sonic death monkey

….ή γιατί το «Love’s Secret Domain» των Coil είναι το πιο ερωτικό τραγούδι που έχει γραφτεί

Μετά από περίπου δύο χρόνια, ξεθάβω τον captain black καπνό μου, ανάβω την πίπα μου, ρουφάω σαν να μην υπάρχει αύριο (υπάρχει;) και ετοιμάζομαι να γράψω στο blog. Ακούγεται αηδιαστικά μποέμ, αλλά σας βεβαιώνω πως δεν είναι. Αν βλέπατε τις υπόλοιπες συνθήκες θα σας έπειθαν: η κατάσταση είναι οριακή. Τον τελευταίο καιρό βαράνε πολύ οι Coil. Πάρα πολύ. Δεν θα εξηγήσω τι είναι οι Coil για τον κόσμο, ή για εμένα, διότι θα φάω πολλή ώρα, και δεν έχω πολλή ώρα γενικά. Ούτε θα ισχυριστώ πως τους γνωρίζω περισσότερο από οποιονδήποτε άνθρωπο εκεί έξω, όπως πχ το νέο ζευγάρι γειτόνων που με ξύπνησε στις εφτά με παλιές dance επιτυχίες από ιδιαιτέρως βραχνιασμένα ηχεία. Να είναι καλά οι ανθρώποι να με ξυπνούν. Όπως και να χει, η ζωή τα φέρνει περίεργα μερικές φορές, σε σημείο να εκπληχθεί κανείς.

Προέλευση της λέξης “εκπληχθεί” : Ένα βράδυ, πριν επτά ή οκτώ χρόνια, ήμασταν με μια παρέα σε ένα μπαλκόνι και πίναμε. Η ποσότητα αυξάνει –σε καλή περίπτωση- γραμμικά με τον χρόνο, οπότε όταν ο χρόνος είχε φτάσει σε ένα αξιοσημείωτο μάξιμουμ, όπου αναλύαμε τις δομές της αταξικής κοινωνίας, γιατί κάτι τέτοια λέγαμε, ο Γιάννης πήρε τον λόγο. Είχε πολλή ώρα να μιλήσει. Κρατούσε ένα μαχαίρι. Με μια παρέμβαση σταμάτησε ευθέως το αταξικό μομέντουμ, λέγοντας “αν τώρα εγώ σας σκοτώσω όλους με το μαχαίρι, θα εκπληχθείτε;”. Από τότε δεν μπορώ με κανένα τρόπο να πω την αλληλουχία “έχω εκπλαγεί”, η λέξη “εκπλαγεί” δεν σημαίνει πια τίποτα και έχει αντικατασταθεί νομοτελειακά με την “εκπληχθεί”. Ωραίο βράδυ ήταν, μπράβο

Έχω εκπληχθεί

Τον τελευταίο καιρό έχω εκπληχθεί πολύ. Επιστρέφω στους Coil. Αυτά που θα διαβάσετε εδώ, αν ας πούμε κάνετε κάτι τέτοιο, έχουν να κάνουν με το τι σημαίνουν οι Coil τον τελευταίο καιρό. Σήμερα. Και όχι όλοι οι Coil. Αλλά το “Love’s Secret Domain”. Και όχι όλος ο δίσκος, αλλά το ομώνυμο τραγούδι. Θα εξηγήσω. Όταν υπάρχουν αγαπημένοι καλλιτέχνες στην μέση, μου αρέσει ιδιαιτέρως να πιάνω ένα δίσκο τους ανά περιόδους και να τον ξεσκίζω. Αν δεν σας αρέσει η λέξη “ξεσκίζω”, να μαζευτούμε ένα βράδυ να πούμε για αταξική κοινωνία, να βρούμε άλλη λέξη. Με αυτό θέλω να πω πως μπορεί να περάσουν μήνες μηνών όπου μελετάω αυστηρά και μόνο ένα δίσκο των αγαπημένων_καλλιτεχνών. Όταν είχα πρωτοακούσει το “Scatology”, είχα αρνηθεί να ακούσω κατευθείαν το “Horse Rotorvator”. Ήταν αναγκαίο για μένα να μπω όσο πιο βαθιά μπορώ στο ένα, να το μελετήσω, να πάρω όσα είναι να πάρω, και μετά να πάω στο επόμενο. Ακόμα και με τίμημα να μην ακούσω ποτέ το “Horse Rotorvator”, το “Scatology” έπρεπε να κατανοηθεί πλήρως. Σήμερα, δηλαδή τον τελευταίο καιρό, δηλαδή σήμερα, δεν ακούω ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Ακούω την τρίτη δουλειά των Coil, το “Love’s Secret Domain”. Αθετώ λίγο τον προηγούμενο λόγο μου, γιατί δεν μπορώ να είμαι συνεπής σε όλα. Αν θέλετε να μάθετε τι είναι οι Coil (σε περίπτωση που δεν ξέρετε, που δεν έχω δικαίωμα να το υποθέσω), ακούστε τους δίσκους τους. Αν θέλετε να διαβάσετε τι είναι οι Coil, πηγαίνετε στο brainwashed, θα σας πει σίγουρα περισσότερα από όσα μπορώ εγώ. Αν θέλετε να σας πω τι είναι οι Coil για μένα σήμερα, δηλαδή τον τελευταίο καιρό, δηλαδή σήμερα, έχετε έρθει στο σωστό σημείο. Οι Coil είναι μια σταθερά, οπότε σας την έφερα, δεν θα πω κάτι ιδιαίτερα παροδικό. Οι Coil είναι το σπέρμα των Throbbing Gristle που έπιασε. Οι Coil, σε έναν κανονικό κόσμο, θα ήταν ο ακαδημαϊκός ορισμός της pop μουσικής. Μου έλεγε ένας φίλος, πως ο πραγματικός καλλιτέχνης, πως η πραγματική Τέχνη, είναι αυτή που έχει τη δυνατότητα να μεταφέρει Μεγάλα Πράγματα στον απλό κόσμο. Παλιότερα έπαιρνα μια εντελώς ηλίθια έκφραση όταν κάποιος ήθελε να μου εξηγήσει τι είναι η Πραγματική Τέχνη. Τελευταίως είμαι πιο διαλλακτικός. Οι Coil έχουν στο μέγιστο αυτό το χαρακτηριστικό, σε έναν κανονικό κόσμο θα ήταν πραγματικά σχεδόν μεσσιανικές φιγούρες, όσο και αν δεν θα το ήθελαν. Περνώ με φόρα, και αφού λίγος captain black μαυρίσει λίγο ακόμα κάτι ταλαιπωρημένους πνεύμονες, στο “Love’s Secret Domain”. Τον δίσκο. Λοιπόν, εδώ οι Balance και Christopherson απομακρύνονται από τα synths και αρχίζουν το sampling. Χοντρικά. Το LSD είναι το πιο μυστήριο album που έβγαλαν στα 90’s. Εμένα εδώ μου έδωσαν για πρώτη φορά την ολοκληρωμένη εικόνα του μεγέθους τους. Πριν δεν αναφερόμουν σε ένα ιδανικό κόσμο, αλλά τουλάχιστον σε έναν κανονικό. Σε αυτόν τον κόσμο, όπου την Βίβλο θα είχε γράψει ο J. G. Ballard, το εν λόγω album θα ήταν προπομπός εκατό διαφορετικών μονοπατιών. Στο τέλος ακολουθήθηκε ένα, το σωστότερο, ακόμα και σε αυτή την αηδία που ζούμε. Ακούς τo πως μπαίνουν τα samples στο Windowpane, και λες, δηλαδή λέω, πως αν αυτοί οι άνθρωποι είχαν επιλέξει, πέρα από το να στήσουν τα θεμέλια της ηλεκτρονικής μουσικής των δύο επόμενων δεκαετιών, να παίξουν απλά ηλεκτρονική μουσική, θα έπαιζαν την καλύτερη. Τι trip hop, τι acid house, τι idm, θα κυρίευαν τους υπόλοιπους. Δεν θέλησαν, γιατί θέλησαν κάτι ακόμα ωραιότερο, να παίξουν με όλα, να μην κρυφτούν πίσω από Μια μεγάλη ιδέα, αλλά να ψηλαφίσουν ό,τι εκινείτο, να δημιουργήσουν ό,τι δεν υπήρχε. Οι στίχοι του, του Windowpane, δεν ξέρω, μου φαίνονται μαγικά απλοί και ξεκάθαροι. If you want to touch the sky, just put a window in your eye. Σε έναν σημερινό κόσμο, όπου στα περισσότερα experimental πεδία, η καλή τεχνογνωσία δεν απέχει και δραματικά από την δημιουργία, οι Coil είπαν τεράστια πράγματα μέσα στη μούρη. Μου, σου, δεν ξέρω. Εμένα μου είπαν. See the future leaking through, See the person who once was you. Έχω εκπληχθεί. Γιατί έτσι είναι, απλά, κατανοητά, θεμελιακά. Δομικά

Τις προάλλες θέλαμε με τον Δημήτρη να ανεβάσουμε μια ντουλάπα στον έκτο. Ο Δημήτρης έχει διαλυμένο γόνατο, ενώ εγώ την προηγούμενη είχα πατήσει με σαγιονάρα ένα βρεγμένο δάπεδο και με πήγε δώδεκα σκαλιά τραίνο. Τι σας θυμίζει; Όπως και να χει, το να ανέβει η ντουλάπα έξι ορόφους από τη σκάλα, με δύο τέτοιους τύπους να την κουβαλάνε, κατέστη αδύνατο. Σε κανονικό, ιδανικό αλλά και τωρινό κόσμο. Δεν εκπλήχθηκα καθόλου με αυτό. Φωνάξαμε λοιπόν τον κυρ Μιχάλη με το ανυψωτικό, ήρθε ο κυρ Μιχάλης, ένα ρωσογερμανικό βιομηχανικό κατάλοιπο με το ανάλογο μουστάκι της φάμπρικας, με βλέμμα πικραμένου αεκτζή και αρκετό αλκοόλ στο αίμα. Υπέροχος. Έφερε το γερανό, ένα κτήνος κανονικό, στήριξε το όχημα, έδεσε γάντζους, έκανε κάτι άλλες ιστορίες που δεν κατάλαβα (νομίζω έφαγε και ένα μανταρίνι από ένα δέντρο), και στο τέλος η ντουλάπα ανέβηκε. Όσο το όχημα στερεωνόταν, σκέφτηκα το εξής, πως γενικά όλα στον κοσμάκη αλλάζουν. Ψέμα, όλα μπορούν εν δυνάμει να αλλάξουν. Όλα; Όχι όλα. Την ντουλάπα οι δυό μας δεν θα την ανεβάζαμε ποτέ. Το όχημα, όπως ήταν καρφωμένο στο μικρό στενό του Νέου Κόσμου, δεν θα μπορούσε με Τίποτα να μετακινηθεί. Αν μια ποστ αποκαλυπτική βιβλική σάιενς φίξιον καταστροφή άρχισε να γκρεμίζει τη Γη μεθοδικά, να ανοίγει τρύπες σε ωκεανούς, να βουλιάζει βουνά στην άβυσσο, να στέλνει μετεωρίτες στη Νέα Υόρκη, κλπ, Ένα πράγμα ξέρω, μπορεί Όλα να διαλύονταν, αλλά το ανυψωτικό του Κυρ Μιχάλη δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση να κουνηθεί χιλιοστό. Τι θα πει “πως γίνεται αυτό;”. Γίνεται και το ξέρω. Πως το ξέρω; Να μη σε νοιάζει, θα σου εξηγήσω μια μέρα.

Δεν είναι μόνο το Windowpane. Το Dark River μου φαίνεται σήμερα, δηλαδή σήμερα, το γερότερο θεμέλιο όλης της σύγχρονης electronica. Και καθίστε εσείς να παλεύετε με laptops και installations. Όχι εσείς που διαβάζετε, οι άλλοι. Οι απόψεις διίστανται για το Teenage Lightning. Μερικοί προτιμούν την εκτέλεση του 2005, μερικοί του 1991. Στη μεν είναι πιο λυρικοί, με νέους στίχους, στη δε πιο επιθετικοί. It’s only me pursuing. Something I’m not sure of. Πάντα ξαναέπιαναν παλιές ιδέες τους και τις άλλαζαν. Αυτό μου φαίνεται εξαιρετική ιδέα. Ένας φίλος μου λέει πως είναι λογική κλασικής σύνθεσης. Μπορεί και να είναι. Πως πήραν το prepared piano του John Cage και το έκαναν unprepared piano; Δεν τους γοήτευταν φυσικά μόνο οι δικές τους ιδέες. To Teenage Lightning είναι μια πελώρια στιγμή της τέχνης, για σήμερα, διότι πραγματεύεται τα θέματά του στον βαθύ τους πυρήνα. Θεωρώ πως οι Coil πάντα έκαναν ακριβώς αυτό, έμπαιναν στο βαθύ βάθος της ψυχής τους, δεν έκαναν ούτε μια στάλα συμβιβασμό, έπαιζαν με τα Βασικά στην πρωτογενή τους μορφή. Λυρισμός και θόρυβος, πρόσθεση και αφαίρεση, ζωή και θάνατος. Και ας έχω καταλήξει να πετάω απλά στίχους εδώ και κάποια ώρα. Don’t be alarmed, it will not harm you, it’s only lightning, teenage lightning. Φταίω;

Ας φταίω εγώ

Όλα αυτά ήταν ο πρόλογος, αλλά το κυρίως θέμα θα είναι κάπως μικρότερο. Σε κανονικοϊδανικούς κόσμους η έκθεση θα υπάκουε σε ένα πιο συνήθη (και λογικό) φορμαλισμό, αλλά εδώ ζούμε σήμερα, δηλαδή τον τελευταίο καιρό στο μέγιστο παράλογο, οπότε όλα γίνονται.

Είχαμε μια συζήτηση πριν μερικές μέρες με τους άλλοι. Λέγαμε ποιο είναι το πιο ερωτικό τραγούδι όλων των εποχών. Δεν θα μεταφέρω όλη τη κουβέντα, γιατί σίγουρα βαριέστε (και βαριέμαι και γω λίγο), αλλά σημασία έχει το τι είπα εγώ, λολ.

Το πιο ερωτικό τραγούδι όλων των εποχών είναι το ομώνυμο “Love’s Secret Domain” των Coil.

O John Balance εδώ δίνει πραγματικά εαυτό. Δεν είναι μόνο η τόλμη του να μπλέξεις την ποίηση του Blake με το τραγούδι του Roy Orbison, δείχνοντας από πόσα μέρη μπορούν να αντληθούν λόγια για να εκφραστεί το συγκεκριμένο συναίσθημα, ο έρωτας. Δεν είναι μόνο ο συμβολισμός πως “παιδιά δεν σας λέω κάτι νέο, τα έχουν πει και άλλοι αυτά”. Ούτε οι ιδιοφυώς τοποθετημένες λέξεις. Ούτε μόνο η επιληπτική επαναληπτικότητα των λέξεων αθωότητα, καρδιά και όνειρα. Ούτε ο θηλασμός αίματος, η ρουφηξιά μελιού και του ματωμένου δρεπανιού οι χαρακιές. Ούτε τα γλυκά μαρτύρια που πετούν με μυστηριώδη φτερά, ούτε από μόνο του το αγνό κακό, τα λουλούδια που τραγουδούν. Τα φλεγόμενα κεφάλια και τα μεθυσμένα φώτα. Η κόκκινη αθωότητα. Τα νυσταγμένα κεφάλια μικρών παιδιών. Το μακρύτερο λουρί της εχεφροσύνης. Το αόρατο σκουλήκι, η όραση, το κενό. Τα όνειρα που ξεσπούν στο κρεβάτι του. Είπα να το γυρίσω στα ελληνικά.

Είναι ο τρόπος. Είναι πως με όπλο τα παραπάνω και όχημα την ψυχή ενός John Balance, ο Έρωτας εκφράζεται με τον πλέον μεγαλοπρεπή τρόπο. Το τραγούδι όχι απλά δεν είναι γλυκανάλατο, δεν είναι καν μελωδικό. Η φωνή του Balance όχι απλά δεν είναι λυρική, δεν είναι καν γλυκιά. Είναι αγωνιώδης. Ο άνθρωπος που είπε το “who by fire” πιο λυρικά από τον Leonard Cohen, όταν έγραψε το δικό του “who by fire” είναι πιο τραχύς και περίεργος από ποτέ. Σίγουρα δεν το εκφράζω καλά. Δεν πολυμπορώ. Ο άνθρωπος  Φωνάζει. Γκαρίζει. Επαναλαμβάνει. Την Μυστική Επικράτεια της Αγάπης. Του. Την Αγωνία όλου αυτού του πράγματος, την Απόγνωσή και τελικά την Απελπισία του. Δεν την τραγουδάει, δεν την καλοπιάνει, την Ουρλιάζει από εκεί βαθιά. Στο σημείο όπου Orbison και “in dreams”, η χροιά είναι Τόσο επιθετικη, που μοιάζει σαν να απειλεί την μούσα του, αν έχει: Στα όνειρα βαδίζει μαζί της, στα όνειρα είναι δική του. Σπάει μόνο σε ένα σημείο, στο “my heart, my heart is A ROSE” που ουρλιάζει σαν κανονικός Balance πιά, στο αγαπημένο μου Coil σημείο στην ιστορία τους.  Εκεί διαλύεται. Κομματιάζεται. Παραδέχεται. Επανέρχεται από τον Orbison και πάλι στον Blake, κλείνοντας με τραχεία επανάληψη της φράσης “Oh rose, thou art sick”. Τραβηγμένα. Δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε γραπτό λόγο το πόσο παραδέχεται την αρρώστια του. Το πόσο Αγωνιά, το πόσο θα Αγωνιά στον αιώνα τον άπαντα.

Το πόσο δεν ξέρω πώς να κλείσω αυτό το γαμημένο κείμενο επιτέλους

Σήμερα, αλλά και γενικά, δηλαδή τον τελευταίο καιρό

Υποσημείωση. Ο John Balance πέθανε το 2004 πέφτοντας από μια σκάλα. Ο Peter Christopherson πέθανε στον ύπνο του το 2010. Ο J. G. Ballard πέθανε από καρκίνο το 2009. Στον δικό μας κόσμο

~ από kiwiknorr στο 5 Σεπτεμβρίου, 2012.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized