα), στον Κάλβο και γενικά δείχνει να προσπαθεί να μείνει πιστός σε αυτό που έχει ονομαστεί ανθρωπισμός στην επιστήμη. Στην αντίθεση θετικών και θεωρητικών, ίσως τελικά πρέπει να συνειδητοποιήσουν και οι δύο, ότι ο συνδυασμός είναι απείρως γοητευτικότερος. Ίσως ο φίλος μου ο Μανώλης να έχει αντιρρήσεις περί του θέματος, θα αποδεχτώ οποιεσδήποτε ενστάσεις τυχόν υπάρχουν, καθώς η σχέση μου με τη Φυσική πέραν του γενικού ενδιαφέροντος για το που σκατά πάμε τελικά, δεν έγινε ποτέ κάτι περισσότερο από δυο εξάμηνα στο ΕΜΠ. Εμείς εξάλλου απλά φτιάχνουμε, δεν μας μένει πολύς χρόνος για να σκεφτόμαστε.
Η συμμετρία των ραδιοφωνικών προγραμμάτων προχωρούσε παράλληλα με τη συμμετρία των κουαρκς και κάπως έτσι γίνεται λίγο καλύτερη μια αρκετά απογοητευτική ημέρα. H ώρα λέει 11 παρά κάτι, χαζεύω ένα επεισόδιο του «Person Of Interest» και στο φινάλε ακούγεται, τι άλλο, το «Intro» των XX. Νομίζω ότι κάπου εδώ και το ίδιο το σύμπαν μας λέει ότι πρέπει να το λήξουμε σιγά σιγά. Αρκετά για σήμερα, αύριο πρέπει να θυμηθώ να πάρω την μουσική και τον καφέ στη δουλειά και να κάνω το απαραίτητο catching up με τη μουσική των τελευταίων ημερών. Τα νέα λένε καινούριο Darkstar, καινούριο Ben Harper και βύθιση στο «Index Of Failure» του Jasper TX και στο ομώνυμο ντεμπούτο της Torres.
sonic death monkey 