αποκλειστικό: στο λονδίνο έβρεχε
Κάποιο τζενέρικ κινέζικο ρητό θα αναφέρει την ευτυχία ως τον τελικό προορισμό μιας ήρεμης διαδρομής αλλά εμείς εδώ στο sdm γεννηθήκαμε αυθεντικοί ροκενρόλ τύποι με τα γυαλιστερά βίντατζ κάμπριο και τα κουλ δερμάτινα τζάκετ πάνω από τις ολόλευκες φανέλες μας και τα κόλπα μας, γενικά η ζωή μας είναι μία περιπέτεια και εγώ πήγα στο Λονδίνο πριν λίγες ημέρες.
~κεφάλαιο ένα: τα δισκάδικα
Το Sister Ray βρίσκεται στην Berwick και ταυτόχρονα στο εξώφυλλο του What’s the Story (Morning Glory) των Oasis. Δεν είναι μικρό, δεν είναι ιδιαίτερα φωτεινό και από τα ηχεία του παίζει Belle and Sebastian. Μοιάζει δηλαδή με κανονικό («proper») δισκάδικο. Και είναι τέτοιο. Μπαίνοντας τα cd, πιο μέσα τα βινύλια με ωραία διαρρύθμιση και συμπαθητικές τιμές στα περισσότερα, με αρκετά τσιμπημένες σε κάποια άλλα. Ενδεικτική αγορά το ομώνυμο lp του SBTRKT με το 7ιντσο δωράκι στις 15 λίρες. Πιάνω τη συζήτηση με τη Lisa η οποία αγοράζει πριν από μένα ακριβώς τους ίδιους τρεις δίσκους που πάω και εγώ στο ταμείο και πάμε παρέα στο Phonica που βρίσκεται λίγα στενά πιο πέρα. Το Phonica είναι ο ορισμός του «μοντέρνου» ωραίου χώρου. Με λίγα cd αλλά σε εκπληκτικές τιμές και πάρα πολλά 12ιντσα από πάρα πολλά άγνωστα ονόματα, κοιτάζω σαν το χαζό. Πελάτες εκείνη την ώρα θεόρατοι μαύροι τύποι με ακουστικά πιο μεγάλα από το κεφάλι μου που ακουμπούν στον πάγκο καμιά εικοσαριά lp’s και δεκαπεντάχρονα τσογλάνια με τυπική cockney προφορά, τα οποία μελετάνε κάθε κυκλοφορία που υπάρχει στο τεράστιο wonky/dubstep stand. Ενδεικτική αγορά το mix για το Fabric του Shackleton στις 8 λίρες. Αποχαιρετώ τη Lisa που υπήρξε υπέροχη και επιστρέφω στη Berwick για να βρω το Sounds of the Universe που ουσιαστικά είναι το δισκάδικο της Souljazz Records με κρυφή ελπίδα να έχει πάμφθηνες τις φοβερές εκδόσεις της αλλά τελικά δεν το βρίσκω ποτέ, οι σημειώσεις μου με προδίδουν, το κινητό μου δε συνεργάζεται οπότε εγκαταλείπω το σχέδιο και προχωράω στο επόμενο. To επόμενο είναι το Revival που βρίσκω στη γειτονιά, second hand σχεδόν αποκλειστικά αλλά δε βρίσκω τίποτε φοβερό οπότε εδώ δεν έχουμε ενδεικτική αγορά γιατί δεν αγόρασα τίποτα. Στο On the Beat βρίσκω ένα μικρό παράδεισο αλλά δυστυχώς δεν έχω χρόνο και ψάχνω πολύ γρήγορα, παίρνω μόνο το Boy with the arab strap με 11 λίρες. Το Flashback θυμόμουν να μου το παρουσιάζουν όλοι σαν το καλύτερο δισκάδικο στο Λονδίνo και είναι πολύ πιθανό να έχουν δίκιο. Χωρίς πολλά φρουφρου και υπερκουλ περιττές διακοσμήσεις, έχει οκέι τιμές (αν και πονούσαν πολύ σε ορισμένα μεταχειρισμένα) και συμπαθέστατο προσωπικό. Ενδεικτική αγορά το τελευταίο Sonic Youth αλλά δε θυμάμαι πόσο και έχασα και την απόδειξη. Ακόμα πιο βόρεια για Second Layer όπου ένας υπομονετικός άνθρωπος ενώ έχει κλείσει με περιμένει για να παραλάβω κάτι κασέτες (τέτοιος χιψτερισμός) και lps για συναδέλφους μου εδώ. Θέλω να το ψάξω αλλά δύσκολα θα έβρισκα κάτι που να με ενδιαφέρει στ’αλήθεια και εκτός αυτού τον λυπάμαι τον άνθρωπο να μείνει κι άλλο στο μαγαζί, λυπάμαι και τη φίλη μου που με ακολούθησε για τη βόλτα και πάμε για μπύρα σε μια pub με αυλή εκεί δίπλα, εξάλλου μιλάμε για γειτονιά Άρσεναλ, τα πάντα είναι πιο όμορφα εδώ. Χρονικά κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά το Rough Trade East έκλεινε 4 χρόνια και είχε sale για να το γιορτάσει. Μεγάλο μαγαζί και με λογική μεγάλου μαγαζιού, με ξεχωριστό χώρο και πινακίδα για τα Burzum (γελούσα σαν παιδί, μόνο Liturgy δεν είδα αλλά δε γίνεται να μην είχε λίγο πιο πέρα) αλλά δυστυχώς και με μικρότερου φάσματος κυκλοφορίες σε προσφορά για τα γενέθλια από αυτό που περίμενα, έχασα κάμποση ώρα και ως αναμενόταν έφαγα ένα μεγάλο μέρος του μπάτζετ μου. Ενδεικτική αγορά το 3πλό Timothy’s Monster των Motorpsycho στις 15 λίρες και είμαι πολύ χαρούμενος.
~κεφάλαιο δύο: οι συναυλίες
Είμαστε πολύ κουρασμένοι από την πτήση και από τις πρώτες βόλτες και εκτός αυτών, το θυμάμαι και αργά και έτσι δεν προτείνω καν στην υπόλοιπη παρέα (θα αναφέρεται ως η Υ.Π. αν χρειαστεί από εδώ και στο εξής για λόγους ευκολίας) να πάμε Electrelane αν και το είχα στο νου μου τις προηγούμενες ημέρες. Ο βασικός σκοπός του ταξιδιού όμως ήταν οι Portishead και το I’ll Be Your Mirror στο Alexandra Palace το σαββατοκύριακο για το οποίο ξεπερνάμε παγίδες και σκοπέλους με πιστωτικές κάρτες και ονόματα και letters of permission και μικρά άγχη, παίρνω τα εισιτήρια στα χέρια μου δυο μέρες πριν και ο δρόμος πλέον ανοίγει διάπλατα.
Το Alexandra Palace είναι ένας πανέμορφος χώρος με δύο αίθουσες για τα λάιβ, μία για το merch και ένα πανέμορφο πάρκο μπροστά για να αράξεις με μια μπύρα αγναντεύοντας τη θέα και να νιώσεις λίγο σαν ήρωας σειράς του Παπακαλιάτη (το έκανα και το προτείνω). Περνάμε τον έλεγχο, τσακώνουμε το πρόγραμμα του atp και πρώτο γκρουπ που βλέπω είναι οι Beak> του Barrow των Portishead που ευτυχώς δυο μέρες πριν έχουν αλλάξει χώρο και ώρα εμφάνισης και έτσι τους προλαβαίνω. Λιγότερο φασαριόζοι από ότι στο δίσκο κερδίζουν και την Υ.Π. που για κάποιο λόγο είχα την εντύπωση ότι θα βαρεθεί. Παίζουν και καινούρια ενώ στο κοινό έχει προστεθεί και ο Utley που ήρθε να στηρίξει τη Φάση του φίλου του, μου αρέσουν, σε γενικές γραμμές απολαμβάνω όλο το σετ εκτός από το λίιιιγο αδιάφορο τελείωμα. Στη δίπλα αίθουσα εκείνη τη στιγμή αρχίζουν κάτι παρανοϊκά ρέγκε οπότε και φεύγω τρέχοντας για τσιγάρο και San Miguel στον ήλιο. Παρατηρώ τον κόσμο που με λίγα λόγια πρόκειται για ένα τυπικό «κάθε καρυδιάς καρύδι» με φυσικά μια γενναία δόση από μουστάκια. Περιμένουν σε τεράστιες ουρές για ένα τάκο, ένα χοτ ντογκ, ένα παγκάκι μέχρι που στη μεγάλη αίθουσα βγαίνει ο DOOM με έναν δεύτερο που λογικά θα δηλώνει ράπερ και φτύνει ρίμες. Στο κινητό μου βομβαρδισμός από μηνύματα για τη Winehouse αλλά ο DOOM δε δίνει μία και συνεχίζει και μου μοιάζει λίγο αστείος, δεν μπαίνω στο κλίμα, δε φωνάζω bitches δεξιά και αριστερά, δε με κερδίζει γενικώς και έτσι στη μικρότερη αίθουσα για Books οι οποίοι είναι πάρα πολύ ωραίοι, δε χάνουν δευτερόλεπτο την αυτοσυγκέντρωσή τους και σε συνδυασμό με τα βίντεο που προβάλλονται από πίσω παρουσιάζουν ένα πολύ δεμένο σώου το οποίο δεν παρακολουθώ όλο γιατί μια κατάμαυρη PJ Harvey αρχίζει στο Great Hall. Είναι εκπληκτική, είναι κεφάτη, έχει βγάλει έναν πολύ ωραίο καινούριο δίσκο πάνω στον οποίο φυσικά στηρίζει το σετ αλλά εγώ στο Angelene συγκινήθηκα. Εγώ και ο Warren Ellis που βρισκόταν δύο μέτρα μπροστά μου. Παρουσιάζει την μπάντα της (περισσότερο χειροκρότημα για τον Parish από όσο για τον Mick Harvey για κάποιο περίεργο λόγο) και μας αποχαιρετά.
Την επόμενη μέρα η Υ.Π. πάει για πρωινά και ψώνια στη Brick Lane και εγώ ξεκινώ το ταξίδι για τα βόρεια και τους Godspeed You! Black Emperor που βγαίνουν στη σκηνή στις δώδεκα και μισή. Τους είδα και το χειμώνα στην Αθήνα αλλά η διαφορά είναι τεράστια γιατί οι διαφορές στις συνθήκες που επικρατούν είναι τεράστιες. Εδώ μπορώ να πάρω ανάσα για παράδειγμα. Δεν ξέρω τι να πω για τους gy!be, ειλικρινά, μιλάμε για μια τεράστια μπάντα, νιώθω απίστευτα τυχερός που μπόρεσα και τους είδα λάιβ έστω και τώρα, το ίδιο αδιανόητο νόιζ μπάσιμο και αμέσως μετά μία συνεχόμενη τελειότητα στα πλαίσια της οποίας έζησε ένα Chart#3 και World Police and Friendly Fire δηλαδή ένα κάποιο Static, αντίο με ένα Sad Mafioso βγαλμένο από τα όνειρά μου και νομίζω πρόκειται για την πρώτη φορά που τελειώνει ένα γκρουπ και δεν μπορώ να κουνηθώ, μένω εκεί και βλέπω την άδεια σκηνή και το feedback να χτίζει σιγά-σιγά μέχρι που σιγεί εντελώς και τέλος. Δίπλα οι Liars που περίμενα πολύ να δω αλλά κάτι δε μου κάθεται καλά, σα να προσπαθούν περισσότερο από όσο θα έπρεπε, σα να είναι κάπως στημένοι, και τελικά σα να είναι ώρα για έξω και τσιγάρο. Oι Beach House συμπαθητικοί αλλά ως εκεί, δεν υπήρξα ποτέ φαν των Swans οπότε δεν ξέρω και κατά πόσο μετράει η άποψή μου οπότε και φεύγω από το Alexandra Palace, βρίσκω την Υ.Π., βρίσκουμε όλοι μαζί ένα ωραιότατο μπαρ με happy hour στα κοκτέιλ και έτσι ένα δροσιστικό μοχίτο (αξίας 4 λιρών) αργότερα ξανά πάλι μέσα στο φεστιβάλ για Grinderman. Πολύ δυνατοί, περισσότερο από όσο θα έπρεπε, με τον Cave πάνω κάτω στη σκηνή και τους υπόλοιπους να μην είναι διατεθειμένοι να κουνηθούν ούτε στο ελάχιστο. Ο υπόλοιπος κόσμος τους ευχαριστήθηκε πάντως, συμπεριλαμβανομένου και ενός ξεχασμένου παλαιοχίπη παραδίπλα μου που με ξεκάθαρα απερίγραπτες χορευτικές φιγούρες κατά τη διάρκεια του set προκαλούσε τον Θεό Ήλιο, τη Ζωογόνα Γαία και το κοινό αίσθημα περί δικαίου αφού είχε ταράξει στη σφαλιάρα και την κλωτσιά τους γύρω του. Σύντομη βόλτα για τις τελευταίες αγορές στο merch, ξαφνικά ανοίγει μία πόρτα και αποκαλύπτονται στο βάθος οι Telescopes πίσω από ένα τείχος distortion και μόνο αυτό έχω να δηλώσω γιατι αμέσως μετά έκλεισε η πόρτα και εγώ παρέμεινα στην απ’έξω πλευρά του west hall. Αργά το βράδυ της Κυριακής και χωρίς καμία δύναμη να έχει απομείνει, με έσυραν να παρακολουθήσω τον Caribou που ήταν χειρότερος κι από όσο περίμενα και δεν είμαι σίγουρος αν όντως τα χειροκροτήματα και οι ιαχές του κόσμου ήταν αυθεντικές εκφράσεις επιδοκιμασίας ή απλά όλοι αυτοί είχαν γίνει τύφλα και δεν έδιναν μία. Μετά έξω, χωρίς μετρό γιατί αργά, χωρίς λεωφορείο που να βολεύει οπότε ταξί (.) με αλβανό οδηγό ο οποίος φυσικά ήξερε ελληνικά και δόξα τω θεούλη δεν είπαμε τίποτα για τον τρόπο που οδηγούσε πριν το καταλάβουμε. Καλό παιδί πάντως, μας έφερε γρήγορα.
~κεφάλαιο τρία: οι portishead
Το λέγαμε καιρό τώρα, δυο χρόνια σχεδόν αν θυμάμαι καλά. Απλά φέτος ανακοίνωσαν την περιοδεία. Είδαμε λοιπόν που θα έπαιζαν, αποκλείσαμε προορισμούς λόγω κόστους, κάναμε πρόχειρους προϋπολογισμούς, και τελικά κλείσαμε τα διήμερα εισιτήρια του atp μια μέρα πριν εξαντληθούν. Υπήρξαμε τυχεροί, δεν το ξεχνώ. Υπήρξαμε ακόμα πιο τυχεροί γιατί οι δύο εμφανίσεις των Portishead ήταν συγκλονιστικές. Προσπαθούσα τόση ώρα να σκεφτώ αν υπάρχει λέξη που να περιγράφει καλύτερα αυτά τα δύο 90λεπτα και δεν μπορούσα να βρω άλλη.
Δεν έπαιξαν τελικά δυο διαφορετικά σετ όπως νόμιζα ότι είχαν ανακοινώσει (ίσως και να το ανακοίνωσαν δηλαδή στ’αλήθεια και να βαρέθηκαν να προβάρουν άλλα) αλλά δε με ένοιαξε ούτε τόσο δα. Και γιατί να με νοιάξει δηλαδή, άκουσα δύο φορές το Threads με την Beth να τσιρίζει «I’m dying» στο τέλος και εγώ ήμουν στα πέντε μέτρα από εκείνη και την πίστεψα. Tην έβλεπες καμπουριασμένη να τραγουδάει και να φτύνει κομμάτια του εαυτού της, την έβλεπες να πίνει μπύρα, να καπνίζει στο τέλος του We carry on και ανάμεσα στα τραγούδια να είναι φανερά αμήχανη απέναντι στον κόσμο που τραγουδούσε μαζί της και τη χειροκροτούσε. Σαραντατόσο χρονών γυναίκα, με σπασμένο πρόσωπο, αδύνατα χαρακτηριστικά και το μόνο που ήθελα ήταν να την αγκαλιάσω και να της πω ότι την ευχαριστώ και ότι είναι τέλεια και εγώ την αγαπώ και να μην τη νοιάζει. O Utley πολύ διακριτικός, ο Barrow σαν ο πιο μικρός της τριάδας ξεκάθαρα πιο χαρούμενος και χοροπηδηχτός. Μαζί τους στα ντραμς και στα πλήκτρα τα δυο αδέρφια του Dean Pelton
Έπαιξαν Silence, Mysterons, Sour times, Magic doors, Wandering stars, Machine Gun, Over, Glory box, Cowboys (δεύτερη καλύτερη στιγμή σε όλο το λάιβ με πολύ δυνατά την κιθάρα του Utley), Threads και στο ανκορ Roads και We carry on (καλύτερη στιγμή σε όλο το λάιβ, ίσως και σε όλα τα λάιβ ανεξαρτήτως, με ένα μίνι τζαμάρισμα και την Beth να κατεβαίνει από τη σκηνή και να χαιρετάει όλη την πρώτη σειρά). Το Chase the tear το Σάββατο το άρχισαν, το σταμάτησαν γιατί δεν μπορούσε να συνεννοηθεί ο Barrow με τον ντράμμερ και το ξανάρχισαν. Την Κυριακή το άρχισαν και το σταμάτησαν άλλες πέντε φορές μέχρι που τελικά το παράτησαν. Έπαιξαν το Nylon smile μόνο το Σάββατο και το Rip μόνο την Κυριακή. Δεν πρέπει να ξεχνάω κάποιο, αν, να με συγχωρέσεις αλλά δεν ήμουν σε «κανονική» κατάσταση εκείνη την ώρα, για να καταλάβεις δεν ήμουν καν αγανακτισμένος με τους γιουτουμπίστας γύρω μου που έβλεπαν τη συναυλία από την οθόνη της κινητάρας τους. Ήμουν εκστασιασμένος, συγκινημένος, ερωτευμένος.
~κεφάλαιο τέσσερα: οι νεκρές ντίβες της σόουλ
Δεν ήμουν ποτέ ο μεγαλύτερος οπαδός της Winehouse αλλά δεν υπάρχει λόγος να μπούμε σε αυτή τη συζήτηση τώρα. Το πραγματικό ζήτημα είναι ότι πέρα από το αναμφισβήτητο ταλέντο, για ένα μεγάλο μέρος του κοινού θα παραμείνει ως ένα πρεζάκι με ωραία φωνή. Και είναι κρίμα, θα ήταν ακόμα και αν όντως ήταν απλά ένα πρεζάκι με ωραία φωνή. Το βίντεο από το Βελιγράδι προκαλεί θλίψη, ίσως μεγαλύτερη θλίψη και από τον ίδιο της το θάνατο που όλοι έβλεπαν ότι ερχόταν.
Τη Δευτέρα και ύστερα από κάμποσο περπάτημα σε όλο το Camden βρήκαμε επιτέλους μια πινακίδα που έγραφε «leading to Camden Square» και από πάνω με μαρκαδόρο ένα βελάκι και we will miss you Amy. Λίγα στενά μετά ένας μεσήλικας κύριος έτριβε με μίσος το σφουγγάρι πάνω σε μια άλλη πινακίδα για να σβήσει αντίστοιχα μηνύματα. Έξω από το σπίτι της οι μπάτσοι είχαν κλείσει το δρόμο με ταινία. Στο πεζοδρόμιο απέναντι πολλά λουλούδια, ζωγραφιές, αφίσες, σημειώματα, κουτάκια μπύρας και μπουκάλια κρασί. Ένας τύπος έπαιζε με μια κιθάρα και ένας δημοσιογράφος του RTL προσπαθούσε να βγάλει το ρεπορτάζ και έβγαζε μόνο την πίστη του καμεραμαν. Περαστικοί περνούσαν, κάθονταν για λίγα δευτερόλεπτα, χάζευαν και έφευγαν.
Δεν είναι αυτή η τελευταία εικόνα για μια ωραία φωνή, είναι άδικο.
sonic death monkey 
