sonic death monkey

Ναι, καλοκαιρινέ μας αναγνώστη, το ξέρω οτι το έχουμε παρατήσει λίγο το ρημάδι. Γνωρίζω επίσης πως επέλεξες να θυσιάσεις τις πολύτιμες διακοπές σου, για να διαβάζεις τις δημοσιεύσεις μας, και τώρα είσαι απογοητευμένος. Κατανοώ πως όσο οι μέρες του Αυγούστου κυλούν νωχελικά προς τον αργό τους θάνατο, εσύ μας έχεις σχεδόν μισήσει. Θα έχεις καταλάβει όμως, οτι οι πεντέξι τύποι που εδώ και πεντέξι χρόνια έχουν επιλέξει αυτό το μέρος για να λένε τα πεντέξι πράγματα που τους απασχολούν, το κάνουν μόνο όταν είναι κάπως άνετοι με τη ζωή τους, όταν δεν ζορίζονται ιδιαίτερα και -κυρίως- όταν δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν. Εγώ πχ τώρα, δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω. Θα σου ζητήσω εκ μέρους μας συγνώμη, και σου εύχομαι του χρόνου τον Αύγουστο να γνωρίσεις έναν πραγματικό καλοκαιρινό έρωτα στις διακοπές που δεν πήγες φέτος. Θα ήθελα να σημειώσεις πως η παρούσα δημοσίευση έχει διακοπεί από τρεις διαδοχικές διακοπές ρεύματος χωρίς να βρίσκω το κάθε κείμενο στα drafts, μέρος του Μεγάλου Σχεδίου Του Θεού Για Να Με Εξοντώσει, οπότε θεωρώ δεδομένη την επιείκιά σου. Ήρθε η ώρα να ασχοληθώ με εσένα. Υποθέτω θα ήθελες να διαβάσεις για νέα μουσική, να κατεβάσεις μια ωραία συλλογή που να συνοδεύει τα ζεστά βράδια στο μπαλκόνι σου όσο πατάς refresh στο tablet για μια νέα δημοσίευσή μας, ή έστω μια αστεία καλοκαιρινή ιστορία. Θα σου πω. Νέα μουσική δεν έχω ακούσει. Έχω κατεβάσει αρκετή, δεν θα την έλεγες μουσική ίσως, αλλά όπως και να χει δεν την έχω ακούσει. Μικροπράγματα. Θες αυγουστιάτικα τώρα να ασχοληθείς με φινλανδικές power electronics κασσέτες; Δεν θα πόνταρα σε αυτό. Οπότε μένει Το Πραγματικό, όπου είναι ο δίσκος που ετοίμαζε -λέει- για 30 χρόνια ο Michael Gira. Θα με συγχωρέσεις, αλλά δεν νιώθω ακόμα πολύ έτοιμος να μιλήσω για το «The Seer». Νομίζω πως το έχω καταλάβει, αλλά δεν έχω συλλάβει ακόμα όλες τις διαστάσεις του. Προς υπεράσπισή μου, έχω ξεκινήσει τρεις φορές τον τελευταίο καιρό να γράφω τα πρώτα πράγματα που σκέφτομαι, αλλά στο τέλος πρόσεξα πως σκέφτομαι λιγότερο από όσο θα ήθελα. Ναι, δεν θα περιμένεις να πάει οκτώβριος για να ωριμάσει η σκέψη μου, αλλά μπορείς να ακούσεις αυτόν τον δίσκο, είναι -με διαφορά- το καλύτερο πράγμα που θα σου συμβεί αυτόν τον Αύγουστο στην Αθήνα. Εν καιρώ θα αναφερθώ ή όχι σε αυτό, και τελοσπάντων στα αρχίδια σου λίγο, είναι γεγονός. Στις συλλογές δεν είμαι πάρα πολύ καλός. Όχι πως είμαι πάρα πολύ κακός επίσης, αλλά δεν είμαι εγώ αυτός από τους πεντέξι που θα σου φτιάξουν κάποιο ιδανικό μελαγχολικό soundtrack. Not here, not now, όπως έλεγε και ο Gira με τους Angels of Light προτού σκεφτεί να ξαναπιάσει τους Swans. Οπότε περνώ στην αστεία ιστορία. Το καλύτερο που μπορώ να κάνω για σένα σήμερα. Τις τελευταίες μέρες δεν βγαίνω ιδιαίτερα από το σπίτι. Διαβάζω ένα βιβλίο του Παζολίνι και βλέπω ταινίες του Τζάρμαν, του Γκοντάρ και του Κώστα Τσάκωνα. Αυτή είναι η αλήθεια. Που και που βάζω και στο πικάπ τίποτα να γυρίζει, έτσι για να σπάει η εκκωφαντική ησυχία. Δεν μιλάω και σε άνθρωπο. Τα προβλήματα πάντα ξεκινούν όταν τελειώνουν τα τσιγάρα. Σκέψου το. Αν δεν έχεις τσιγάρο για να καπνίσεις στην στάση, δεν θα έρθει το λεωφορείο. Όταν θα σου ζητήσει εκείνη_η_ωραία ένα τσιγάρο στο εκείνο_το_ωραίο μπαρ, θα είναι πέντε λεπτά μετά που έκανες το εκείνο_το_τελευταίο. Τελοσπάντων, μου τελείωσαν τα τσιγάρα και έπρεπε να πάρω άλλα. Τρεις όροφοι, ένα κτίριο, ένας κάτοικος τον Αύγουστο. Δεν τον απασχολούν τα ωράρια κοινής ησυχίας, και αυτό είναι γαμάτο. Κατεβαίνω. Την σκάλα. Βγαίνω στην αυλή. Κοιτάζω την σκάλα που ακολουθεί. Όχι μόνο αυτήν. Δηλαδή και αυτήν, αλλά κυρίως τον άνθρωπο που κάθεται εκεί. Πενηνταεξηντάρης, λευκό λινό παντελόνι, λευκό πουκάμισο. Άρχοντας. Για μερικά νανοδευτερόλεπτα που το σύμπαν παγώνει και τα μποζόνια χορεύουν σε όποια ενεργειακή στάθμη τους καπνίσει, αψηφώντας εκστατικά κάθε είδους απαγόρευση, νομίζω πως ήρθε να με επισκεφτεί ο Γιάννης Γαλάτης. Ξυπνάω. Πολύ καλό για να είναι αληθινό. Και τι θέλει αυτός εδώ; Τι άλλο περιλαμβάνει το Μεγάλο Σχέδιο Του Θεού Για Μένα; Προχωράω. Περνάω από δίπλα του. Δεν τον ενοχλεί η παρουσία μου. Σταρχίδια του. Ξαφνικά αποφασίζω να μιλήσω σε άνθρωπο. Αυτόν βρήκα, σε αυτόν θα μιλήσω. Problem; «Γειά σας, τι κάνετε εδώ;». Αθώα απορία, χωρίς αυστηρότητα, δεν θέλω να φέρνω τους ανθρώποι σε δύσκολη θέση, σε πιο δύσκολη από όση είναι ήδη έστω. Αντιλαμβάνεται την παρουσία μου. Γυρίζει και με κοιτάζει. Τα μάτια του δείχνουν κουρασμένα, σαν μάτια παλιού ναυτικού που ένας Θεός ξέρει τι έχουν δει στις φουρτουνιασμένες μαύρες θάλασσες του Βορρά, στα βρώμικα αμπάρια του κίτρινου πυρετού, στις χαώδεις ακτές της Καραϊβικής όπου μικρά ζουμέρα κορίτσια τους τάιζαν σταφύλι στο στόμα, έτοιμα να αδράξουν την ευκαιρία να φύγουν μαζί τους σε πελάγη ξεγνοιασιάς, μακριά από την φτώχεια του τρίτου κόσμου, από τον αυστηρό πατέρα που τα δέρνει με ζαχαροκάλαμα…. «Δεν είναι κρίμα που ο αδερφός μου μου έκοψε το χέρι;». Αυτό. Αυτό με ρώτησε αναγνώστη, μα την παναγίτσα. Μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Κοιτάζω λίγο καλύτερα, και βλέπω δύο αρτιμελή ροζιαζμένα χεράκια, σαν χεράκια παλιού ναυτικού που έδεναν και έλυναν τους βρώμικους κάβους, πριν αγγίξουν το παλιό ξύλινο τιμόνι για να οδηγήσουν το παλιοκάραβό τους σε νέα μέρη, σε νέες συγκινήσεις… «Πολύ κρίμα φίλε!». Εγώ είμαι αυτός. Μεταβολή. Ανεβαίνω σκάλες και γυρίζω σπίτι. Χωρίς τσιγάρα, δεν έχει σημασία πια. Η δική μου περιήγηση έχει τελειώσει. Το Μεγάλο Σχέδιο προχωράει λαμπρά. Αυτή τη μέρα του Αυγούστου, από όοοοολους τους ανθρώπους του πλανήτη, έπρεπε να μιλήσω με αυτόν. Φεγγάρι Αυγουστιάτικο υψώνεται, και σήμερα αναγνώστη μπορείς να παρατηρήσεις τις Περσείδες στον νυχτερινό ουρανό αν ζείς σε αθηναϊκό μέρος χωρίς πολλά φώτα. Για την ιστορία, απόψε το βράδυ μεσουρανούν οι αστερισμοί του Δράκου και του Κύκνου.

~ από kiwiknorr στο 11 Αυγούστου, 2012.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized