sonic death monkey

Δεν ξέρω τι απάντηση περίμενε ο αγαπητός φίλος ή φίλη που κατέληξε στο blog μας μετά από την παραπάνω αγωνιώδη αναζήτηση στο χαρούμενο κόσμο του διαδικτύου. Ελπίζω να τον/την βοηθήσαμε να καταλήξει σε κάποιο εποικοδομητικό συμπέρασμα για την ψυχοσύνθεση του μέσου φίλου του black metal, άλλωστε οι περισσότεροι εδώ μέσα σπανιότερα ή συχνότερα τιμούμε το συγκεκριμένο είδος με την αφοσίωση της ακοής μας. Το νέο της ημέρας μάλλον δυσάρεστο, καθώς η τελευταία μουσική απώλεια ήταν αυτή της Etta James. Δεν θα σας πω ψέμματα ότι στενοχωρήθηκα ιδιαίτερα, δεν είχα ποτέ καμιά συγκλονιστική σχέση μαζί της πέρα από την αυτονόητη εκτίμηση για τη φωνή και την μουσική της, δεν ήταν από τους μουσικούς που με έχουν σημαδέψει. Είμαι σίγουρος ότι αρκετά θα στενοχωρήθηκαν λιγότερο ή περισσότερο, και ένας θάνατος είναι πάντα ταιριαστή αφορμή να θυμηθούμε καλές μουσικές. Κάπου τριγυρίζει στο μυαλό μου η αρχή μιας σχετικής συλλογής, που μπορεί να γίνει στο μέλλον αλλά θέλει σκέψη. Κάπου, κάπως, πρόσφατα συζητούσα με κάποιον περί μουσικής σε κηδειές, αλλά θα πω ψέμματα, αν πω ότι θυμάμαι που και πως.

Σήμερα υπήρξε μια από εκείνες τις στιγμές καθαρότατης έμπνευσης που σχεδόν ακούς να εμφανίζονται στο μυαλό σου. Η όσφρηση δεν είναι σίγουρα από τις πολλές δυνατές μου αισθήσεις, γι’ αυτό συνήθως δυσκολεύομαι να καταλάβω όλους αυτούς που συνδέουν γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις με συγκεκριμένες οσμές. Μπαίνοντας πριν κάποιες ώρες όμως στην είσοδο της πολυκατοικίας μου, είχα μια τέτοια στιγμή. Έχετε παρατηρήσει πόσο ξεχωριστή αλλά επαναλαμβανόμενη μυρωδιά έχουν τα ξενοδοχεία. Αυτή η μίξη καθαριστικών, μοκέτας, περιφερόμενων ανθρώπων και αποσμητικών χώρου που συναντάς συνέχεια στους διαδρόμους και τις αίθουσες κοινής χρήσης; Μπορώ με σχετική σιγουριά να πω ότι αυτή ακριβώς η μυρωδιά είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου πράγματα. Από μικρός έτρεφα μια ιδιαίτερη αγάπη προς τα ξενοδοχεία και τη γενικότερη ιδέα τους. Έμοιαζαν πάντα ως κάτι το ιδιαιτέρως εξωτικό, σχετιζόμενο με την ιδέα του ταξιδιού, αλλά ικανό να ασκήσει τη δικιά του, ξεχωριστή γοητεία στο μυαλό μου. Έχουν περάσει αρκετοί μήνες από τότε που βρέθηκα τελευταία φορά σε ξενοδοχείο, σε ένα πολύ ωραίο ξενοδοχείο και αυτή η οσμή που με περίμενε στη γωνία καθώς έβαζα το κλειδί και άνοιγα την εξώπορτα της πολυκατοικίας προκάλεσε μια έντονη αίσθηση νοσταλγίας. Δεν ξέρω πότε θα είναι η επόμενη φορά που θα περπατήσω πάνω σε μια ακόμα απρόσωπη αλλά τόσο ενδιαφέρουσα μοκέτα, αλλά νιώθω την ανάγκη (και είμαι σίγουρος ότι δεν είμαι ο μόνος) να αρχίζω να σχεδιάζω προς αυτό το στόχο κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον. Και που να αρχίσω να σας λέω για την ιδέα του πρωινού στο ξενοδοχείο γιατί εκεί θα μιλάμε για τις αρκετές επόμενες ώρες.

Το ξεφύλλισμα περασμένων μουσικών σελίδων συνεχίζεται. Αυτές τις ημέρες ξαναλιώνω το «Sketches from the book of the dead» του Mick Harvey. Συνδέεται άμεσα με την ιδέα της συλλογής που αναφέρθηκε στην αρχή. Παραμένει ένας δίσκος με ιδιαίτερο μαγνητισμό, ο οποίος ταιριάζει απόλυτα με την διάθεσή μου τον τελευταίο καιρό. Αποφάσισα επίσης να μαζέψω και πράγματα, οι τίτλοι των οποίων δεν μου θύμιζαν κάτι πολύ συγκεκριμένο, να τα βάλω σε μια σειρά και να τα ξανακούσω. Είναι η εποχή των δεύτερων ευκαιριών φαίνεται. Είμαι αρκετά σίγουρος ότι όλο και κάτι θα ξεπηδήσει από αυτή τη διαδικασία. Ήδη στις πρώτες ακροάσεις έκανε την εμφάνισή του το album των Pea Sized («In my mind»), το οποίο κυκλοφόρησε το 2008 και έχει να παρουσιάσει μια αρκετά όμορφη Portishead-ική electronica. Σε περίπτωση που ενδιαφέρεστε, παρατηρώ τώρα ότι το δίνουν οι ίδιοι δωρεάν εδώ, οπότε τι έχετε να χάσετε; Ανυπομονώ λίγο για όλη αυτή τη διαδικάσια της επαναπροσέγγισης. Είναι λίγο αστείο, το με τι χαζά πράγματα ευχαριστιόμαστε μερικές φορές.

Τελικά τόσο το «Yeah, yeah» όσο και το «Dandelion Mind» ήταν άκρως απολαυστικά, το καθένα με το δικό του χαρακτήρα. Θα συνεχίσω να προτιμώ την καυστικότητα του Moran (ειδικά τώρα που μοιάζει να έχει πιο έντονα στο μυαλό του ότι περνάνε τα χρόνια) από την πιο ρομαντική προσέγγιση του Bailey, αλλά και οι δυο παραμένουν αγαπημένες προσωπικότητες. Όσοι έχετε γλωσσικές ανησυχίες καλά θα κάνετε να δείτε και το φετινό «Fry’s Planet Word». Συγκινητικό ακόμα και όταν έχει απέναντί του την γλωσσικά ανάπηρη καρδιά ενός ταπεινού μηχανικού. Θα ήθελα να σας πω ότι έχω διαβάσει και κάτι συγκλονιστικό, αλλά δυστυχώς θα απογοητεύσω το κοινό του Sonic Death Monkey. Τι να περιμένει κανείς από ανθρώπους που ακούνε black metal άλλωστε. Οι πρώτες κυκλοφορίες του 2012 μοιάζουν μουδιασμένες ακόμα, δεν έχουμε ξεκινήσει να επιταχύνουμε μου φαίνεται. Νωρίς είναι ακόμα βέβαια, μπορεί ο Ιανουάριος σιγά σιγά να οδεύει προς τη λήξη του, χειμωνιάτικα περήφανος, αλλά ο χρόνος έχει πολύ μέλλον ακόμα. Πρέπει να βρεθεί ένα site που να περιέχει τις κυκλοφορίες που περιμένουμε για τη χρονιά. Σημείωση να το δημιουργήσουμε. Γελάω

Και σας εύχομαι ένα καλό παρασκευιάτικο βράδυ.

~ από KsDms στο 20 Ιανουαρίου, 2012.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized