καλοκαιράκι
Ας υποθέσουμε πως αυτή είναι μια θερινή «κλείνουμε για καλοκαίρι» δημοσίευση, όπου αποχαιρετούμε το φανατικό κοινό μας για λίγο καιρό, και δίνουμε ραντεβού τον Σεπτέμβρη, όπου θα «έχουμε γεμίσει τις μπαταρίες μας» και «θα είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την δυσκολότερη χρονιά που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ποτέ, πάντα με κέφι και αισιοδοξία, γιατί χωρίς αυτά πάμε χαμένοι, και καλό καλοκαίρι!». Ας υποθέσουμε πως συνέβησαν όλα αυτά, και όντως, καλό καλοκαίρι! Το «Καλό Πάσχα!» θα ταίριαζε κάπως καλύτερα, αλλά όπως και να χει, γειά σας. Αν υπάρχει μια μερίδα αναγνωστών που δεν ερεθίζεται με την εξαναγκασμένη ευδιαθεσία των εβδομήντα κελσίου, μπορεί να κάτσει για λιγάκι ακόμα εδώ. Ας υποθέσουμε επίσης πως εξιστόρησα με γλαφυρότητα τα πεντεδέκα γεγονότα που έφεραν την κατάσταση ως εδώ : έχει επουσιώδη σημασία η ακριβής περιγραφή και οι αρχικές συνθήκες, καθώς προκύπτουν από τα διάφορα συμφραζόμενα, πχ την παρακάτω δημοσίευση. Οπότε ας υποθέσουμε πως όλα αυτά συνέβησαν και είναι γνωστά και τελοσπάντων πρέπει να τα αντιμετωπίσω, να αντιμετωπίσετε και εσείς τα δικά σας, και αν ποτέ συναντηθούμε στην κορυφή του Γολγοθά να τσακωνόμαστε -σαν άλλο camping- για τη γωνιά με την καλύτερη θέα. Όλα έχουν συμβεί, πάμε παρακάτω : η μουσική με σώζει, και ας λένε ό,τι θέλουν οι Piano Magic. Αυτή είναι μια δημοσίευση που έχει να κάνει με μουσική. Ξέρω καλά πως δεν ψάχνετε μοχίτα και μπλου κορακάο και ρέγκε και άλλα ασθενή, οπότε παίρνω την πρωτοβουλία να αγνοήσω τον τύπο με το G2 V και ρίχνω αμέσως τη θερμοκρασία : Σαν φαντασίωση είναι το ομώνυμο album των Paysage D’Hiver σε θερμά κλίματα. Το απόκοσμο της άθλιας –τέλειας– παραγωγής, η παγωμάρα των συνθέσεων, το αρκτικό κλίμα που αποτυπώνει το εξώφυλλο, η ηρεμία που παραχωρούν για λίγο τα βιολιά και τα βαθιά black metal φωνητικά ενός lo-fi θριάμβου που σαν τέτοιο χρωστάει τα πάντα στον Vikernes, δίνουν στον Wintherr το εισιτήριο για την κλίκα της Σκοτεινής Πλευράς που μπορεί να λέει πως έφτιαξε μεγάλα albums. Αποπνικτικά και άραχνα. Τρία εικοσάλεπτα σχεδόν κομμάτια και το ambient black metal στην πιο κομψή του μορφή. Έχει και άλλα demos, έχει και τους Darkspace, αλλά σήμερα βάζω μόνο το ομώνυμο Paysage D’Hiver. Άριστο. Δεν είναι πως χάθηκαν τα φετινά albums βέβαια, και εδώ κάτι που περιμένα να γράψω αρκετό καιρό : Το black metal δεν θα το σώζουν οι κάθε Liturgy που θα προκύπτουν όταν οι καιροί θα σηκώνουν βαθυστόχαστους χίπστερς σε συνεντευξιακά παραληρήματα και παρανοϊκά σπρωξίματα από τους διάφορους multiακροατές μουσικούς δημοσιογράφους. Το black metal φέτος είναι οι Negative Plane και το «Stained Glass Revelations», που είναι το δεύτερο στο οποίο θα αναφερθώ με μεγαλεπίβολο τρόπο. Κιθάρες, ατμόσφαιρες, φωνές και αισθητική βγαλμένα από τα βάθη των 90’s και «The Reaper Waits at Summer’s End» που λένε και οι ίδιοι. Ειδική μνεία στο ομώνυμο κομμάτι που κλείνει το album και έχει δώσει νέο νόημα στο repeat. Μένοντας στην Αμερική, το κομμάτι των Nightbringer που διέρρευσε δίνει το στίγμα και για τον Αύγουστο, το Κρύο δεν θα με εγκαταλείψει τότε. Σε κάπως πιο περίεργα μονοπάτια, την κατάσταση σώζει επίσης η υστερική συνεργασία των Kites με τον Rodger Stella των Macronympha στο «Interior Moon». Αυτό με έσωζε ως τώρα, οπότε ήταν κάπως απαραίτητο να το ευχαριστήσω και δημόσια. Σε ευχαριστώ «Interior Moon»! Αν σας έλειπε μια κάποια πρωτόλεια ηλεκτρονική με -κυριολεκτικά- επιληπτική επαναληψιμότητα και ήχους που να βαράνε ευθεία στο νευρικό σύστημα, θα το ευχαριστήσετε και εσείς. Ο John Mannion στο «Slice Through Or/In Glassmetal» έβγαλε τον θορυβώδη δίσκο της χρονιάς και εδώ πραγματικά δηλώνω αδυναμία σε περαιτέρω περιγραφή, ο τύπος έφτιαξε κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω, παρά να σχολιάσω : παρανοϊκός, με όλη την έννοια της λέξης. Οι Kreng, στο «Grimoire», μάλλον έφτιαξαν τον μοναδικό δίσκο που θα κοντράρει στα ίσα το «Owl Splinters» των Deaf Center, και αν -μαζί με τα υπόλοιπα- θα θέλατε και λίγο noir, είναι ένας ενδεδειγμένος φετινός προορισμός. Με απαραίτητη συνοδεία το «Barra Barra» των Kaboom Karavan, με όνομα και τίτλο που σίγουρα δεν προϊδεάζουν για τον Μαύρο Όλεθρο που τους χαρακτηρίζει. Με τέτοιο συνδυασμό, νιώθω πως ακόμα και οι λοκομόντο να υπογράψουν στη Miasmah, ο Skodvin θα τους πατήσει την ένεση που πατάει σε όλους και θα βγάλουν και εκείνοι ένα Τόσο Σκοτεινό album. Αν χωράει και ο Richard Skelton στο καλοκαίρι μου; Με το νέο «Landings» album που έφτιαξε, σε συνοδεία με την -πλέον- ολοκληρωμένη κυκλοφορία του ομώνυμου βιβλίου του, σίγουρα. Δεν ξέρω τι θα συμβεί αν ακούσετε όλα τα albums που αναφέρθηκαν στη σειρά, δεν το προτείνω, αλλά ούτε και το αντιπροτείνω. Ας υποθέσουμε πως όλα αυτά εννοούνταν τόσο καιρό και δεν τα είχα γράψει στην ώρα τους. Εύχομαι καλό καλοκαίρι σε ό,τι κάνετε
sonic death monkey 