sonic death monkey

Κάπου μέσα έχω ένα promotional cd του “Pale Ravine” των Deaf Center. Είχε καταλήξει στα χέρια μου το δυοχιλιαδεσέξι. Δεν ξέρω τι σκεφτόταν αυτός που το έστελνε. Εγώ τώρα, το δυοχιλιαδεσέντεκα, σκέφτομαι πως οι Deaf Center υπήρξαν μέρος ενός κινήματος, μιας κλίκας έστω για τους κακεντρεχείς αναγνώστες, εν τη γενέσει του. Της. Τότε δεν το πολυκαταλάβαινα. Οι λέξεις Peter Broderick, Machinefabriek και Johann Johannsson δεν ήταν πρωτάκουστες, αλλά σίγουρα δεν είχαν την βαρύνουσα σημασία του σήμερα. Αναφέρομαι σε χρονικά πλαίσια. Οι Deaf Center είναι ο Erik Skodvin και ο Otto Totland. Νορβηγοί, παλιοί συμμαθητές από το σχολείο, μουσικοί. Το “Neon City” των Deaf Center είναι το πρώτο album της εταιρίας Type. Που την έχει ο τύπος από τους Xela που έβγαλαν αργότερα το “The Dead Sea”. Ο οποίος είναι κολλητός με τον τύπο που κυκλοφόρησε το “Eingya” ως Helios. Μιλάμε για αυτούς τους τύπους απόψε. To “Pale Ravine” ακολούθησε το “Neon City” και μου το έστειλαν σε promo. Το “Pale Ravine” είναι ένας μεγάλος δίσκος για τον οποίο θα μπορούσα να γράψω ένα best seller βιβλίο. Άλλη μέρα. Η Type συνέχισε άνετη να βγάζει αριστουργήματα των Sylvain Chauveau, Ryan Teague, Julien Neto και άλλων, ώσπου κάποια στιγμή ο Skodvin αποφάσισε να δισκογραφήσει μόνος του ως Svarte Greiner και να κυκλοφορήσει Το Μεγάλο Album της Type Records: το “Knive”. Ζοφερός οδυρμός της καταδυναστευμένης ψυχής του ταλαίπωρου ανθρώπινου είδους. Κηδεία. Αρκτική υποθαλάσσια παγωμάρα. Ακινησία. Μούδιασμα. Αυτό κάνει ο Svarte Greiner. Σε κάνει να πενθείς. Να βιώνεις μια απροσδιόριστη απώλεια. Να επινοείς απώλειες για να τις βιώσεις. Γράφω μικρές προτάσεις σήμερα. Έτσι είναι το κόλπο. Απόψε. Η Type συνεχίζει. Ανοίγεται. Yellow Swans, Black to Comm, Rene Hell, προσφάτως (συγκλονιστικός) Lasse Marhaug, Grouper, The North Sea. Ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Ο Skodvin βγάζει νέες Svarte Greiner δουλειές. Στην Type. Αλλά και αλλού. Έξι χρόνια πριν, και ακούω συνεχώς το “Pale Ravine”. Με έχει πιάσει μανιοκατάθλιψη : ακόμα και ο Arvo Pärt μου φαίνεται χαρωπός. Ακολουθούν κωμικές. Περιγραφές. Καπνίζω ακούγοντάς το. Στο discman. Περπατώντας. Στα βουνά. Βρέχει λίγο. Φυσάει. Με φαντάζομαι να με τραβάω ασπρόμαυρη φωτογραφία. Μελαγχολία. Κατεβαίνω στην πόλη. Σάββατο Απόγευμα. Σε μια πλατεία. Αστική κατάσταση μπλα μπλα. Ένα σύνθημα σε έναν τοίχο ξεπροβάλλει μέσα από σκισμένες αφίσες. Μια διαλυμένη λάμπα φέγγει ένα δρομάκι μικρό. Συνεχίζει να βρέχει. Κοινωνικοπολιτικό παραλήρημα. Η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου. Η αδικία. Η κραυγή αγωνίας του. Περπάτημα. Συνεχίζει να βρέχει. Μουσική. Πάντα “Pale Ravine”. Ξαφνικά παράθυρο τραίνου. Στο έτσι. Τσαφ τσουφ. Ταξιδεύω. Ταξίδι. Προς τα πού; Έχει σημασία; Ντελίριο. Μαλακίας. Περνάνε έξι χρόνια. Λένε στο ίντερνετ. Όχι. Πεντέμισι είναι. Το θυμάμαι. Οι Deaf Center επανενώνονται. Βγάζουν το “Owl Splinters”. Όλα τα συστατικά του πεσιμιστικού συγκλονισμού. Όλα τα κουτάκια τσεκαρισμένα για το μεγάλο album που περιμένω κάθε χρονιά. Για φέτος είναι αυτό. Η υπέρλαμπρη νίκη του μινιμαλισμού. Του –αντιδιαμετρικά- σκοτεινότερου δυνατού μινιμαλισμού. Αποποιείται των διάφορων ακανθωδών προβλημάτων της σύγχρονης ambient/drone. Δεν τα αποβάλλει, διότι δεν τα είχε ποτέ. Διότι καταφέρνει να πρωτοτυπεί ουσιαστικά. Με δώρο ένα σαρανταπεντάλεπτο mix του Svarte Greiner με τίτλο “Twin”. Τα πάντα βρίσκονται εδώ. Στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Το πιάνο στο “Hunted Twice” το παίζει ο ίδιος ο ΘΑΝΑΤΟΣ.

σημείωση: η Ghostly International έβγαλε αυτές τις μέρες την υπερσυλλογή SMM:Context, πράγμα το οποίο με ενθουσίασε γιατί ακούστε την και θα καταλάβετε. Το “Halves”, με το οποίο συμμετέχει ο Skodvin, μπορείτε να το ακούσετε εδώ

~ από kiwiknorr στο 9 Μαρτίου, 2011.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized