sonic death monkey

Δώδεκα ώρες σερί μετά, όπου έσπασαν σε πέντε δίωρα και κάποια ενδιάμεσα τσιγάρα, επανέρχομαι με την μικρή εκείνη ιστορία που κλείνει μια χρονιά και ξεκινάει την επόμενη. Στα τέλη του Νοέμβρη του 2011, έπεσα και εγώ θύμα της κατανάλωσης: ο Richard Rupenus ανακοίνωνε πως το «Nichts fur Niemand», η συνεργασία δηλαδή των The New Blockaders με τους Haters και τον Vomir, θα μπορούσε να γίνει δικό μου. Χειροποίητα εξώφυλλα και τέτοια. Τέσσερις, πέντε, έξι και έντεκα μήνες μετά, λάμβανα και ενδιάμεσα mails (σαν τα τσιγάρα) πως «ναι, το στέλνω, μην ανησυχείς». Πάνω σε κάποια από τις καθησυχάσεις, αγόρασα από τον ίδιο και το «Schadenklang». Ζωγραφισμένο στο χέρι, γιατί έχει ωραίο χέρι, τι να κάνω. Τα αντίστοιχα emails έλεγαν τα ίδια λόγια. Τώρα, γυρίζει, θα έρθει. Μαζί με το Nichts fur Niemand. Αυτό στα γερμανικά σημαίνει «Τίποτα για Κανένα». Το Schadenklang λέει πως ηχογραφήθηκε πέρσι στο Morden Tower (http://www.mordentower.org/), σαν αναβίωση/αφιέρωμα στην live κασέτα του 1983, στο ίδιο μέρος. Που ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια. Το θέμα είναι πως υπεύθυνοι του Morden Tower επιβεβαιώνουν πως ουδείς ηχογράφησε εκεί το 2012, πόσο μάλλον οι TNB. Το μισό ίντερνετ κόπανο τον ανεβάζει, γερολαδά τον κατεβάζει, με μια μειοψηφία να διαμορφώνει το κλίμα πως «καλλιτέχνης είναι παιδιά, ακόμα και να σε φλομώνει στο φούμαρο, όλα για την τέχνη». Αυτό το μεταμοντέρνο άγγιγμα με χαϊδεύει τρυφερά, αλλά προς το παρόν είναι Μάης του ’12 και πίνω μια μπύρα, θέλω να ανάψω ένα τσιγάρο αλλά δεν μπορώ, και βλέπω live τους TNB να μου αλλάζουν μια και καλή ένα σεβαστό αριθμό σταθερών σχετικά με τη μουσική. Τον κοιτάζω εκεί με την κουκούλα, να τον αρπάξω, να μην τον αρπάξω, τελικά δεν τον αρπάζω γιατί όλα για την τέχνη και γω, καθώς και επειδή μόλις μαθαίνω για τον θάνατο της Μαρίκας Μητσοτάκη και στεναχωριέμαι. Ακριβώς. Αντι-ακαδημαϊκός αντι-θόρυβος. Αντι-τέχνη, Αντι-στέλνει και τους δίσκους. Ένας Ιάπωνας φρόνισε να ακούσω την πρώτη πλευρά του βινυλίου, η οποία κόβει πλανήτες, δυναστεύει ψυχές, και άλλα τέτοια ώριμα. Αν μη τι άλλο, ο περιγραφικότερος δίσκος της φετινής χρονιάς. Θα τον στείλει ποτέ ο Άγγλος; Ιδέα δεν έχω. Θα τον ακούσω ποτέ ολόκληρο; Ποιός να ξέρει. Θα καταλάβουν ποτέ οι άνθρωποι πως ό,τι μπούκα και βάλουν στο Civic, αυτό δεν θα ακούγεται Ποτέ σαν Evo ή κωλοφτιαγμένο WRX STi; Κανένα στοιχείο δεν έχω. Αυτά τα ωραία. Δεν ήθελα να δημοσιεύσω λίστα. Το κάνω επειδή με ρώτησαν μερικοί άνθρωποι, εκ των οποίων ένας εντελώς άγνωστος σε μένα, και αισθάνθηκα κάπως υποχρεωμένος. Θα δημοσιεύσουν και οι άλλοι λένε. Λένε. Θα πω και γω. Δεν έγραψα σχεδόν τίποτα όλη τη χρονιά για τους δίσκους τη λίστας. Έχει γίνει κάπως περίεργο να γράφω για μουσική, στο έτσι. Δεν έχει ενδιαφέρον, δεν πεθαίνω να διαβάσω, να ανταλλάξω, να εκπληχθώ, να μιλήσω για μουσική. Όχι πάντα, αλλά μερικές φορές, και κυρίως τώρα. Αυτός είναι ο λόγος της ξερής λίστας, χωρίς εξώφυλλα και sxoliakia και όλα όσα κάνουν μια βαρετή λίστα ακόμα πιο βαρετή. Το θέμα είναι να σε κοιτάζω και να στα λέω, και όχι να στα γράφω, χειμερινέ αναγνώστη. Είναι δικό μου το πρόβλημα, ρίχτο πάνω μου. Μπορώ όμως να παίζω με πιο ανάλαφρα θέματα, ας πούμε όλες τις ανεκδιήγητες μαλακίες που μου συμβαίνουν όταν ο κόσμος γυρίζει σβούρα. Να, πάρε μια για αρχή, θα έρθουν και άλλες: Προχωράω την άλλη μέρα με τον Χάρη και απλά προχωράω, το ορκίζομαι, όταν ένας σχετικά ηλικιωμένος κύριος, αναμφισβήτητα ρακένδυτος, με κοιτάζει όσο περνάω από μπροστά του, σηκώνεται, βγάζει τη μπλούζα του, απλώνει τα χέρια του για αγκαλίτσα, φωνάζει ενθουσιασμένος «Φωτεινή!!!» και έρχεται προς το μέρος μου. Οπότε ή που υπάρχει μια πραγματικά άσχημη Φωτεινή εκεί έξω, ή -ξεκάθαρα η περίπτωσή μας- με βρήκαν πάλι. Θα έκλεινα με ένα ρητό του Feynmann που θυμήθηκα περί του πόσο όλος ο κόσμος υπάρχει σε ένα ποτήρι κρασί, αλλά α) δεν το θυμάμαι ολόκληρο και β) πίνω ουίσκια. Ωραίος ο Feynmann πάντως.

Η λίστα πάλι…

1. X-TG – Desertshore / The Final Report / แฝดนรก (Faet Narok) [industrial records]

2. Scott Walker – Bish Bosch [4AD]

3. Swans – The Seer [young god]

4. Nurse With Wound & Graham Bower – Rupture [united dirter]

5. Aaron Dilloway – Modern Jester [hanson]

6. Cyclobe – Sulphur/Tarot/Garden [phantom code]

7. Grunt – World Draped in a Camouflage [freak animal]

8. Pedestrian Deposit – Kithless [arbor]

9. Silent Servant – Negative Fascination [hospital productions]

10. Rudolf Eb.er – Extreme Rituals [erratum]

11. Vatican Shadow – It Stands to Conceal [hospital productions]

12. Rolf Julius – Raining – Small Music 3 [western vinyl]

13. The Caretaker – Patience (After Sebald) / Extra Patience [haftw]

14. When – Misshimmisshimmisshim… [jester records]

15. Cut Hands – Black Mamba [very friendly]

16. Kreng – Works for Abbatoir Femme [miasmah]

17. Non / Boyd Rice – Back to Mono [mute]

18. Daniel Menche – Guts [editions mego]

19. Andy Stott – Luxury Problems [modern love]

20. Christoph Berg – Paraphrases [facture]

σημείωση, το «Elemental» των Demdike Stare θα βρισκόταν εδώ, αλλά μου τη βγήκε με κόκκινο και κυκλοφόρησε το μισό πέρσι, και το μισό φέτος. Για να είμαι σωστός, το μισό πρόπερσι και το (άλλο) μισό πέρσι. Οπότε φαντάστηκα πως θα έπρεπε να μπει σε μια λίστα για τον νεκρό χρόνο όπου η Ρούλα Κορομηλά μετράει αντιστροφά για ένα ευτυχισμένο 2013. Δεν μου πήγε καθόλου η καρδιά

Μανώλης (έτσι με λένε, kiwiknorr και αηδίες)

~ από kiwiknorr στο 8 Ιανουαρίου, 2013.

Αναρτήθηκε στις Λίστες