sonic death monkey

Όπως θα περίμενε ο καθένας που δεν θα συστηθεί με τους Craft το 2011, το κείμενο θα αρχίσει με τους Darkthrone. Αυτή είναι περισσότερο η γοητεία των Σουηδών, παρά η κατάρα τους. Πρέπει να υπάρχουν περίπου δέκα χιλιάδες black metal μπάντες που έχουν κυκλοφορήσει τουλάχιστον ένα δίσκο. Όλοι τους, ανελλιπώς, σε κάποια φάση της ζωής τους λάτρεψαν κάποια περίοδο των Darkthrone. Εξαιρείται ένας τύπος που είχα γνωρίσει μια φορά στην Αθήνα ο οποίος μου έλεγε πως δεν γούσταρε καθόλου τους ίδιους τους Darkthrone, αλλά μάζευε υστερικά τις δισκογραφίες των άμεσων αντιγραφέων τους. Ακόμα και των Dark Funeral. Το black metal έχει υπάρξει υπέρ του δέοντος αιρετικό, οπότε αυτές οι απόψεις είναι μόνο ρομαντικές και άξιες προς αναφορά σε κάθε τέτοια συζήτηση. Ούτε με τους Darkthrone θα συστηθούμε –φυσικά- το 2011. Για έναν άνθρωπο όμως, σαν εμένα, που τα τελευταία χρόνια όταν σκέφτεται τους Darkthrone πιάνει μηχανικά το “Ravishing Grimness” πρώτο και όχι Την Τριλογία, οι Craft σαν μπάντα έχουν τεράστια σημασία. Η δεύτερη εποχή των Darkthrone (με “Goatlord”, “Total Death” και “Plaguewielder” επίσης) ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσε να πλησιάσει Την Πρώτη Εποχή των Darkthrone, μέχρι που εμφανίστηκαν τα δύο πρώτα albums των Craft, τα “Total Soul Rape” και “Terror Propaganda”, στην αρχή των 00’s. Και δεν είναι μόνο πως ήταν Ολοκληρωτικά Ταγμένοι Στο Όραμα και πως έγραφαν τόσο παραπλήσια κομμάτια που ξεχνιόσουν πως δεν άκουγες Darkthrone, είναι που αυτοί οι τύποι Αντιλαμβάνονταν τις πρώτες επιρροές των Darkthrone σαν δικές τους, σαν να έκαναν το ίδιο πράγμα κάποια χρόνια μετά. Όχι σαν “οι νέοι Darkthrone” όμως, ούτε σαν κάποιο next big thing στον ολοένα και πιο “ανοιχτό” χώρο δράσης που η μαζική δημοτικότητα του ιδιώματος επεφύλασσε αργά και σταθερά, από το πρώτο σπίρτο στην πρώτη εκκλησία και έπειτα. Περιγράφω. Λίγο όμως. Εκείνη η Βαθιά Κατανόηση της Celtic Frost λογικής, περασμένη μέσα από το φίλτρο της Εντελώς Συγκεκριμένης πικροξινάδας των Ατέλειωτων κιθαριστικών σημείων, με Αυτόν τον Ήχο, παρέπεμπε ως τους Craft, μονάχα στους Darkthrone σε Τέτοιο Βαθμό. Για αυτό και υπήρξαν οι_Darkthrone, που δέκα χιλιάδες black metal μπάντες κατατάχθηκαν στη στρατιά των περιστασιακών αντιγραφέων-μιμητών-ταγμένων. Όπως και να κατέληξε/ξεκίνησε ο καθένας, όλοι άκουγαν κάποτε το “Under a Funeral Moon” σαν μανιακοί, ε; Πληροφοριακά, περισσότερο από όλους όλους το έλιωναν οι Katharsis όταν έγραφαν το “666”, αλλά μια άλλη μέρα αυτοί. Μετά ήρθαν οι Craft, και προσέφεραν συγκινήσεις ανάλογης υφής, έχοντας ένα αξιοσημείωτο knowhow του πως να μην ακουστούν καθόλου παράταιροι ενώ όπως προείπα, ήταν Συγκεκριμένοι μέχρι Τέλους. Αυτό θέλει εκατό κιλά μαγκιάς, και τα δύο πρώτα albums των Craft είχαν εκατό κιλά μαγκιάς τελοσπάντων. Και όταν όλο αυτό, τουλάχιστον ως τότε, έπαιρνε βαθιές ανάσες από τον αέρα του underground, το έκανε και δέκα φορές πιο δελαστικό. Μετά οι Darkthrone έγιναν κάπως πιο χορευτικοί, και κάπου τότε οι Craft έβγαλαν το “Fuck the Universe”, το οποίο αποθεώθηκε τόσο που σιγά μην δεν το έβγαζε και η Southern Lord. Δεν είναι πως ξίνισα τη μούρη μου όσο ξίνιζαν εκείνοι τα riffs τους παλαιότερα, αλλά τελικά το έκανα. Όσο ωραίο album είναι, τόσο με εκνεύρισαν εκείνου_του_τύπου οι ταχύτητες που με έκαναν να μην παραδεχτώ ποτέ το “Volcano” των Satyricon ως μεγάλο album, και ας είχε μέσα το “Black Lava”. Αρκετά –ως πολλά- χρόνια μετά, οι Darkthrone βγάζουν το “Circle the Wagons” και γελάει ο κόσμος, ενώ το δυναμικό comeback των Craft στα δρώμενα αποτελεί ένα κάποιο γενναίο ζητούμενο σε μια κουρασμένη μουσική σκηνή. Ένα ενήλικο σκεπτικό σχεδόν διατάσσει πως όσο σόκαραν οι Craft στη ζωή τους σόκαραν, αυτό ήταν, ενώ μια κάπως φρέσκια νεανική ανάγκη ελπίζει στο “Void” των Craft. Ίσως όμως να συμβαίνει και το αντίθετο. Η νεανική οπτική δηλαδή να μηδενίζει τους Craft, ενώ η κάπως ενήλικη να εντοπίζει τα στοιχεία που το σώζουν. Γιατί πρέπει να σωθεί. Γίνεται κάτι οπωσδήποτε ενδιάμεσο και μπερδεμένο. Για αυτό και ο άνθρωπος που ακούει το “Ravishing Grimness” συχνότερα τα τελευταία χρόνια, δεν βιάζεται να καταλήξει σε ολοκληρωμένη άποψη, πριν ακούσει προσεκτικά το “Void” περί τις τριάντα φορές. Και αν ακόμα δεν έχει κατατάξει ένα “Void” οριστικά και αμετάκλητα κάπου, έχει βγάλει εναδυό συμπεράσματα. Αυτός ο άνθρωπος βρήκε τρομερές κιθάρες σε σημεία, βρήκε επίσης δύο-τρία μεγάλα κομμάτια. Πέταξε στα σκουπίδια τα σημεία ταχυτήτων εκείνου_του_τύπου και απόλαυσε ιδιαιτέρως τα πιο αργά κομμάτια με τα black metal δηλητήρια που δυναστεύουν την ψυχή του. Εκνευρίστηκε δεόντως με το παιδικό refrain στο “I want to commit murder”, το οποίο κατά τα άλλα έχει μια χαρά τις κοφτές Celtic Frost σημειάρες του. Αγάπησε τα dooooom σημεία. Αντιπάθησε τα κοινότυπα φωνητικά έναντι των παλιών ασύλληπτων ουρλιαχτών που σήκωναν την τρίχα, ανέμιζαν τα wristbands σε παγωμένους ανέμους, και στράβωναν το στόμα με τον γνωστό και λατρεμένο τρόπο. Απόρησε σε βαθμό επιληψίας για το γεγονός πως ενώ μέλος της μπάντας είναι ο πελώριος Dirge Rep, όλα τα τύμπανα του δίσκου είναι γραμμένα/ηχογραφημένα με drum machine! Οι Craft εδώ χαρακτηρίζονται από τον Τύπο σαν να μπολιάζουν τον ήχο τους με νέα στοιχεία, αλλά για τον άνθρωπο του ravishing συμβαίνει το αντίθετο. Και δεν είναι πως δεν θα το ακούσει άλλες τριάντα φορές μέσα στους επόμενους μήνες, απλώς μέσα του κατανοεί σιγά σιγά πως η ενήλικη (ή η νεανική!) άποψη που θέλει τους Σουηδούς Craft να μην μπορούν να τον Σοκάρουν Το Ίδιο πια, κερδίζει τους περισσότερους πόντους. Και όταν το Μη_Σοκ κερδίζει τους περισσότερους πόντους, κάπως δύσκολα μετά έρχεται Το_Σοκ εκεί που δεν το περίμενε. Για να είναι ειλικρινής του έχει συμβεί στο παρελθόν και αυτό, απλά μάλλον δεν θα συμβεί με το “Void” των Craft. Και κύριοι της Trust No One, όταν απευθύνεσαι σε ένα από τα μεγαλύτερα tape trading κυκλώματα της ιστορίας της μουσικής, με τα rapidshares να παίρνουν φωτιά πριν καλά καλά ηχογραφηθεί το album, κοστολογείς τον διπλό δίσκο στα 33ευρώ, και αυτός γίνεται sold out ΠΑΝΤΟΥ σε μισή βδομάδα, είναι κάπως Γελοίο να γράφεις στο οπισθόφυλλο πως “copying and lending is strictly prohibited”. Κάπου εδώ ευχαριστώ τον Πάνο που μου εξασφάλισε ένα βινυλιακό αντίτυπο σε ανθρώπινη τιμή όσο εγώ κοιμόμουν τον ύπνο του δικαίου και έχασα φυσικά το preorder, και κάπου λίγο πιο εδώ θα καταλήξω σε κάτι σαν συμπέρασμα, στην final verse του rap song μου: Θεωρώ τους Craft μεγάλη black metal μπάντα. Και όταν θεωρείς μια μπάντα μεγάλη, οφείλεις να έχεις ανάλογα μεγάλες απαιτήσεις από αυτήν και να της επιτίθεσαι με αυστηρότητα. Αν είναι πραγματικά τόσο μεγάλη, θα αντέξει. Πως ήταν οι Watain πχ στα τελευταία τους; Καμία σχέση. Και αν ο υπόλοιπος κόσμος, μην θεωρώντας τα ίδια πράγματα για το album, το ανέβασε στην θέση 7 των επίσημων Σουηδικών Charts, είναι κάπως οριστικό πως στην δική μου λίστα της τελευταίας ημέρας του Δεκέμβρη, μιας πατροπαράδοτα αγαπημένης ημέρας για το Sonic Death Monkey, το “Void“ δεν θα βρίσκεται. Δεν είμαι βέβαιος για το πότε θα ξεκολλήσει από το πικάπ πάρα ταύτα, αλλά θα βεβαιωθώ, αυτή είναι μια υπόσχεση.

~ από kiwiknorr στο 6 Οκτωβρίου, 2011.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized