sonic death monkey

Είναι κάποιες μέρες του καλοκαιριού που ζεσταίνομαι τόσο πολύ που θέλω να πεθάνω. Δεν είναι μόνο η ζέστη, αλλά η ενδότερη αναταραχή λόγω της ζέστης. Η ιδέα, αν θέλετε, της ζέστης. Τότε, εκτεθειμένος πάνω από χρυσή άμμο και κάτω από χρυσαφένιο ήλιο, αγκαλιά με έναν καυτό φραπέ και ένα αλατισμένο βιβλίο, αφυδατωμένος και σε πανικό προ-εγκεφαλικού, ηττημένος ήδη, αναφωνώ στον εσώτερο φανταστικό συνομιλητή, που είναι η συνείδηση, η διαίσθηση, το εγώ, ο εαυτός μου, η ψυχή μου, ο μικρός πράσινος νάνος που με ακούει πάντα όταν έχω προβλήματα: «Δεν θα έρθει ο Νοέμβριος βρε πούστη;»

Τότε θα δείτε. Θα είμαι σε λεωφορεία, σε τραίνα, σε αεροπλάνα, θα ακούω Deaf Center ή τον προσωπικό δίσκο του Gabriel Saloman των Yellow Swans που (θα) εκδικείται για την γενικευμένη ηλεκτρονικοπερίεργη απουσία του 2012 (θέλαμε ghost techno λέει φέτος), θα είμαι στεγνός και εσείς θα βρέχεστε, θα πίνω καφέ ζεστό αλλά όχι καυτό σαν τον φραπέ εκείνο, θα παρατηρώ μελαγχολικά από κάποιο παράθυρο τη βροχή, δεν θα είμαι γεμάτος άμμο, δεν θα έχω πολλή δουλειά εκείνη τη μέρα και θα γράψω μέχρι και στο sonic death monkey.

Στην πραγματικότητα, ακριβώς εκείνη τη μέρα που θα βρέχει, ένα αμάξι θα με γεμίσει παλιά καλή αθηναϊκή λάσπη, ενώ θα βρέχομαι ήδη στην προσπάθειά μου να ξεμπλέξω τα ακουστικά μου από την εκτάκτως τρύπια ομπρέλα μου, με το τελευταίο τσιγάρο (κάλεσμα λεωφορείου) να έχει πέσει -ασφαλώς- προτού ανάψει σε ένα παλιό καλό αθηναϊκό πλακάκι πεζοδρομίου, περήφανο απόγονο του πλακακίου στο οποίο γυάλιζε το σανδάλι του ο Περιπλοτέλης, ο νόθος γιος των Πλάτωνα, Περικλή και Αριστοτέλη, και με ένα λεωφορείο πανηγυρικά απόν από την ιστορία, μια ιστορία που καταλήγει με ένα βρεγμένο τύπο που αλλιώς είχε φαντασιωθεί (βρε παιδιά) τις βροχές του Νοεμβρίου, να περπατάει νωχελικά, ηττημένος δις.

Στα ακουστικά, ειρωνικά σχεδόν, επαναλαμβάνεται ακάθεκτο το «Funeral Mariachi» των Sun City Girls, στο οποίο βιάζουμε τελετουργικά το rock ‘n roll, ένα μουσικό κίνημα το οποίο κάτι τέτοιες ώρες έχει αποτύχει πανηγυρικά

Θα έπινα έναν καφέ στο Σχοινιά. Τον τελευταίο χρόνο δεν έχει λείψει ποτέ δίσκος των Sun City Girls από το mp3 μου player. Τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν εύκολα την παραγοντική ολοκλήρωση. Έχω μικρά παράπονα και γω

~ από kiwiknorr στο 21 Νοεμβρίου, 2012.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized