sonic death monkey

Εναλλακτικός τίτλος : Σκόρπιες αναμνήσεις μιας βασανισμένης ψυχής που ευωδιάζουν αγριοκέρασο όσο κάτι σαράβαλες ψυχές κάνουν το γύρο της μέρας σε 80 μέρες και προκαλούν χάος στο χωροχρόνο αλλά δε το μαθαίνει ποτέ κανείς λόγω απεργίας των ΜΜΕ.

Ο κ. Ιωσήφ υπήρξε ο νοικάρης μας για περίπου 7 χρόνια. ΟΚ, ξεκινάω με ψέμα, δε τον έλεγαν Ιωσήφ, αλλά δε μπορώ με τίποτα να θυμηθώ το κανονικό του όνομα (μεταξύ μας, νομίζω ότι τον έλεγαν Βαγγέλη, αλλά πόσες ιστορίες Μεγάλων Ανθρώπων ξεκινάνε με “τον έλεγαν Βαγγέλη”;). Ο κ. Ιωσήφ λοιπόν υπήρξε σε κάποια φάση της ζωής του καθηγητής Φυσικής.  Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος αυτής όπως ένας κοινός καθηγητής Φυσικής στα τέλη των 90’s : Δουλειά, σπίτι, διάβασμα και φυσικά χρηματιστήριο. Σε αντίθεση όμως με τους υπόλοιπους κοινούς καθηγητές Φυσικής στα τέλη των 90’s, αυτός έβγαλε λεφτά. Πόσα; Δεν έχω ιδεά, δε ρώτησα δεν έμαθα. Αρκετά πάντως για να παρατήσει ό,τι έκανε και να κυνηγήσει το όνειρο του, το πάθος του, αυτό που τον γέμιζε σαν άνθρωπο : να γίνει Μεγάλος Επιστήμονας και να μείνει στην Ιστορία.

Πούλησε λοιπόν ό,τι είχε, τίποτα δηλαδή γιατί ήταν φτωχός πριν του χαμογελάσει η τύχη, έβαλε στο μπογαλάκι του τα λεφτά από το χρηματιστήριο και ακολούθησε τον μακρύ δρόμο της Αναζήτησης της Γνώσης, ο οποίος ύστερα από πολλές περιπέτειες και κακουχίες κατέληξε για αδιευκρίνιστους ακόμα λόγους, τους οποίους μόνο η θεωρία του Χάους μπορεί να εξηγήσει, σε ένα τριάρι στο Αιγάλεω, στον τρίτο όροφο μιας παλιάς πολυκατοικίας χωρίς ασανσέρ (hint για την εξέλιξη της ιστορίας : κάτι με τον αριθμό 3).

Συμπαραστάτες στο Κυνήγι του Ονείρου η μητέρα του και ο αδελφός του, οι οποίοι παράτησαν (και αυτοί)  τα πάντα για να σταθούν δίπλα στον Ξεχωριστό της οικογένειας. Και σ’αυτό το ταλαιπωρημένο σπίτι στο Αιγάλεω λοιπόν, στην ανατολή της νέας χιλιετίας, στήθηκε με μεράκι το εργαστήριο του κ. Ιωσήφ. Ένα εργαστήριο διαφορετικό από τα υπόλοιπα, δείγμα ξεχωριστού ανθρώπου αν μη τι άλλο, που περιείχε ό,τι ακριβώς χρειάζεται ένας Αναζητητής της Αλήθειας : έναν  υπολογιστή με ίντερνετ, τρία κρεβάτια και ένα τραπέζι. Αυτά.

Ποιό ήταν το Όνειρο ή μάλλον ο Στόχος του κ. Ιωσήφ όμως; Αυτό που πολλοί προσπάθησαν αλλά κανείς δεν κατάφερε ποτέ : Να δει την Amy Winehouse νηφάλια. Α και μαζί με αυτό να ανακαλύψει τον Αριθμό Που Εξηγεί Τα Πάντα Στη Φύση. Ναι, αυτόν που κάνει τα πάντα να βγάζουν νόημα, που κυριαρχεί σε ό,τι βλέπουμε και ό,τι ακούμε, που καθορίζει τη ζωή μας, την ψυχολογία μας, που χτίζει και καταστρέφει πολιτισμούς, που παράγει τέχνη, που κάνει άλλους ανθρώπους τρανούς επιστήμονες και άλλους MCs στο Youtube. Και που μπορεί να αποκαλύψει σε κάποιον Γνώστη το pattern του Χρηματιστηρίου.  Σας ακούγεται τρελό; Σας ακούγεται γνώριμο; Έχετε δει το “π” του Αρονόφσκυ; Ναι, το έχετε δει, ωραία, δε χρειάζεται να εξηγήσω περισσότερα και χαίρομαι γιατί ποτέ μου δε κατάλαβα περισσότερα, σε γενικές γραμμές έχουμε την ενσάρκωση του ήρωα της ταινίας στην πραγματική ζωή, κάπου στο Αιγάλεω, σε ένα σπίτι με μικρή τουαλέτα αλλά μεγάλο σαλόνι, ευήλιο και ευάερο, με αυτόνομη θέρμανση και 2 βεράντες, τιμή συζητήσιμη.

Ο κ. Ιωσήφ λοιπόν έφτιαξε το εργαστήριο του και ξεκίνησε αμέσως δουλειά. Ο αδελφός του ανέλαβε τον κρίσιμο τομέα του εφοδιασμού του εργαστηρίου (φούρνος, σούπερμαρκετ, άντε και καμιά λαϊκή κάθε Παρασκευή) ενώ η μητέρα ήταν υπεύθυνη να μαθαίνει τι συμβαίνει σε φτωχές Βραζιλιάνες όταν ερωτεύονται γόνους αριστοκρατικών οικογενειών. Και η ζωή κυλούσε έτσι.

Ο κ. Ιωσήφ δούλευε ασταμάτητα, τα χρόνια περνούσαν, τα λεφτά από το χρηματιστήριο τελείωναν σιγά σιγά, αλλά η έρευνα προχωρούσε, το βιβλίο με τα ευρήματα μεγάλωνε διαρκώς, η επίτευξη του Στόχου ερχόταν ακόμα πιο κοντά. Αλλά επειδή η ζωή είναι γεμάτη καμπύλες και ποτέ ευθεία, έχει τα πάνω και τα κάτω της και η Λύτρωση δεν έρχεται ποτέ χωρίς πόνο, τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πολύ δύσκολα. Η ανακάλυψη του Αριθμού Που Εξηγεί Τα Πάντα Στη Φύση δεν είχε έρθει ακόμα, τα χρήματα αρκούσαν πλέον μόνο για τα βασικά και αυτό έφερε αναμενόμενα τον εκνευρισμό στις τάξεις της οικογένειας. Ο αδελφός του κ. Ιωσήφ δήλωσε “κουρασμένος”, τα μάζεψε και έφυγε για την Αμερική, όπου κάτι θα βρισκόταν να κάνει, τόσους συγγενείς είχαν. Και έμεινε ο κ. Ιωσήφ με τη μητέρα του, μόνοι τους, να συνεχίσουν την αποστολή τους. Και μετά από λίγο ήρθε η Λύτρωση.

Πλάκα κάνω. Αυτή άργησε λίγα χρόνια ακόμα, ο κ. Ιωσήφ συνέχισε την έρευνα, τα ενοίκια και οι άλλες υποχρεώσεις σταμάτησαν να πληρώνονται, ο κόσμος γύρω μας άλλαζε με γρήγορους ρυθμούς, τα βραζιλιάνικα σήριαλ αντικαταστάθηκαν από μεσημεριανάδικα και επαναλήψεις παλιότερων σειρών, η μητέρα κατάλαβε ότι δε μπορούσε να αντεπεξέλθει στα νέα δεδομένα και εν τέλει αποφάσισε να φύγει κι αυτή. Αλλά που να πάει γριά γυναίκα, σάμπως και στην Αμερική τα ίδια δε θα δείχνουν; Μόνη της ελπίδα ο Παράδεισος. Και εκεί πήγε. Και έμεινε μόνος του ο κ. Ιωσήφ, αυτός και ο υπολογιστής του, χαμένος από τον κόσμο, με μόνη του παρέα τον πατέρα μου που του πήγαινε φαγητό όποτε μπορούσε. “Κύριε Χρήστο είμαστε κοντά αυτή τη φορά, το νιώθω”.

Σε αυτό τον κόσμο που η Γη είναι μια μικροσκοπική κουκίδα σε ένα απέραντο σύμπαν και που ο χρόνος μιας ανθρώπινης ζωής ασήμαντος μπροστά στην αιωνιότητα κτλ κτλ, τα 3 χρόνια μπορείς να τα πεις και “κοντά”. Τόσο χρειάστηκε (επιπλέον) για να βρει τον Αριθμό Που Εξηγεί Τα Πάντα Στη Φύση ο κ. Ιωσήφ. Αλλά τον βρήκε. Και έγραψε και το βιβλίο. Και το έστειλε και στον Μπους. Ναι, το γνωστό. Αλλά ο Μπους δεν απάντησε ποτέ. Όπως δεν απάντησε και κανένας άλλος. Πάντα έτσι δε γίνεται όμως σ’αυτή τη ζωή; Άνθρωποι που κατείχαν τη Γνώση πέθαναν στη φυλακή, άλλοι κάηκαν ζωντανοί, άλλοι αυτοκτόνησαν, άλλοι σταυρώθηκαν και ξεκίνησαν θρησκείες. Δε θα μπορούσε να έχει happy end η ιστορία του κ. Ιωσήφ, θα μπορούσε; Όχι δε θα μπορούσε. Ευτυχώς η πραγματικότητα ήταν λιγότερο επίπονη σωματικά για τον κ. Ιωσήφ, έψαξε παντού, χτύπησε πόρτες, παρακάλεσε, απείλησε και όταν είδε ότι τίποτα από αυτά δεν είχε αποτέλεσμα τα μάζεψε και έφυγε για την Αμερική κι αυτός, να συναντήσει τους Δυνατούς από κοντά. “κ. Χρήστο δε θα σας ξεχάσω ποτέ, τα χρήματα θα σας τα στείλω μόλις εκδώσω το βιβλίο”. “Στο καλό κ. Ιωσήφ”.

Διάλειμμα για τσιγάρο και επιστρέφουμε.

Τελειώνουμε το τσιγάρο και μεταφερόμαστε στο έτος 2008, όπου ένα κρύο πρωινό που μπορεί και να μην ήταν όντως κρύο αλλά συνήθως τα κρύα πρωινά γίνονται αυτά, φτάνει ένα δέμα από Αμερική στο πατρικό μας σπίτι. Και έχει μέσα το Βιβλίο. Ναι, αυτό που περιέχει τη Γνώση. Με το σκληρό του εξώφυλλο, το άρωμα του,  ένα κανονικό βιβλίο με τα όλα του. Ο πατέρας μου συγκινείται και ξεκινάει το διάβασμα. Το τελειώνει και δε ξαναμιλάει ποτέ γι’αυτό. Ούτε εγώ ρωτάω ποτέ τίποτα (καθαρά από έλλειψη ενδιαφέροντος για πράγματα που δε με αφορούν άμεσα, μη πάει το μυαλό σας σε  κουβέντες ταμπού που δε κάνει να συζητιούνται ή τίποτα τέτοιο).

Τα χρόνια περνάνε με ρυθμούς πιο αργούς απ’ ότι η συνεχής χρησιμοποίηση της φράσης “τα χρόνια περνάνε” υποδηλώνει, φτάνουμε στο σωτήριο έτος 2010, έχει πάλι κρύο, κάτι σημαντικό θα συμβεί δε μπορεί, καθόμαστε στο γραφείο και δουλεύουμε και ξαφνικά χτυπάει η πόρτα. Δε γίνεται τίποτα το σημαντικό εκείνη τη φορά, ο κλητήρας ήταν, αλλά λίγο μετά ξαναχτυπάει, ανοίγει και εμφανίζεται ο κ. Ιωσήφ. Αυτοπροσώπως, με ανθρώπινη μορφή, όπως τον ξέραμε, λίγο πιο γερασμένος.  Χαρές, συγκίνηση, “τι κάνεις, πες μου τα νέα σου” κτλ. Τα νέα του λοιπόν ήταν ότι πήγε στην Αμερική, έψαξε για εκδότες, έψαξε τον Μπους, μετά τον Ομπάμα, έψαξε τον Αρονόφκσυ, δε βρήκε κανέναν, μόνο τον αδερφό του και ξαναγύρισε για να βρει εκδότη στην Ελλάδα. “Διαβάσατε το βιβλίο κ. Χρήστο; Τύπωσα μερικά κομμάτια μόνος μου. Πώς σας φάνηκε;  Θα με βοηθήσετε να βρω κάποιον να το εκδόσει; Εσείς θα έχετε γνωριμίες, δε μπορεί”. Ακολουθεί αμηχανία, ο πατέρας μου ψάχνει τι να πει. “Το διάβασα το βιβλίο κ. Ιωσήφ, το βρήκα καλό, απλά έχω ορισμένες ενστάσεις και θα ήθελα να σας τις πω. Μήπως να ήσασταν λίγο πιο επιεικής με τον Αϊνστάιν; Δε ξέρω εγώ απ’αυτά, αλλά χρησιμοποιείτε πολύ βαριές εκφράσεις. Τι θα σκεφτεί κάποιος εκδότης που θα δει στις πρώτες σελίδες να αποκαλείτε τον Αϊνστάιν βλάκα και άσχετο; Μήπως να το αλλάζατε κάπως;”. Ακολουθεί νεκρική σιγή για πάνω από ένα δευτερόλεπτο και τότε έρχεται το ξέσπασμα του κ. Ιωσήφ. “κ. Χρήστο με απογοητεύετε, δε το περίμενα από εσάς, ο Αϊνστάιν ήταν ένας βλάκας και εγώ στο βιβλίο μου τα εξηγώ όλα, μιλάω με δεδομένα. Θα με βοηθήσετε ή όχι;”. “Δε γνωρίζω κάποιο εκδότη κ. Ιωσήφ, αλλά και πάλι εξακολουθώ να διαφωνώ με αυτά που γράφετε στο βιβλίο, δε νομίζω ότι μπορώ να βοηθήσω”. “Σας χαιρετώ κ. Χρήστο”.

Και εδώ τελειώνει η ιστορία. Ναι, έτσι. Βαρετά και ήρεμα. Χωρίς happy end, χωρίς δράμα, χωρίς κάποιο ηθικό δίδαγμα στο τέλος. Όπως συνήθως συμβαίνει με τις ιστορίες όλων σχεδόν των “υπαρκτών” ανθρώπων. Δε τον ξαναείδαμε από τότε τον κ. Ιωσήφ, οπότε δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω. Απλά άκουγα πριν από λίγο τον τραγουδιστή των Dillinger Escape Plan να τραγουδάει “Don’t you ever try to be more than you were destined for?” και μου ήρθε στο μυαλό ο κ. Ιωσήφ. Μπορεί να είναι άλλος ένας Μεγάλος Άνθρωπος που απλά δεν έγινε κατανοητός στην εποχή του, που ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος γι’αυτόν, το πιθανότερο όμως είναι απλά να τον θυμούνται 5 άτομα όλα κι όλα σαν έναν κάπως περίεργο πρώην καθηγητή που η μεγαλομανία του τον έκανε να παρατήσει τα πάντα, να αποξενωθεί πλήρως και να κυνηγήσει το Ακατόρθωτο. “Don’t you ever try to be more than you were destined for?” Ποιός μπορεί να πει στον κ. Ιωσήφ για τι πράγμα ήταν destined for όμως; Και το γεγονός ότι εμείς οι απλοί άνθρωποι με τις πραγματικές ζωές, που δε θα γίνουμε ποτέ ταινία, δε ξέρουμε εκ των προτέρων αν η ζωή μας θα έχει happy end ή δράμα, δε ξέρουμε για τι πράγμα είμαστε destined for, δε κάνει τη ζωή λίγο πιο ενδιαφέρουσα; Μήπως κάποιες φορές αξίζει λίγη μεγαλομανία, να αφήσεις την ασφάλεια, να πάρεις το ρίσκο και να κυνηγήσεις κάτι Καλύτερο; Ή ακόμα και Ακατόρθωτο; Πόσο χειρότερο είναι να κάνεις το βήμα παραπάνω και να μη σου βγει σε καλό από το να έχεις τύψεις όλη σου τη ζωή γιατί δε το έκανες; Δε γνωρίζω προφανώς τις απαντήσεις, αλλά αυτή τη στιγμή αισθάνομαι πολύ χαρούμενος που δε τις γνωρίζω.

Καληνύχτα σας.

~ από homemademaggotbeer στο 21 Οκτωβρίου, 2011.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized