sonic death monkey

Η ποζεριά που κρύβει μια λίστα με τα καλύτερα (όχι μόνο «άλμπουμς της χρονιάς»), με τα κολλήματα και τους ψυχαναγκασμούς του καθενός μας, είναι ένα από τα ωραιότερα πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος για να γεμίσει λίγο το άδειο πρόγραμμα των εορτών. Και όπως συμβαίνει με τις περισσότερες λίστες στον κόσμο, έχουν μεγαλύτερο νόημα και λογική και αξία για εκείνον που τις σιάχνει από εκείνον που τις διαβάζει μετά.
Ακολουθούν οι δικές μας:

SNC.DTH.MNK

01. Kammerflimmer Kollektief – Wilding (Staubgold)
02. Valgeir Sigurdsson – Draumalandid (Bedroom Community)
03. Recue – Leftover Love (Audiobaum)
04. Pleq – The Sound Of Rebirth/My Life Begins Today (U-Cover/Impulsive Art)
05. Olafur Arnalds – And They Have Escaped The Weight Of Darkness (Erased Tapes)
06. Daniel Bjarnason – Processions (Bedroom Community)
07. Kkoagulaa – Aurum Nostrum Non Est Aurum Vulgi (Aural Music)
08. Tim Holland & Ravi Zupa – The Pyre (self released)
09. Trentemoller – Into The Great Wide Yonder (In My Room)
10. Strand Of Oaks – Pope Killdragon (eMusic)
11. Kiss The Anus Of A Black Cat – Hewers Of Wood And Drawers Of Water (Zeal)
12. Sailors With Wax Wings – Sailors With Wax Wings (Angle Oven Records)
13. Max Richter – Infra (130701)
14. Wolf People – Tidings/Steeple (Jagjaguwar)
15. James Blackshaw – All Is Falling (Young God)
16. Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra – Kollaps Tradixionales (Constellation)
17. the Third Eye Foundation – The Dark (Ici D’Ailleurs)
18. On – Something That Has Form & Something That Does Not (Type)
19. Sabbath Assembly – Restored To One (Ajna Offensive)
20. Motorpsycho – Heavy Metal Fruit (Rune Grammofon)

Κάθομαι κανένα τέταρτο περίπου και προσπαθώ να σκεφτώ κάποιες εισαγωγικές προτάσεις που να μην καταφεύγουν σε κλισε. Δεν τα καταφέρνω και πολύ καλά, οφείλω να σας ομολογήσω. Άλλη μια χρονιά έφτασε στο τέλος της. Θα τη θυμόμαστε για πολλά χρόνια στο μέλλον, κυρίως όχι για λόγους που έχουν να κάνουν με τη μουσική όμως. Σ’ αυτά όμως θα αναφερθούν άλλες πιο έγκυρες και “έγκριτες” αναλύσεις και ανασκοπήσεις. Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, όπως κάνουμε πάντοτε εξάλλου, είναι να μιλήσουμε για τη μουσική.

Συνήθιζα τα τελευταία χρόνια να λέω ότι η εκάστοτε χρονιά ήταν η καλύτερη που χαμε δει από μουσικής πλευράς. Δυστυχώς δεν θα μπορέσω να το πω αυτό και για το 2010, τόσο για προσωπικούς λόγους, όσο και για “αντικειμενικούς”. Γενικά δεν άκουσα πολλή μουσική φέτος ή τουλάχιστον δεν άκουσα όση θα ήθελα. Ευτυχώς που μπορώ να ακούσω και στη δουλειά μουσική, αλλιώς δεν θα προλάβαινα ούτε αυτά. Περίεργες διαθέσεις οδήγησαν σε αρκετές περιόδους με πολλή λίγη μουσική στο υπόβαθρο και άλλες φορές η αδυναμία συγκέντρωσης αδίκησε αρκετούς δίσκους στους οποίους δεν αφοσιώθηκα όσο τους άξιζε. Από την άλλη πλευρά όμως, χρόνια είχα να δω τόσες πολλές απογοητεύσεις μαζεμένες σε ένα έτος, όσες φέτος. Από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω; Οι καλλιτεχνικες ανησυχίες των The Knife που τους απέκλεισαν από την pop γοητεία τους (αν και είμαι σίγουρος ότι θα κερδίσουν πόντους στους ανεξάρτητους κύκλους), η βύθιση των Unkle σε ωκεανούς μετριότητας με το “Where Did The Night Fall”, η αδιαφορία των LCD Soundsystem στο “This Is Happening”, η απομάκρυνση από τις πιο rock ‘n’ roll εξάρσεις των Hell Militia. Και μετά υπήρχε και ακόμα χειρότερη συνέχεια. Το “The Guessing Game” των Cathedral δεν με κέρδισε, αν και πιστεύω ότι ίσως ήταν και θέμα διάθεσης, μια που γενικά έχω ακούσει καλά λόγια. Το “Disconnect From Desire” των School Of Seven Bells, αν και συμπαθέστατο, δεν έφτασε τις προσδοκίες που είχαν δημιουργήσει τα προηγούμενα. Οι Massive Attack στο “Heligoland” έχασαν εντελώς τη μπάλα και έβγαλαν ένα δίσκο που κάνει το “100th Window” να μοιάζει αριστούργημα. Ο Tom McRae κάτι πήγε να κάνει με το “Alphabet Of Hurricanes” αλλά συνεχίζει να αποδεικνύει ότι τα δύο πρώτα δεν τα ξαναπιάνει. Οι Enslaved συνέχισαν να μην την παλεύουν στους progressive δρόμους που διάλεξαν. Απογοητεύσεις και από τον Tricky και το “Mixed Race”, ενώ δε μου έκανε κλικ και το “Rautatie” των Circle (αν και δεν θα το χαρακτήριζα κακό album). Φυσικά οι δυο μεγαλύτερες απογοητεύσεις της χρονιάς ήρθαν από το “I, Vigilante” των Crippled Black Phoenix, το οποίο ειναι ένα καλό album με δυο τεράστιες κομματάρες, αλλά ήρθε βιαστικά και συγκρινόμενο με το προηγούμενο αριστούργημα δεν έχει μεγάλη τύχη και, φυσικά, ο κατακρημνισμός των Solefald, ο οποίος πραγματικά με στενοχώρησε. Και για το τέλος, ήρθε και το φρέσκο Bardo Pond να μας αποτελειώσει.

Όπως καταλαβαίνετε, το 2010, έπεσε πολλή γκρίνια στις μουσικές συζητήσεις μας. Όμως δεν θέλω σε καμιά περίπτωση να δώσω την εντύπωση ότι η χρονιά ήταν χάλια. Έβγαλε πολλές δισκάρες και, βγάζοντας την τελική εικοσάδα, διαπίστωσα ότι με βαριά καρδιά αφήνω πράγματα έξω που τα έλιωσα και τα αγάπησα. Την πρώτη θέση την πήρε τελικά ένας δίσκος που δεν ήταν ακριβώς έκπληξη, γιατί οι Kammerflimmer Kollektief πάντα ήταν από τις πλέον συμπαθείς μπάντες, όμως το “Wilding” ήταν πραγματικά το κάτι άλλο. Έκπληξη από το πουθενά ήταν σίγουρα το “Leftover Love” των Recue, αλλά και η συνεργασία του Tim Holland (Sole) με τον Ravi Zupa στο βιβλίο-meets-album “The Pyre”. Σε σημεία μου θύμισε μέχρι και το “Themes…” και ίσως χρειαζόταν να είναι κάπως μεγαλύτερο σε διάρκεια. Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους στη λίστα είναι σχετικά γνώριμοι, με την εξαίρεση των Sailors With Wax Wings (από τις λίγες super-group-ικές μαζώξεις που αποδίδουν τόσο καλά) και των Sabbath Assembly που έβγαλαν δίσκο που έκανε πολύ κόσμο να παραμιλάει. Κατά τα’ άλλα το νέο Ισλανδικό αίμα συνθετών καλά κρατεί και η παρέα της Bedroom Community για δεύτερο συνεχόμενο χρόνο μας κρατά προσηλωμένους πάνω της. Από τα υπόλοιπα; Μεγάλη επιστροφή Third Eye Foundation, αλλά και A Silver Mt. Zion, ενώ οι Pleq ήρθαν με πέντε (αν δεν κάνω λάθος) φετινές κυκλοφορίες (που όλες θα μπορούσαν να μπουν στη λίστα – επιλέχθηκαν τα δυο από τα τρια full length). Τέλος η νέα ενσάρκωση των Manes, απέδωσε τα αναμενόμενα και συνέχισε στην πορεία που περιμέναμε (ευτυχώς, γιατί δεν θα άντεχα άλλη απογοήτευση). Το 2010 σήμανε επίσης και την επιστροφή των Monster Magnet με την ποιότητα αλλά και τα αρχίδια που τους μάθαμε και τους αγαπήσαμε. Γι’ αυτό νιώθω τυχερός, γιατί, δεν θα σας το κρύψω, δισκογραφικά είχα αρχίσει να τους ξεγράφω λίγο. Δεν θα κάτσω να αναφέρω όλα όσα περίσσεψαν, όπως είχα πει και πριν λίγες μέρες, θα το κάνω σε ξεχωριστό post κάποια στιγμή, αλλά υπάρχουν πολλά εξαιρετικά album που οφείλουν να αναφερθούν.

Επίσης φέτος δεν πήγα και σε πολλές συναυλίες. Κάτι η βαρεμάρα, κάτι η έλλειψη γαμάτων επιλογών, κάτι η Alterground που δεν με άφησε να ξαναδώ τους GYBE, προσπαθώ να θυμηθώ τα φετινά live που πήρα και δυσκολεύομαι να αποφασίσω αν θα χρειαστούν δυο χεριών δάχτυλα για να μετρηθούν. Όμως το showcase της Karmakosmetix και το live του Peter Hammill στο Κύτταρο μπήκαν στη λίστα με ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ. Βάλτε μαζί και την εμφάνιση του Matt Elliott στο, κατά τ’ αλλα αμφιλεγόμενο, φετινό Synch και έχετε μια αρκετά καλή συγκομιδή. Το φετινό χρυσό μετάλλιο για τα συναυλιακά δρώμενα ανήκει στον Μανώλη έτσι και αλλιώς, μόνο και μόνο για την προσπάθεια που χρειάστηκε το ATP.

Μ’ αυτές και μ’ αυτές τις πολυλογίες, φτάσαμε στο τέλος του 2010. Δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή χρονιά για το Sonic Death Monkey, αλλά υποθέτω ότι είναι απλά ταιριαστό με την γενικότερη ατμόσφαιρα. Διατηρώ την αισιοδοξία μου ότι το 2011 θα είναι ακόμα χειρότερο. Η αναμονή είναι μια και φέρει τον τίτλο “Α Critical Geography” και τα πρώτα (δυστυχώς live) δείγματα μας αφήνουν με κομμένη την ανάσα. Δεν ξέρω τι άλλο περιμένω. Είμαι σίγουρος ότι θα εμφανιστούν πολλά στην πορεία.

Φιλιά και αγκαλιές από το Sonic Death Monkey. Το black metal προσωπείο θα επανέλθει από βδομάδα. Και πάνω από όλα, προσοχή μην το παρακάνετε με τη βασιλόπιτα.

kathleen turner overdrive

~ ~ ~

Το όριο των είκοσι ή δέκα albums είναι αυστηρά ένας ψυχαναγκασμός για να ταλαιπωρούμαστε λίγο παραπάνω κατά την περίοδο των πολύτιμων διακοπών μας. Και επειδή εφέτο δεν έχω σκοπό να το κουράσω ιδιαιτέρως, θα υπάρξουν εικοσιπέντε albums, με λίγα λόγια για το καθένα, και αν θέλετε εσείς διαβάστε από το δέκα ή είκοσι και κάτω (θα είναι καθοδική η λίστα). Οι λίστες με τα αγαπημένα μου album κάθε έτους είναι κάτι γενικά χρονοεξαρτημένο άλλωστε, οπότε μην πάθετε με την εγκυρότητα, είναι κυρίως ένα ποτ πουρί στο τι με κατέστρεψε το δυο χιλιάδες δέκα. Ο λόγος που δεν θα βρείτε στη λίστα το «There Is A Man In The House» των The Great Tyrant όσο και το «The Guilt of Feeling Alive» των Sun of Nothing, είναι επειδή μέχρι τη στιγμή που γράφω δεν έχουν κυκλοφορήσει επίσημα. Θα ήταν και τα δύο πάντως. Ο λόγος που δεν είναι οι Darkthrone στη λίστα, συνεχίζει τόσους μήνες μετά να με στεναχωρεί. Και οι Current 93 θα μπορούσαν να είναι (αυστηρά με το «Haunted Waves, Moving Graves» όμως, και όχι με το album), αλλά τελικά συνειδητοποιώ πως παραήταν μια καλή χρονιά για να στριμώξω με το ζόρι τις «απλά αρκετά καλύτερες από τις κακές δουλειές του Tibet».  Θα ρεφάρουμε στη συναυλία, αν και όπως λέει και ο Μήτσος καλό θα είναι να σέρνουμε κάνα μανουάλι μαζί, ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Δεκάδες καταπληκτικά albums που μένουν στην απέξω γιατί έτσι είναι οι λίστες, Αντίο Ξανά στον Peter Christopherson, καλύτερο live της χρονιάς η δεύτερη μέρα των Einstürzende Neubauten εντός και το ATP εκτός, καλύτερη επανακυκλοφορία το “Golem” των Sand στη Rotorelief, καλύτερο παλιό τραγούδι που ανακάλυψα το 2010 το ντουέτο της Bat for Lashes με τον Scott Walker με τίτλο “The Big Sleep”, καλύτερος γύρος κοτόπουλο για το 2010 ο Ψυχογιός στη Νέα Ερυθραία, μεγαλύτερη μουσική ήττα της χρονιάς το βινύλιο Svarte Greiner που χάθηκε για πάντα, μεγαλύτερη νύχτα της χρονιάς το Χειμερινό Ηλιοστάσιο στις 21 του Δεκέμβρη, μεγαλύτερη αναμονή της χρονιάς το παρθενικό live των Virus στο Λονδίνο τον Μάρτιο της επόμενης, μεγαλύτερες παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο και τελοσπάντων, χωρίς πολλά πολλά, όπως συμφέρει όλους μας, νταλίστ :

25. Emeralds – Does It Look Like I’m Here? (Mego Editions)
Σχετικά νέα μπάντα που έχει ήδη συνεργαστεί με Aaron Dilloway, έχει κάνει φοβερή κασσέτα με τον Pain Jerk και έχει ανοίξει για τους Throbbing Gristle. Το όνομά τους ήδη προδιαθέτει για μεγάλα πράγματα, και αυτό το “Does It Look Like I’m Here?” είναι ένα αριστούργημα που το επιβεβαιώνει. Και είμαστε ακόμα σχεδόν στην αρχή.

24. Bonnie «Prince» Billy & the Cairo Gang – The wonder show of the world (Drag City)
Δεν θέλω να παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου, πόσο μάλλον δημόσια, πως τα είκοσι έγιναν εικοσιπέντε για να χωρέσει ο Will Oldham και φέτος στη λίστα. Το “Beware!” ήταν κάτι μεγάλο, ενώ αυτό εδώ μάλλον το αγαπώ τόσο επειδή το άκουσα πάνω από εκατονοχτακόσες φορές. Ο Bonnie “Prince” Billy αποποιείται του πιο_παραδοσιακού αμερικάνικου μανδύα του και το γυρνάει απότομα στα καθαρά blues. Αλλά πλέον έχω τόσο πολύ αναγάγει το “Troublesome Houses” σε Oldham classic, που η αρχική παγωμάρα έχει πέσει, και αν η χρονιά τελείωνε σε τρεις μήνες από τώρα μάλλον θα είχαμε το wonder show στην δεκάδα.

23. Urfaust – Der freiwillige Bettler (Van)
Μετά το “Einsiedler” και το split 7” με τους Joyless όφειλαν να κάνουν ένα album που θα επιβεβαίωνε μια προσδοκώμενη ανοδική πορεία που θέλω από groups σαν τους Urfaust. Όταν πρωτοέφτασα στα μισά του “Vom Gesicht und Rätsel” (εκεί που είναι σαν να μπαίνει ο Mortiis να παίξει το “En Mork Horisont” σε κάποιο αρχαίο synth) είχα ήδη πειστεί πως αυτό είχε πανηγυρικά συμβεί.

22. Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra – Kollaps Tradixionales (Constellation)
Ο λόγος για τον οποίο η απουσία των Godspeed You! Black Emperor δεν ήταν μέχρι πρότινος Τόσο Αισθητή Πια, είναι πως στο “Kollaps Tradixionales” ο Efrim κουβαλάει δεκαπέντε χρυσές τομές που έλειπαν ίσως στα προηγούμενα των ASMZ, καθώς και τα πιο ολοκληρωμένα τους τραγούδια. Το ιδιαίτερο εκείνο σημείο του “I built myself a metal bird” που επαναλαμβάνεται άψογα σε επόμενα σημεία του album, με οδηγεί στο αυθαίρετο εκείνο συμπέρασμα πως οι ιδρυτές ιδιωμάτων κατέχουν την extra ιδιότητα να μεγαλουργήσουν έπειτα εκτός των ιδιωμάτων αυτών. Συμβαίνει γενικά, και κυρίως ειδικά

21. Svarte Greiner / Le Corbeau – split 12” (Fysisk Format)
O Øystein Sandsdalen είναι ένας μυστήριος τύπος και οι Le Corbeau αναπόφευκτα μια μυστήρια μπάντα. Η πλευρά τους σε αυτό το δωδεκάρι συνιστά όλα αυτά που αναφέρουν ως επιρροές τους. Film Noir, jazz του 50’ και rock ‘n’ roll. Σίγουρα όχι noise, όπως έλεγε στο site της Miasmah. Όλα αυτά με μουσικά όργανα της Σκοτεινής Κλίκας, καθώς στην άλλη πλευρά έχει μουσική του Svarte Greiner. Εδώ μας δίνει τρία νέα κομμάτια που βασανίζουν την ψυχική διάθεση με τόσο svarte greiner τρόπο όσο στις μεγάλες δουλειές του, δηλαδή όλες. Και πλέον είμαι πεπεισμένος πως κάθε κομμάτι που λέγεται απλά “Road” θα περιλαμβάνει αισίως Μεγάλη Μουσική. Σερβίρεται παρέα με το “Flare” cd που κυκλοφορεί ως Erik k Skodvin και έχει μαύρα σκοτάδια σε demo versions, ακυκλοφόρητα, και λοιπά. Το 2011 θα βγάλει album το οποίο και θα είναι στην δεκάδα μου, του χρόνου τέτοιες μέρες.

20. Sabbath Assembly – Restored to One (Ajna Offensive)
Όχι πολλά λόγια για αυτό εδώ, μιας και πρόκειται για μια εκ των σοκαριστικών αισθησιακών αποκαλύψεων της χρονιάς. Αποκρυφισμός, Αιρέσεις, Χριστός, Σατανάς, 60’s, 70’s, Λυρισμός, Μεγάλη γυναικεία φωνάρα της Jex Thoth, glory to the gods, και όλα αυτά φυσικά στην Ajna Offensive διότι κανείς άλλος δεν είναι τόσο cool για να το κυκλοφορήσει.

19. Sissy Spacek – Sepsis (Second Layer)
Οι Sissy Spacek ή αλλιώς Syssisspsk είναι το καλό πουκάμισο που φοράει ο John Wiese για να συναντήσει την αγαπημένη του. Το τι της κάνει μετά είναι μια άλλη ιστορία, αλλά εγώ θα μιλήσω για το “Sepsis” μόνο : Μεθοδικός και μελετημένος ηλεκτροακουστικός ΘΡΙΑΜΒΟΣ. O τρόπος με τον οποίο οι ήχοι και τα διάφορα field recordings δομούνται, ενώνονται, και παρουσιάζονται, φέρνουν ξεκάθαρα το “Sepsis” στα αχανή πεδία της αναβιωμένης Musique Concrète. To ξέραμε όλοι πως ο Wiese είναι ιδιοφυής, αλλά εδώ ξεπερνάει τον εαυτό του. Trivia: Στο φεστιβάλ της Not Fun, οι Sissy Spacek κούρδιζαν τα όργανά τους για αρκετή παρά πάνω ώρα από όση θα χρειαζόταν ο Malmsteen για να τεστάρει την κιθάρα του. Από ένα σημείο και μετά οι πάντες είχαν καταλάβει πως το κούρδισμα αυτό αποτελούσε το live το ίδιο.

18. Motorpsycho – Heavy Metal Fruit (Rune Grammofon)
Η λέξη rock θα συναντάται πάντα σε περιγραφές καθώς είναι κυρίαρχος περιγραφικός όρος από πάντα. Με όποιο συνθετικό και αν έχει μπροστά. Φέτος δεν κατάφερα να βρω καλύτερο οτιδήποτε rock δίσκο από το “Heavy Metal Fruit” των Motorspsycho, όσο και αν έψαξα. Γιατί κομμάτια σαν το “Gullible´s Travails (pt I – IV)” σέρνουν συμπυκνωμένα όλα τα νοήματα της rock μουσικής. Υπεράνετος δίσκος, είχαν χρόνια οι Motorpsycho να βρεθούν σε τέτοια φόρμα. Συμπληρώστε με τα δύο 7” που πλαισιώνουν την κυκλοφορία.

17. Profanatica – Disgusting Blasphemies against God (Hell’s Headbangers)
Τώρα αυτό θα ακουστεί βλάσφημο, αλλά με το συγκεκριμένο album δεν με καίει και να ακούγομαι ευλαβικός. Ένα χρόνο μετά το συνταρακτικό Havohej, o Paul Ledney δεν αλλάζει στάλα το Profanatica μοτίβο, αλλά επιπροσθέτως γράφει τα ισχυρότερα κομμάτια που έκανε ποτέ. Γιατί μην έχοντας εκείνο το άφαντο fanzine cult των very early 90’s να χτίζει τον μύθο κάπως πιο εύκολα, εδώ στηρίζεται αποκλειστικά στην συνθετική του ικανότητα και στο δηλητήριο που στάζει ο ήχος του. Λατρεμένα καθυστερημένος τίτλος, να ένα album ακριβώς όπως πρέπει να είναι, και καλύτερο.

16. Pan Sonic – Gravitoni (Blast First Petite)
Αυτό τελικά θα είναι μάλλον το τελευταίο Pan Sonic album. Τα έχουμε πει και δεν θα τα επαναλάβω, σε κάθε ακρόαση είναι και ισχυρότερο. Αυτό το “Corona” θα μπορούσε να βρίσκεται και στο αποπάνω της λίστας.

15. Kiss the Anus of a Black Cat – Hewers of wood and drawers of water (Zeal)
Σε ένα πλανήτη που το ποιόν των Woven Hand γεμίζει στήλες σε παντός τύπου έντυπα και ο Eugene αποτελεί σχεδόν μεσσιανική φιγούρα για το song-writing στους καιρούς που ζούμε, ένας πιτσιρικάς από το Βέλγιο κυκλοφορεί το τέταρτό του album. Μετά το “Turning Hegel on his Head” επτάιντσο βεβαιώθηκα πως ο γενικά πανάγνωστος Stef Heeren βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τους κάθε δασκάλους του, με τη διαφορά πως δεν τον ανακάλυψαν οι Κοκκινόπουλοι ακόμα. Με κομμάτια σαν το φετινό “Argonaut and Magneto” η αλήθεια φανερώνεται πιο έντονα : αυτός ο τύπος έχει Το Χάρισμα. Τους αφήνει πίσω όλους. Μόνο νίκες αυτό το παιδί.

14. The Howling Wind – Into the Cryosphere (Profound Lore)
Όταν ο Ryan σταμάτησε τους Thralldom ήξερα πως κάποια κενά θα ήταν δύσκολο να καλυφθούν. Το πρώτο album του ως The Howling Wind ζήτημα αν το ολοκλήρωσα τρεις φορές. Φέτος επανέρχεται με ένα tribute στις συνθήκες παγετού με επιβλητικούς “Teeth of Frost” τίτλους και αντιδιαμετρικά ζεστά “Impossible Eternity” μέσα στην ΚΑΒΛΑ black metal σημεία. Κοιτάζω το artwork και περιμένω να γράφει “Walrus Hunt” και ίσως και να παίξει, ενώ ακούω ένα τρομακτικά ποιοτικό black metal που δεν τσιγκουνεύεται σε τίποτα. Ίσως καλύτερο από οτιδήποτε έγραψε ποτέ ως Thralldom, δεν έχω άλλα λόγια για το “Into the Cryosphere”.

13. Danzig – Deth Red Sabaoth (AFM)
Άλλοι μεγάλωσαν με τον Elvis, και ομολογουμένως μάλλον θα ήθελα και εγώ να το έχω κάνει. Κάθε γενιά τα όπλα της, κλπ,κλπ. Ο Glen Danzig έχει τη μοναδική δυνατότητα (κάθε φορά) να με αφοπλίζει εντελώς με albums που υπό οποιοδήποτε πρίσμα δεν θα ήταν ποτέ Οι Μεγάλες Δουλειές Του. Και αυτό θα πει ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΑΡΑ. Να έχεις όλα τα μέσα να τους δέρνεις όλους, ακόμα και αν δεν βάζεις τα δυνατά σου. Με τα δεύτερα. Τα “On a Wicked Night”, “Deth Red Moon”, “Black Candy”, “Hammer of the Gods” δεν θα άντεχαν δευτερόλεπτο μπροστά σε μισή νότα από το “Lucifuge”. Δεν έχει καμία σημασία. Δεν έχει υπάρξει album του κοντού χωρίς τουλάχιστον τέσσερις επιληπτικές κομματάρες. Ή καλύτερα, δεν έχει υπάρξει album του Danzig που η ποιότητα των συνθέσεων να έχει περισσότερη σημασία από την ερμηνέια του. Και ο μόνος λόγος που “είχα καιρό να πάθω τέτοια ζημιά με τραγούδια Glen Danzig” δεν είναι πως είχε απλά έξι χρόνια να ηχογραφήσει. Σαν να χω έναν μικρό Έλβις και γω.

12. Teeth of the Sea – Your Mercury (Rocket Recordings)
Λίγο μετά το κάπως αυτοαναφορικό “Hypnoticon” δωδεκάρι που θα διασκέδαζε ιδιαιτέρως όσους θα δουν live τους Kyuss (lives!), οι Teeth of the Sea σοβαρεύονται πολύ απότομα στο δεύτερο album τους. Επανέρχονται στο γνωστό τους πιο σκοτεινό μοτίβο. Εδώ έχει το ουσιαστικότερο δυνατό prog, έχει kraut rock ατμόσφαιρες, έχει Hawkwind, Tangerine Dream, ambient, μέχρι και αχνά trip hop ψήγματα, και ακόμα αχνότερα postrocks. Και πολύ ροκ φάση!

11. Pete Swanson – Feelings in America LP (self released)
To μισό μυαλό των Yellow Swans μαζεύει τις κασσέτες του και τις χαρίζει σε βινύλιο, χαρίζοντάς τους την επιβλητική μεγαλοπρέπεια των φοβερών εξωφύλλων καθώς και την δυνατότητα μιας μαζεμένης εξερεύνησης. Σε αυτό, στο “Where I Was” LP, καθώς και στο split 12” με τον Rene Hell “Waiting for the Ladies”. Το “Feelings in America” ξεχωρίζει γιατί αυτά τα κομμάτια (μου φαίνεται πως) θα χρησιμοποιούσε για το νέο LP των Yellow Swans, αν αυτοί υπήρχαν ακόμα. Αυτό θα όριζε τη νέα τους κατεύθυνση. Και για όσους νιώθουν με την κορυφαία δυάδα της θορυβώδους πλευράς της δεκαετίας μας, ξέρουν γιατί το “Feelings in America” (τους) είναι τόσο σημαντικό.

10. Triptykon – Eparistera Daimones (Century Media)
Κομμάτια από το εξαφανισμένο “Prototype” demo των Celtic Frost, ιδέες που το πάλευαν για δεκαετίες μέχρι την τελική τους μορφή, αγνή Celtic Frost ηδονή στο “Goetia”, των νέων Frost όμως, του μεγάλου συγκροτήματος αυτού που γεννήθηκε το 2006 και ευτυχώς δεν σταμάτησε την τέλεση του Οράματος παρά τις εσωτερικές φθορές. Τυφλή εμπιστοσύνη στον Thomas Gabriel. Το Σκότος του “Monotheist” είναι στα ίδια επίπεδα. Απαραίτητη προσθήκη το Shatter 12” καθώς και το απίστευτο video αυτού. Κυρίως όμως το βιβλίο “Only Death is Real” που μιλάει για τους Hellhammer.

9. Hank III – Rebel Within (Sidewalk)
Τώρα αυτός ο εγγονός Hank Williams έχει τα εξής χαρακτηριστικά: Παίζει live το “Angel of Death” του παππού παρέα με τον Danzig, λέει άφοβος Johnny Cash, και κυρίως μπλέκει το heavy metal (είτε southern είτε thrash είτε δυστυχώς –core) με αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα με την χαρακτηριστική ψιλή φωνή του, να λέει δηλαδή τους country ύμνους που έγραψε ο ίδιος. Και το “Rebel Within” είναι γεμάτο από. Το “Karmageddon” παίζει άνετο παντού και πάντα, δεν υπάρχουν τέτοια τραγούδια στην πιάτσα. Η συναυλία του στην Κοπεγχάγη υπήρξε ένα κομβικό σημείο στο συναυλιακό κομμάτι των εικοσιτόσων μου χρόνων ζωής. Το “Rebel Within” πάλι, μια από τις καλύτερες δουλειές του.

8. Keith Fullerton Whitman – Disingenuity LP (PAN)
Γιατί αυτό το συγκεκριμένο; Γιατί μέσα σε μισή ώρα άκουσα σχεδόν όλα τα είδη μουσικής που ξεκίνησαν από την πρωτόλεια ηλεκτρονική, πέρασαν από τους μεταμοντέρνους, τους μινιμαλιστές, φιλτραρίστηκαν από avant garde ιδέες, ταυτοποιήθηκαν ως experimental, μπλέχτηκαν με τον ατόφιο θόρυβο, παίχτηκαν από τους Gila και τους GAM ως τους Autechre, και έχουμε την πολυτέλεια να τα λέμε απλά “ambient” και “noise” αδυνατώντας να τα περιγράψουμε επαρκώς. Από τα πιο πλήρη albums που έχω ακούσει, όχι ότι περίμενα κάτι λιγότερο από τον συγκεκριμένο άνθρωπο

7. Blue Water White Death – s/t (Graveface)
Δεν είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός των Xiu Xiu ή των Shearwater. Με αυτό εννοώ πως δεν θα τους ανέφερα ενθουσιασμένος σε καμία συζήτηση περί μεγάλων και τρανών μουσικών. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχω λιώσει το “Rooks” ανά στιγμές. Η συνεργασία όμως εδώ του Jamie Stewart των πρώτων με τον Jonathan Meiburg των δεύτερων είναι ένα αξιοσημείωτο σκοταδόψυχο αριστούργημα που ναι μεν δεν παίζει σε τέτοιο γήπεδο, αλλά είναι η κοντινότερη δυνατή Scott Walker μαυρίλα από κοινούς θνητούς. Και τουλάχιστον όσο αυτός βρίσκεται στην μεταβατική του αδράνεια, το ντεμπούτο των Blue Water White Death δικαιούται να πανηγυρίσει την δική του Πύρρειο νίκη. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό το κατόρθωμά του.

6. Autechre – Oversteps (Warp)
Μιλώντας για την πιο πρόσφατη ιστορία των Autechre, το “Untilted” παραήταν πολύπλοκο και βάρβαρο, ενώ το “Quaristice” με άφησε με ένα κάποιο συναίσθημα μη πληρότητος. Στο “Oversteps” τα έντυπα θα πανηγυρίσουν περισσότερο την ουσιαστική επιστροφή των Autechre (όπως ίσως κάνουν για κάθε album τους), παρά θα φωνάξουν πως “τα 00’s δεν ήταν η δεκαετία τoυς”. Δεν είμαι και βέβαιος ωστόσο. Εγώ έμεινα με ανοιχτό το στόμα διότι το I του IDM έχει να κάνει με τις ισορροπίες που κράτησαν σε αυτή τη δουλειά τους. Intelligent ισορροπίες. Μάζεμα από πίσω και ταχύ βήμα μπροστά. Μαζί με το “Move of Ten” για τα μετά.

5. Yellow Swans – Going Places (Type)
Αν αρχίσω να σας λέω πως η μουσική είναι ένα μεγάλο ταξίδι που όμως –όπως και όλα τα καλά πράγματα- κάποτε τελειώνει, θα σταματήσετε να διαβάζετε και καλά θα κάνετε. Οπότε λιτά: Οι Yellow Swans μαλακώνουν τον ήχο τους, και το Τέλος τους βρίσκει με ένα περιληπτικό τίτλο σε career ending μουσικές. Αποχαιρετούν ήπια και μακρόσυρτα χωρίς να γίνουν δακρύβρεχτοι . Αν αυτή η μουσική λέγεται drone είναι μάλλον το καλύτερο τέτοιο που έχω ακούσει ποτέ. Επιβλητικό, νοσταλγικό, ένα κανονικό ταξίδι με τα όλα του. Χωρίς στάσεις, παράθυρο, και αυστηρά με τη φορά κίνησης του μέσου. Εμένα παιδιά θα μου λείψουν πολύ αυτοί.

4. Swans – My father will guide me up a rope to the sky (Young God)
Ο Michael Gira αποφάσισε να επανενώσει τους Swans, να σηκώσει μόνος του όλα τους τα βάρη και έβγαλε Αυτό το album. Δεν είναι ίδιο με τα παλιά Swans, έχει ακόμα βαριές Angels of Light πινελιές (με τα βαριά πινέλα), στο επόμενο θα είναι ακόμα πιο σκληρός μουσικά στα σίγουρα, αλλά εδώ κουβαλάει μια Τόσο Πηγαία Αηδία για το ανθρώπινο είδος που το μόνο που με εκπλήσσει είναι το ξαφνικό της υπόθεσης. Ε δεν περίμενα και από τους Swans να βγάλουν κάτι χαρωπό, τι να κάνω τώρα. Είναι τόσο ξεκάθαρο album που δεν έχω τίποτα άλλο να πω.

3. Deathspell Omega – Paracletus (Norma Evangelium Diaboli)
Σαν να έχω μιλήσει ήδη αρκετά για αυτό..

2. Burzum – Belus (Byelobog Productions)
…όπως και για αυτό. Αλλά εδώ έχουμε ξεκάθαρα μια μνημειώδη περίπτωση και πολλά πολλά βιώματα, απωθημένα, και τον γνωστό ακαδημαϊκό ορισμό της υπομονής, μέσω της μανιώδους αναμονής. Μετά από 15 χρόνια στην ψειρού και παντελή γνώση για τα εκτός ο Varg Vikernes ήθελε να παίξει μουσική.. Η συνέντευξη εκείνη στην οποία ο Vikernes πρωτοανακοίνωσε πως θα ξαναϋπάρξουν οι Burzum και όχι ως περιορισμένο dark ambient project, αλλά κανονικά, με έκανε να περιμένω ευλαβικά για πρώτη φορά στη ζωή μου ένα νέο δίσκο των Burzum. Και όσο και αν ήθελα να υπάρξω σκεπτικός και ψύχραιμος και όλα αυτά τα αποστασιοποιημένα, όσο και αν επιβαλλόταν να κρατάω ένα παξιμαδοκονιάκ στο χέρι καλού κακού, άλλο τόσο ένιωσα την Μεγάλη Εσώτερη Έκρηξη της Ψυχής μόλις άκουσα για πρώτη φορά μονοκοπανιά τη δυάδα των “Morgenrøde” και “Belus’ tilbakekomst (Konklusjon)”. Αυτό ακριβώς, τίποτε άλλο. Μίλια πίσω, μίλια μπροστά. Μίλια και παραπέρα. Πάρα ταύτα, δεν είναι το album της χρονιάς διότι :

1. Johnny Cash  – American VI: Ain’t No Grave (American Recordings)
Εφτά χρόνια μετά τον θάνατό του, ο Johnny Cash στο νέο του album τραγουδάει “ain’t no grave can hold my body down”. Και όσο και αν οψυχραιμοςανθρωπακοςμεσαμου γνωρίζει πως ο Rick Rubin επίτηδες φύλαξε μαστόρικα αυτόν τον τίτλο για το Τελευταίο Album του Johnny Cash, είναι ανθρωπίνως αδύνατον να μην υποστώ μέσα στις φλέβες μου την ανατριχίλα της μεταμόρφωσης ενός αρχαίου gospel τραγουδικού στην τελευταία κραυγή του Cash. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα όσο “τα τελευταία τραγούδια που είπε πριν πεθάνει σε ένα νέο cd”. Είναι η τελευταία φορά όμως που θα ακούσω νέα τραγούδια από τον Cash. Για άλλη μία φορά, μιλάμε για τον Johnny Cash να παίρνει τραγούδια και να τα κάνει πένθος. Can’t Help But Wonder Where I’m Bound. Μαύρη Μαυρίλα Μαύρισε την Μαύρη μου Ζωούλα. Οι αλυσίδες που σέρνονται στο “Ain’t No Grave” και ένα συναίσθημα τόσο μοναδικό που ξέρω πως δεν θα ξαναζήσω. Το πιο μαυρόψυχο album για φέτος. Κανένα άλλο δεν θα μπορούσε να είναι εδώ. Καλή χρονιά!

kiwiknorr

~ ~ ~

01. the National – High Violet (4AD)
02. Forest Swords – Dagger paths EP (No Pain In Pop)
03. Arcade Fire – The suburbs (City Slang)
04. Nils Frahm & Anne Müller – 7fingers (Hush)
05. Teeth of the Sea – Your Mercury (Rocket Recordings)
06. Broken Social Scene – Forgiveness rock record (City Slang)
07. Motorpsycho – Heavy metal fruit (Rune Grammofon)
08. Flying Lotus – Cosmogramma (Warp)
09. No Age – Everything in between (SubPop)
10. the Black Keys – Brothers (Nonesuch)
11. Quest for Fire – Lights from paradise (Tee Pee)
12. Sabbath Assembly – Restored to one (Ajna Offensive)
13. Pantha du Prince – Black Noise (Rough Trade)
14. Shed – The traveller (Ostgut Ton)
15. Black Mountain – Wilderness heart (Jagjaguwar)
16. the Third Eye Foundation – The dark (Ici D’Ailleurs)
17. Kammerflimmer Kollektief – Wildlng (Staubgold)
18. Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra – Kollaps Tradixionales (Constellation)
19. the Radio Dept. – Clinging to a scheme (Labrador)
20. Ikonika – Contact, love, want, have (Hyperdub)

Φέτος δυσκολεύτηκα πολύ να αποφασίσω σε ποιο άλμπουμ να χαρίσω το χρυσό μετάλιο, αργότερα όμως έκρινα ότι μια ήσυχη συνείδηση είναι το μεγαλύτερο φάρμακο σε κάθε πρόβλημα οπότε χωρίς ιδιαίτερες τύχεις και ενοχές έδωκα την πρώτη θέση στο δίσκο που άκουσα περισσότερο φέτος. Το έλιωσα το National, ο Αύγουστος του 2010 θα είναι για πάντα ο Αύγουστος των National και τέλος πάντων βαριέμαι να προσθέσω κι άλλες τέτοιες υπερβολικές σαχλαμάρες. Σε γενικές γραμμές δεν ήταν κακή η χρονιά νομίζω, δεν ήταν και καμία φοβερή χρονιά βέβαια. Kάμποσα άλμπουμ που άκουσα φέτος ενώ μου άρεσαν πολύ στην αρχή, σχετικά γρήγορα ξεφούσκωσαν και ως φυσική συνέπεια έχασαν τις όποιες βλέψεις μπορεί να είχαν για είσοδο στην 20άδα (πχ Mount Kimbie, Actress, Tame Impala, Christian Scott). Ναι, 20άδα, όχι 20 και μετά άλλα πεντέξι γιατί πωπω δεν μπορώ να τ’αφήσω απ’έξω, τ’ακούς αποπάνε; Καλύτερο λάιβ ο Matt Elliott στο Synch (τα παράπονα των Gy!BE που ήταν το μεγάλο φαβορί να διαβιβαστούν άμεσα στην alterground) και καλύτερο βιβλίο το Room της Emma Donoghue.
Αυτά. Το 2011 περιμένουμε να φέρει νέους δίσκους από Burial/Radiohead/Portishead (θεωρητικά φέτος θα βγάλουν και οι τρεις), πρωτάθλημα για την Arsenal, συντριπτικό κάταγμα κνήμης περόνης σε διάφορους αργεντίνους μάγους, δουλειές, ταξίδια, λεφτά και τέλος, μεγάλες πόρτες να διαβώ. Χρόνια πολλά, τα φιλιά μου.

νάθινμαν

~ από νάθινμαν στο 1 Ιανουαρίου, 2011.

Αναρτήθηκε στις Λίστες