sonic death monkey

Part 1 : GATWICK YOU! BLACK EMPEROR

Ο Νίκος ο Καζαντζάκης έγραφε πως η ελευθερία δεν έχει σκοπό, δεν βρίσκεται στην γη ετούτη, και στην εν λόγω γη ετούτη συναντάται μονάχα ο αγώνας για την ελευθερία. Πως ο άνθρωπος αγωνίζεται για το άφταστο. Και ήταν τα πρώτα λογοτεχνικά quotes που συντονίστηκαν άμεσα και στο έπακρο με την κάκιστη εκείνη ροή γεγονότων που ξεκίνησε όταν ο Genesis P’Orridge αποφάσισε να παρατήσει τους Throbbing Gristle, και έπιασε ένα magnum opus όταν το αεροδρόμιο του Gatwick μπλόκαρε περισσότερο από όσο φρίκαρα την πρώτη πρώτη μέρα στο σχολείο που με έβαλαν καταλάθος στη δευτέρα δημοτικού και για τρεις ημέρες ένιωθα πως όλα γύρω μου ήταν ένα Μεγάλο Λάθος. Και εδώ έρχεται η Ασκητική : Δεν είχε πια ουδεμία σημασία να βρεθούμε στο All Tomorrow’s Parties στο Minehead, αλλά ο σκοπός ήταν ο αέναος αγώνας, η αναζήτηση, η προσπάθεια να βρεθούμε εκεί, το άφταστο. Εγώ, και άλλα τρία καλά παιδιά. Τετάρτη και η ώριμη αεροπορική εταιρία ακυρώνει πτήση και ρίχνει το τηλεφωνικό της κέντρο, και η κιρκεγκωρική εκδοχή της Απόγνωσης βαράει ένα υπερπλήρες update. Οι λύσεις στο μηδέν, το αλκοόλ προσπαθεί αλλά δεν σώζει, ο Ντοστογιέφσκι άλλωστε δίδασκε ορθώς πως πίνουμε για να θυμόμαστε και όχι για να ξεχνάμε, ο χρόνος κυλά ως χρόνος που είναι, και σιγά σιγά παίρνω απόφαση πως το πλάνο παραήταν καλό για να είναι αληθινό. Ύπνος. Τηλεφώνημα, ώρα πρωινή. Website που δεν θα εμπιστευόμουν για παραγγελία πίτσας μου ζητάει τα στοιχεία της κάρτας μου, εδώ που φτάσαμε τα δίνω, τι να κάνω και γω, εσείς τι θα κάνατε αλήθεια; Πτήση μέσω Γενεύης για Heathrow, ανοιχτό το Heathrow, αποχαιρετώ ένα σημαντικό χρηματικό ποσόν, όλα για χάρη του σκοπού, του Προαιώνιου Χρέους που κυλά στο αίμα από γενιά σε γενιά, φτάνω Γενεύη μην σας τα πολυλογώ και εσάς, και μένω εκεί διότι δεν ανοιχτό Heathrow πια. Όλες οι προηγούμενες αλλά και όλες οι επόμενες πτήσεις για Λονδίνο ακυρωμένες, η δική μας θα πετάξει, μας το λένε, το νιώθουμε, το πιστεύουμε, περιμένουμε, περιμένουμε, πέντε ώρες περιμένουμε βρε παιδιά οι καημένοι τέσσερις, το θέλουμε, και στο τέλος το σύμπαν ακούει τον σπαραγμό μας, συνωμοτεί, ακυρώνει κανονικά την πτήση και το μπούλο όλοι στη Γενεύη, σε ένα υπερκαινοφανές triple fail. Είναι και φτηνή η Γενεύη γενικά, πράγμα που σου λύνει τα χέρια όταν έχει -18C και χάνεις ολάκερη την πρώτη μέρα του φεστιβάλ για το οποίο έχεις πληρώσει εις διπλούν πια το αντίτιμο. Δύο νύχτες εκεί, νεύρα, mc tolis στο pc της reception, αν θες γύρισε πίσω, επιστράτευση για νέα πτήση, πραγματοποίηση αυτής, η Swiss φροντίζει να εκδικηθεί την διαμονή σε ξενοδοχείο με την μεθοδικότατη καταστροφή της βαλίτσας μου κατά τη μεταφορά, τελικά Λονδίνο, τρέξιμο για τα τραίνα, άφιξη στις 10:45, άγχος, τραίνο φεύγει 11:06, τρόμος, απαραίτητη σημαντική ουρά για τα εισιτήρια, ουρά της κατηγορίας που καταστέλλει αγνά οποιαδήποτε υποψία αναχώρησης, από μηχανής θεός, τραίνο στην ώρα του, δύο ώρες μετά Taunton, ταξί πενήντα λεπτών (στην Αγγλία πάντα!) για Minehead, καλοκαιρινό θέρετρο Butlins, αναγκαίο check in, οριζόντια βολή βαλίτσας στο δωμάτιο, ταχύ περπάτημα για τις σκηνές και το Άφταστο έγινε Φτασμένο, απέκτησε hype και τελικά μετά από συνδυασμό των παθών του Ιώβ και του Οδυσσέα, βρεθήκαμε στο γαμημένο το All Tomorrow’s Parties στο Minehead, έχοντας χάσει μονάχα όλη την πρώτη μέρα του. Το πάντα υπαρκτό τυχερό part μέσα σε μια κατάφορη ατυχία μας ανάγκασε να αποχαιρετήσουμε μονάχα τον Philip Jeck και τον Tim Hecker από αυτούς που έκαιγαν, αλλά μιας και τους είχα ξαναδεί και τους δγυό, σιγά μην κλάψω, σιγά μην φο-βη-θώ.

Part 2 : SATURDAY’S RAGS

To All Tomorrow’s Parties και ειδικότερα το Nightmare Before Christmas κομμάτι του είναι ένα φεστιβάλ στο οποίο πάντα γνώριζα πως δεν θα πάω. Κοίταζα κάθε χρονιά μελαγχολικά τα ονόματα που έπαιζαν και συγκινούμουν και ξεφυσούσα και έκλεινα τον browser και κάπνιζα. Είναι ζόρικο φεστιβάλ. Ακόμα και όταν αποφάσισα να πάω, έχασα την πρώτη μέρα. Ο Peter Christopherson πέθανε μερικές μέρες πριν παίξει σε αυτό. Μέχρι και τρομακτικό θα χαρακτήριζα το ATP. “Εγώ σας λέω πως ίσως και να μην είναι πραγματικό”. Υπάρχουν τέσσερις συναυλιακοί χώροι, το crazy horse, το pavilion, το centre stage και το reds. Πιο συμπαθές είναι το crazy horse. Έχοντας καταφέρει να χάσουμε FLOWER/CORSANO DUO για μερικά λεπτά, κινούμαστε ευθύγραμμα και ομαλά προς το centre διότι στο event εμάς μας καλωσορίζουν οι BARDO POND. Αγαπημένο παιδί των ανθρώπων που τρέχουν το ATP (δισκογραφούν μάλιστα σε αυτούς τα τελευταία χρόνια) και έχοντας συμμετάσχει σε παλαιότερα billing, έπαιξαν μια ώρα που πέρασε σαν ένα τέταρτο, κύριο χαρακτηριστικό των ωραίων συναυλιών. Πιο δυνατοί και κατάτι πιο doom από τα albums τους, δεν με πήραν εκστατικά από το χέρι να χορεύω, αλλά σίγουρα ήταν αισθητά πιο ενδιαφέροντες από όσο τους περίμενα. Η Ισαβέλλα με το φλάουτό της βρέθηκε στην στρατηγική εκείνη θέση αυτού που κλέβει τις εντυπώσεις πιο εύκολα, πράγμα που και έκανε με χαρακτηριστική ευκολία. Κομμάτια δεν θυμάμαι γιατί ήμουν κομμάτια. Αν ήμασταν στο δημοτικό και βάζαμε βαθμούς, θα έβαζα εφτασταδέκα. Στον ίδιο χώρο, λίγη ώρα μετά, λίγο πιο μπροστά, οι THE DEAD C. Καταρχάς ντρέπομαι, αλλά τους είχα ακούσει ιδιαιτέρως λίγο συγκριτικά με αυτά που έχουν κάνει. Όνομα που μου φέρνει αναπόφευκτα στο μυαλό τους Xela, και Νέα Ζηλανδία, και εξαιρετικό νέο album “Patience” και αυτά ήξερα όλα όλα για τους κυρίους. Δεν θα επαναληφθεί κάτι τέτοιο, αλλά θα χαιρόμουν να επαναληφθεί κάποια παρουσία μου σε συναυλία τους σε βάθος χρόνου διότι τελικά πολλοί μπαρμπάδες που στα 80’s είπαν να κάνουν μπάντα και δεν κατέληξαν Sonic Youth, είχαν να πουν ιδιαιτέρως ωραία πράγματα. Αυτοσχεδιαστικοί, με την αναγκαία ροπή στους θορύβους, ευρηματικοί στην αναπαραγωγή ήχων και αρκετά εκκεντρικό δέσιμο της κιθάρας/άλλης κιθάρας/τυμπάνων. Ο Jimmy Page το έκανε με δοξάρι, αλλά το 2010 γίνεται με άδειο μπουκάλι μπύρας, ημιαγωγό, βαλσαμωμένο σκίουρο ακόμα. Μια ώρα, αυτή κράτησε μόλις επτά λεπτά, οχτώσταδέκα. Μεγάλη μπάντα, ντροπή και πάλι που δεν ήξερα Καλά νωρίτερα. Ίσως και να υπήρχε περιθώριο για τέσσερα λεπτά της MATANA ROBERTS, αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ. Μεταφορά σε κάπως_κεντρικότερο_μέρος. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, αλλά με μια γρήγορη ματιά αριστεροδεξιά θα παρατηρούσε κανείς όσα περίμενε να παρατηρήσει σε ένα τέτοιο φεστιβάλ. Ποια είναι η πιο hipster λίμνη; Η hipster Υλίκη. Τραγικό; Που να τους βλέπατε κιόλας, που να τους ακούγατε. Retro clothing, ύφος, περπάτημα. Ο αέρας έπαιρνε περίεργα χρώματα. Και το χειρότερο; Ήταν Έλληνες, κάπνιζαν σε κλειστούς χώρους, χώνονταν στις πρώτες θέσεις της εκάστοτε ουράς με τσαμπουκά και παινεύονταν πως ως τώρα τους είχαν κάνει πάνω από είκοσι παρατηρήσεις. Αυτή η χώρα έχει την τιμή να στεγάζει τους μεγαλύτερους τρόμπες της υφηλίου, νιώθω σχεδόν περήφανος. Και φυσικά προτιμώ τους ανεξήγητους τύπους με t-shirts Belphegor, Vader και –αν έχετε το θεό σας- Bestial Summoning που επέλεξαν να ταξιδέψουν για ένα ATP και δεν έμεναν απλώς στο Minehead και πέρασαν για τη φασάρα. Εγώ όμως καπνίζω έξω κι ας κρυώνω, και η νέα αγγλίδα φίλη μου, η Ruth από το Southampton, εννιάσταδέκα, μου λέει πως δεν της άρεσαν χτες οι GY!BE ιδιαίτερα, και πως είχε έρθει και αυτή για Throbbing Gristle και έφαγε τελικά το γουρουνοπούτσι του νικόλα του τρελού, και μετά λέγαμε για Coil και Residents, αλλά αυτός ο έρωτας κοιμήθηκε νωρίς γιατί έπρεπε να πάω να δω την SCOUT NIBLETT διότι γνώριζα πως δεν πρόκειται να την ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου. Το φετινό Nightmare Before Christmas, όπως θα παρατηρήσατε, αποτελείται σε κυρίαρχο ποσοστό από μη ευρωπαϊκές μπάντες. Την Scout την αγαπήσαμε όλοι παράφορα ακριβώς μόλις είδαμε το βίντεο του “Kiss” με τον Bonnie “Prince” Billy, και σίγουρα κάποιοι την αγαπούσαν από παλιότερα, αλλά εγώ δεν την ήξερα παιδιά πριν από αυτό, και αρχίζω να συνειδητοποιώ πως είμαι κάπως άσχετος. Όπως και να είναι, στα σαράντα λεπτά που την είδα ήταν μια καταπληκτική Scout Niblett με κιθάρα ανά χείρας, στην αρχή μοναχή και ρομαντική, στη συνέχεια με συνοδεία drums (είτε τα έπαιζε αυτή, είτε ένας άλλος τύπος) και κάπως πιο σκληρή. Βλέπετε το “Nevada” και καταλαβαίνετε για πόσο καλή εμφάνιση μιλάμε. Ολόκληρο σετ δεν έχει, διότι centre stage αρχίζουν οι ΝΕUROSIS. Το γιατί αυτοί οι τύποι αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα που ακούμπησαν κιθάρα, δεν το έχουμε πολυπεί εδώ, αλλά ας πούμε πως αυτό είναι κάτι δεδομένο. Οι άνθρωποι καταπιάνονται με θέματα της ανθρώπινης ψυχής και όπως διαπίστωσα, χαρίζουν την δική τους στις συναυλίες τους. Κανένα θετικό συναίσθημα δεν μπορεί να προκύψει από μια μπάντα σαν τους Neurosis. Από το πρώτο κιόλας λεπτό κατάλαβα γιατί ήθελα διακαώς περί τα δέκα χρόνια να τους δω ζωντανά, όσο και το γιατί έλιωνα τόσα χρόνια τα ΘΕΪΚΑ official bootlegs albums τους σε Στοκχόλμη και Λυόν : Γιατί έτσι περίμενα να είναι οι Neurosis. Είχα τις μέγιστες απαιτήσεις και δεν είχαν το παραμικρό ψεγάδι.O Ήχος, το Πάθος, τα υπερφωνητικά του Dave Edwardson που σε στιγμές με έκαναν να νομίζω πως έβλεπα το “Streetcleaner” να πρωτοπαίζεται ζωντανά σε κοινό, οι ολοκληρωτικές περσόνες των Steve Von Till και Scott Kelly. O Roeder. Οι Neurosis κατάφεραν να αποτυπώσουν τόσο ωραία το όραμά τους στην πάροδο του χρόνου, διότι ο πυρήνας τους ως μπάντα παρέμεινε σταθερός. Δεν είχαν αποχωρήσεις, reunions, περιοδείες-αίσχη τύπου “this band plays that album tour”. Οι Neurosis ασχολούνται εδώ και εικοσιπόσα χρόνια μεθοδικά και αδιάκοπα με την ανθρώπινη ψυχή (θα το ξαναγράψω αν χρειαστεί) καθώς και με τα πρωτογενή ερωτήματα της ανθρώπινης φύσεως, όχι απλά ποιητικά ή με ανάλαφρο τρόπο. Για αυτό είναι Μεγάλοι, διότι το πακέτο που προσφέρουν είναι ένα τέλειο γεωμετρικό σχήμα, δεν είναι μια αστραπή, ούτε κάτι με ένα μέγιστο που αργοσβήνει μέχρι να πεθάνει. Είναι μερικές μπάντες, όπως πχ οι Circle, οι Acid Mother’s Temple, οι Sonic Youth ακόμα, που είναι φαινόμενα που σε αναγκάζουν να ασχοληθείς μαζί τους συνολικά, δεν μπορείς να τους χωρίσεις εύκολα σε περιόδους, σε best of κλίμακες, σε όλα αυτά. Για αυτό και προσωπικά δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι απογοητευμένος από το όποιο set list των Neurosis, διότι για τέτοια μπάντα πρόκειται. Σε αυτό του Σαββάτου πάντως, υπήρξαν τα “Through Silver in Blood”, “Locust Star”, “The Doorway”, “Given to the Rising”, “At the End of the Road”, “Distill (Watching the Swarm)”, “Water is not Enough”. Τι άλλο θα θέλατε εσείς; Εγώ θα ήθελα ένα ξεγυρισμένο “Lost” με την απαγγελία από την τηλεοπτική μεταφορά του “The Sheltering Sky”. Εκεί θα είχα να σας πω για ένα Άνω Όριο συναυλιακής εμπειρίας, αλλά όχι πως με το εν λόγω show των Neurosis βρέθηκα ιδιαίτερα πιο κάτω. Απαραίτητο εννιασταδέκα και διάλλειμα για βασικές ανάγκες. Οι περισσότεροι από τους έντεκα συνολικά ανθρώπους που θα διαβάσετε το κείμενο με γνωρίζετε προσωπικά, αλλά όσοι δεν, σας διαβεβαιώνω πως ο μόνος λόγος που είδα στα πεταχτά τους TINDERSTICKS είναι επειδή στα δεξιά της σκηνής είναι οι τουαλέτες, ένα μέρος στο οποίο χρειάστηκε να βρεθώ αρκετές φορές γενικά, διότι τρεις λίρες/pint δεν είναι και άσκημα για φεστιβάλ. Οπότε το μόνο που μπορώ να σας πω για τους κυρίους από το Nottingham είναι πως κλαψούριζαν επί σκηνής τα δώδεκα δευτερόλεπτα που τους κοίταξα συνολικά. Δεν αντέχω και τη φωνή του τύπου με την καμία, μου αρκεί ένας Sivert Hoyem για αυτή τη ζωή. Στο crazy horse πάλι, στο οποίο και κατευθύνθηκα, συνέβαινε κάτι οπωσδήποτε ακραίο, διότι οι ONEIDA έπαιζαν από τις δύο το μεσημέρι ως τις δώδεκα το βράδυ, παρουσιάζοντας κάποιο δεκάωρο Ocropolis λέει. Αλλά ίσως η ονομασία ONEIDA presents the Ocropolis να είναι ο γενικός τίτλος του όλου performance, ιδέα δεν έχω. Το θέμα είναι πως βάραγαν για δέκα ώρες, με τις περιστασιακές βοήθειες τoυ (πανταχού παρόντα) Chris Corsano, των The Dead C, και των White Hills, σε ώρα που δυστυχώς δεν σκόπευα να βρίσκομαι εκεί. Φιλόδοξο project που μου έφερε στο μυαλό κάτι εβδομαδιαίες εμφανίσεις των Hawkwind, αρκετά καμμένοι Oneida για να το επιχειρήσουν, απαραίτητα ψυχεδελικοί αλλά τίποτα στο εικοσάλεπτο που τους είδα δεν με κράτησε γαντζωμένο εκεί. Εικάζω πως τις υπόλοιπες εννιάμιση ώρες θα έπαιξαν και πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Και πραγματικά απόρησα αν υπήρξε άνθρωπος εκεί μέσα που τους είδε πρώτη σειρά επί δέκα ώρες, έναν άνθρωπο του οποίου και προσπάθησα να φανταστώ τα χαρακτηριστικά. Για την ιστορία, απέτυχα. Με αυτά και με αυτά, και με κάποια άλλα βεβαίως, η ώρα επλησίαζε δέκα. Η ουρά για το centre stage ήταν μια ουρά κατά μήκος όλου του δυνατού φεστιβαλικού χώρου. Οι GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR επανενώθηκαν και άρχισαν τις συναυλίες και επέλεξαν τα συγκροτήματα του φετινού ATP και έπαιξαν και τις τρεις ημέρες αυτού. Ανοίγουν οι πόρτες, τρέξιμο στις σκάλες, πρώτη σειρά, κάγκελο, νεανικός ενθουσιασμός, διότι δεν είμαι από αυτούς που είχαν την τύχη να τους δουν τότε στο Ρόδον. Το γιατί οι GY!BE είναι μια τεράστια μπάντα, ένα σωστό μουσικό μεγαθήριο, θα μπορούσε να κατανοηθεί με διάφορους τρόπους. Με ένα επουσιώδες κείμενο μπουκωμένο με βερμπαλισμό που θα σας έσπαζε όσα νεύρα σας έχουν απομείνει, είτε με μια απλή ακρόαση των δίσκων τους. Θα προσπεράσω τα γεγονότα. Είναι οι άνθρωποι που έθεσαν το ταβάνι στο post rock κίνημα, που υφαίνουν τον αργαλειό της καημένης της ψυχούλας μας, που μας αφυπνίζουν, που μας δημιουργούν έντονες εικόνες, που ξεκλειδώνουν την άβυσσο με τους προσωπικούς μας δαίμονες (αυτή είναι η αγαπημένη μου περιγραφή για οτιδήποτε), που δημιουργούν ένα μωσαϊκό με ψηφίδες τις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης διάστασης και σαν άλλοι Προμηθείς φέρουν το Φως της Ελπίδος (που τόσο ωραία “HOPE” αναβοσβήνουν στον προτζέκτορα), και οδηγούν τη βασανισμένη πλευρά της ψυχής, την τόσο κυνηγημένη από Ερινύες ψυχή, από το μακρύ μαύρο τούνελ (που ονομάζουμε ζωή..) στην κάθαρση, στη λύτρωση, στον εξαγνισμό. Όρεξη να χετε και θα σας γράφω τέτοια. Αλλά ως προείπα λέω να τα προσπεράσω αυτά γιατί βαριέμαι και λίγο να σας πω βρε παιδιά. Συνοπτικά, δεν έχω ξανακούσει ποτέ καλύτερο ήχο σε συναυλία, δεν έχω ξαναζήσει ποτέ τέτοιο χείμαρρο να τα παρασύρει όλα με τόση άνεση, δεν είχα ξαναδεί ποτέ τους Godspeed You! Black Emperor. Συνταγή : Drone-ίζεις επί αρχικού μισαώρου, δίνοντας στον κόσμο μια φοβερή εικόνα όταν είσαι ήδη εκεί και βγάζεις ήχο με τα όργανά όταν εκείνος εισέρχεται στον χώρο. Ξεκινάς. Μαγνητίζεις το κοινό, το χαλιναγωγείς, έχεις στραμμένη την προσοχή πάνω σου για δυόμιση ώρες, δεν πέφτει βλέφαρο αλλού, δεν λες κουβέντα, δεν χάνεις δευτερόλεπτο, χαρίζεις απλόχερα μια μουσική που εδώ και πολλά χρόνια δεν χρειάζεται συστάσεις, αλλά είσαι πιο φρέσκος από ποτέ, η κινησιολογία σου είναι αξιοσημείωτα λιτή, δεν αναλώνεσαι σε ξεσπάσματα, κάθε σου κίνηση είναι μελετημένη και μοιάζεις με μηχανή. Η μουσική σου και οι εικόνες σου. Είσαι επιβλητικός, σχεδόν τρομακτικός. Ποιο συγκρότημα είσαι; Είσαι οι Godspeed You! Black Emperor και αφήνεις άφωνο και τον τελευταίο εκεί μέσα, με τη στατιστική ανωμαλία των άνιωθων, των κοριτσιών από τα Southampton και των πεταμένων τύπων με μπλουζάκια Vomir που επέλεξαν να δουν BORBETOMAGUS έναντι. Στηρίζω. Οι υπόλοιποι βγήκαμε χωρίς λαλιά από το μέρος και συγκινησιακός όλεθρος και τι συνέβη τώρα και δεν λέμε κουβέντα, δεκασταδέκα, αυτό μόνο, τίποτα άλλο. Μεθοδική Τελειότητα. Άντε, ας πούμε και tracklist : “Albanian”, “Gathering Storm”, “Moya”, “Gamelan”, “Rockets Fall on Rockets Fall”, “The Cowboy” και “The Sad Mafioso”. Όχι STATIC και ανησυχώ, αλλά όχι για πολύ. Μετά THE EX ή NOMEANSNO ή συζήτηση για τα πρόσφατα συμβάντα. Ξεκινήσαμε με συνδυασμό 1 και 3 με προοπτική να ακολουθήσει το 2 μετά, αλλά το τρία απέτυχε, το δύο τελικά δεν το προλάβαμε και ήμασταν εντελώς εκτός κλίματος για το ένα. Ωραίοι οι THE EX αλλά κάποιαν άλλην φορά. Τη μικρή βόλτα στους THEE OH SEES δεν πολυκατάλαβα γιατί την έκανα, αλλά τώρα πια δεν μπορώ να την πάρω πίσω. Ωραία κοπέλα στα πλήκτρα και ένα κάτι οτινάναι πληθωρικό πανκ/ροκενρόλ. Λίγο πριν πέσω σε οριστικό σαββατιανό κώμα, έκτακτη ανακοίνωση από την οποία μαθαίνω πως οι GY!BE θα παίξουν Κυριακή πρωί αντί για Κυριακή μεσημέρι. Αυτό…

Part 3 : SUNDAY’S CLOWN

…ας πούμε πως βολεύει, διότι στην περίπτωση που ήθελα να παρακολουθήσω για δεύτερη φορά τους GY!BE, που ήθελα, κανονικά θα θυσίαζα τον καρλομάγνο, που δεν ήθελα. Και ο κλήρος πέφτει στα κορίτσια, οπότε είσαι γλυκιά, σε αγαπάμε, έχουμε τα albums σου, θα μας μείνει η απορία του αν σε θωπεύει ο Malefic, αλλά MARISSA NADLER δυστυχώς δεν σε τιμήσαμε στις δώδεκα το πρωί της Κυριακής, καθώς μισή ώρα αργότερα έπρεπε να κυνηγήσω το STATIC. Αν καθόμουν για δεκαπέντε λεπτά στην όμορφη Marissa, η θέση μου στην ουρά θα χανόταν και θα έχανα τους μισούς GY!BE και θα ήθελα να είμαι ταχυόνιο να μην πρεφάρω από τέτοια, αλλά δεν. Και σαν αποτέλεσμα υπήρξε η ακριβής επανάληψη του φαινομένου Godspeed You! Black Emperor, αλλά αυτή τη φορά καθιστός, καθώς η ορθοστασία μετά την ενδελεχή χθεσινή διάλυση των αστραγάλων δεν υπήρχε σαν επιλογή. Οπότε πίσω. Και κάθισμα. Και τιωραίατικαλά. Παρένθεση. Συναυλιακή Κουλτούρα. Ήμουν χωρίς αμφιβολία στο πίσω μέρος μιας αίθουσας που χώρεσε περί τα τρεις χιλιάδες άτομα μετρώντας συντηρητικά. Οι GY!BE έπαιζαν ιδιαιτέρως εύθραυστα, ειδικά τις στιγμές που χαμήλωναν όλοι τις εντάσεις τους, εύθραυστα σε σημείο να νομίζω πως ένας βηχουλίνος στο κοινό ή το νεραϊδοπερπάτημα της Πασιθέας θα ήταν ικανά για να διαταράξουν εντελώς την Ζητούμενη Αρμονία. Στις πιο ήσυχες στιγμές λοιπόν, στις παύσεις ακόμα, το Μοναδικό πράγμα που ακουγόταν (και δεν καθόμουν και δίπλα) ήταν ο ήχος της ταινίας που έστελνε τις εικόνες στον προτζέκτορα. Ούτε άχνα από πόσες χιλιάδες άτομα. Κλείνει παρένθεση, συμπεράσματα πήρατε, μήνυμα εστάλη. Το μοναδικό διαφορετικό από τα της προηγουμένης ήταν τα τραγούδια, τα οποία –αναλυτικά- ήταν τα : “The Dead Flag Blues”, “Dead Metheny”, “Chart #3”, “World Police and Friendly Fire”, “Albanian”, “She dreamt she was a Bulldozer, she dreamt she was Alone in an Empty Field”, “Moya” και “BBF3”. Γενικά λοιπόν υπήρξε STATIC ολόκληρο, το οποίο και με έφερε σε παράκρουση. Οι Godspeed You! Black Emperor την Κυριακή κατάφεραν και ήταν ακόμα καλύτεροι από ό,τι το Σάββατο. Χωρίς πλάκα. Τρεις γεμάτες ώρες μετά, διάλειμμα, merchandise, πάλι διάλειμμα, κλπ, μέχρι που ο δρόμος μας οδήγησε στο crazy horse για CHARLEMAGNE PALESTINE. Ο γεννημένος Charles Martin δεν είναι απλά ένας καλλιτέχνης που έπαιζε την Κυριακή. Είναι ένας από τους σημαντικότερους μαθητές των Steve Reich και Philip Glass, με γενναία δισκογραφία τα χρόνια τα παλιά, και υπερσυνεργασίες από Tony Conrad (ο οποίος επίσης έπαιζε στο ATP με τους HANGEDUP αλλά τον έχασα ηλιθιωδώς) μέχρι Pan Sonic. Μια εμφάνιση του εξηνταπεντάχρονου Καρλομάγνου, πέρα από σπανιότατο γεγονός, περιλαμβάνει στιγμές σπάνιας ομορφιάς. Ξεκινώντας με μια νωχελική ambient, έβαζε συνεχώς ήχους από διάφορα αντικείμενα, συγκεκριμένα από ποτήρια με λευκό και κόκκινο κρασί τα οποία κατέβαζε και ενίοτε, ενώ μετά άρχισε να πειραματίζεται με φωνητικές χορδές που δεν ήξερα πως υπήρχαν. Η πρώτη ουσιαστική avant garde ένεση του ΑΤP. Κατά τη διάρκεια του μαγικού αυτού θεάματος, εκτυλισσόταν ένα άλλο, εξίσου εξαιρετικό. Το όλο concept της εμφάνισης ήταν διαολεμένα ιδιόμορφο και οποιοσδήποτε μη μυημένος θα το έλεγε σίγουρα περίεργο, και σίγουρα αρκετά “κουλό” για να προκαλέσει νευρικό γέλιο στον άμοιρο σεκιουριτά στα δεξιά της σκηνής (ποτέ δεν κατάλαβα γιατί υπήρχε εκεί, ποιός θα έκανε stage diving στον Charlemagne Palestine) ο οποίος όμως πάλευε Τίμια για να μην το δείξει, δαγκωνόταν, χαχάνιζε, έκανε πως κοιτούσε το κινητό του, κοκκίνιζε, έκανε εκείνο το σύνηθες βηχαγέλιο και ήταν δευτερόλεπτα μακριά από την μεγάλη έκρηξη. Κύριος όμως, κρατήθηκε, αλλά εγώ έπρεπε να φύγω, γιατί όπως είχα ενημερωθεί μόλις μισή ώρα πριν, οι άγνωστοι RANGDA που έπαιζαν την ίδια ώρα στο centre stage πρόκειται για την μπάντα των Sir Richard Bishop (από Sun City Girls), Ben Chasny (Six Organs of Admittance) και Chris Corsano! Επίφοβο Supergroup που όμως κατά το μισάωρο που τους πρόλαβα ήταν ultra πειραματικοί και επιδόθηκαν σε ένα παλιό καλό βασανισμό των οργάνων τους. Από τους θορυβώδεις και αυτοί. Έξοχα. Με ενημέρωσαν έπειτα (μου αρέσει να ενημερώνομαι γενικώς) πως ο Charlemagne Palestine από τη στιγμή που έφυγα και μετά διέλυσε το σύμπαν και πραγματικά στεναχωρέθηκα που αποφάσισα να χάσω έστω και λίγο. Η επιστροφή στο crazy horse έγινε διότι άμα θέλουμε θόρυβο, πάμε στον SICK LLAMA. Είναι τώρα ένας τύπος που καλείται Sick Llama και παίζει σε ένα μέρος που λέγεται crazy horse. Σίγουρα στο msn λέγεται pervert donkey, και τελοσπάντων τον αγαπάω και πρώτη σειρά. Αισθητά λιγότερο ατμοσφαιρικός από οτιδήποτε προηγούμενο, άνθρωπος της κλίκας των Wolf Eyes, με κασσέτες στην Αmerican Tapes, ιδιοκτήτης της Fag Tapes (μεγάλο respect), καταλάβατε την φάση, κέρασε αγνό και αμόλυντο θόρυβο όπως ακριβώς τον ήθελα. Τα μπλουζάκια στις πρώτες σειρές έγραφαν Hospital Productions, Hijokaidan, Kylie Minoise και Incapacitans. Διαρκή φυσήματα στο κλαρίνο να σπέρνουν τον όλεθρο κατά την επιληπτική και συνάμα ταλαντωτική του κίνησή γύρω από το -φυλακισμένο σε κυλινδρική βάση που το υπερκάλυπτε- μικρόφωνο. Και όταν η κατάσταση υπήρξε έτοιμη να εκτροχιαστεί ολικά όπως σε κάθε noise παρουσίαση που ξεκινάει γήινα και τελειώνει απάνθρωπα, έπρεπε να φύγω για να μην φάω τη ζωή μου στην ουρά των Neurosis. Τελευταία ματιά δεξιά της σκηνής. Ο ήρωας σεκιουριτάς με βλέμμα απορίας που δεν έχω ξαναδεί σε άνθρωπο. Ήθελα πραγματικά πολύ να ξέρω τι υπαρξιακά του τύπου “τι κάνω εδώ, τι κάνετε εδώ, τι κάνουμε εδώ” τον είχαν πιάσει εκείνη τη στιγμή, αλλά έπρεπε να διακτινιστώ. Γιατί είχα την υποψία πως οι Neurosis θα ήταν με τη σειρά τους ακόμα καλύτεροι από εχτές, και δεν έπεσα έξω. Δεν έχω ιδέα πως τα κατάφεραν και αυτοί. Ακόμα πιο παθιασμένοι, ακόμα πιο δυνατοί, μου έδωσαν την αίσθηση πως το πήγαιναν στα όριά τους. Στο ενδιάμεσο είχα δει την ενάμιση τελευταία νότα των CLUSTER. Ένα κλικ διαφορετικό setlist για τους Neurosis όμως, και ένα συγκλονιστικό τυμπανιστικό κλείσιμο. Άμεσο κυριολεκτικό τρέξιμο στο pavilion διότι όσο one in a lifetime εμπειρία ήταν ο Charlemagne Palestine, άλλο τόσο Μοναδικό γεγονός υπήρξε η Πρώτη Συναυλία ever του «WEIRD AL» YANKOVIC στην Ευρώπη. Φτάνοντας στη σκηνή παιζόταν ήδη το “Smells like Nirvana” και αποφάσισα άμεσα να ζητήσω τη δεύτερη συγνώμη μου για το διήμερο, στον KEIJI HAINO και στις groupies του. Δεν υπήρχε ουδεμία περίπτωση να χάσω δευτερόλεπτο από τον Weird Al, καθώς υπήρξε ένα σύμβολο των νιάτων μου, τον θυμάμαι να τρομπάρει από τότε που ήμουν δημοτικό, και επιπροσθέτως δεν υπάρχει ουδεμία ουδεμία ουδεμία περίπτωση να καταφέρω να τον ξαναδώ κάπου. Τον Weird Al τον γνωρίζετε όσοι είστε από αυτόν τον πλανήτη, και οι της γενιάς μου που δεν είναι θολοκουλτουραίοι μεγάλωσαν με το “Like a Surgeon”, το “Amish Paradise”, και το “Another One Rides The Bus”. Με τις κολάζ συνεντεύξεις του (εκείνες με τη Celine Dion και τον Keith Richards θα ορίζουν για πάντα την τελειότητα) και τις συμμετοχές του στο “Naked Gun” (R.I.P. Leslie Nielsen, θα σε αγαπάμε για πάντα). Γενικώς μιλάμε για τεράστια περσόνα. Έπαιξε όλα τα κλασικά του κομμάτια, ενώ στο ενδιάμεσο που άλλαζε κοστούμια (πάνω από είκοσι) έδειχναν ορισμένες βίντεο επιτυχίες σε γιγαντοοθόνη πάνω στη σκηνή. Κορυφαία στιγμή επώδυνου υπερρεαλισμού όταν η μπάντα έπαιζε το “The Saga Begins”, παρέα στη σκηνή με ένα Darth Vader, δύο Jedi και άλλους δύο Stormtroopers, ο Weird Al τραγουδούσε “we all have cellphones, so c’mon, let’s get real”, το κοινό φώτιζε τον ουρανό με μερικές χιλιάδες κινητά και δίπλα μου γελούσε νευρικά η Marissa Nadler. Περισσότερα καμμένα κύτταρα από όσα μπορώ να αντέξω. “You are Pitiful”, “Eat it”, “Fat”, “Yoda”, “Canadian Idiot” (με αναμενόμενη αφιέρωση στους GY!BE), “I wanna be your Lover”, “Let me be your Hog”, όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, δεκάδες βίντεο, νευρικό γέλιο, μόνο ατάκες επί δύο ώρες και ένα τέταρτο. Απίστευτο performance. Σε κάποια φάση πήρε το μικρόφωνο και κατέβηκε στο κοινό, ταξίδεψε ανάμεσά του, πείραζε τον κόσμο, και ανέβηκε στη σκηνή ξανά για να παίξει το “Gump”. Κοίταζα το ρολόι και δεν ψηνόμουν με την καμία να πάει δέκα, ήθελα να παίξει και αυτός ένα τίμιο δεκάωρο the Oneida way. Δεν το έκανε, ετέλευσε, χειροκροτούσα σαν μανιακός, φώναζα, συνειδητοποιώ πως τραγουδούσα στα μισά κομμάτια και με είχε πιάσει πονόλαιμος. Μεγάλες στιγμές. Ανάβουν φώτα, και χαλαρό περπάτημα στο reds για EMERALDS. Ποιος γεροδιάολος σκέφτηκε τέτοιες αλλαγές, είμαι σε κυριακάτικο tangerine dream “journey through a burning brain” mood, σε συνδυασμό με ένα γενικό TG “journey through a body” και βλέπω Emeralds μετά από Weird Al. Αίσχος. Και γίνεται της γριάς πουτάνας στο reds και αυτοί οι Emeralds γαμάνε τόσο ανενόχλητοι. Οι νότες που κλεφτοάκουσα το μισάωρο που τους είδα προέρχονταν από το τρομερό “What Happened?” album, cd στη Νo Fun, LP στην Editions Mego. Δεν έχει από τη μάνα του επιλογή να μην είναι δισκάρα. Και οι θόρυβοι των παιδιών χορεύουν το πικρό βαλς της αποσύνθεσης, παρέα με εμένα, την συστηματική μου πτωματοποίηση και την -τουλάχιστον έκτη- μπύρα μου. Μα πόσο γαμάνε αυτοί οι Emeralds! Και πόσο χρειάστηκε να φύγω για να δω τον έναν, τον αυτοκράτορα DANIEL MENCHE! Αυτόν λέτε ή WOLVES IN THE THRONE ROOM; Σίγουρα όχι βαλκανικό BOBAN MARKOVIC πάντως. Μακάρι όλα τα διλλήματα της ζωής μου στο μέλλον να είναι τέτοια. Άμα κερδίζει το άθλημα, τι νόημα έχει η επιλογή; Παρόλα αυτά υπήρξε, και έγερνε στον τύπο από το Portland, για τη μοναδική του φετινή ευρωπαϊκή εμφάνιση. Μεγαλωμένος στα σαλόνια της Soleilmoon, κατά το ήμισυ υπεύθυνος για το ΑΒΥΣΣΑΛΕΟ “Progeny of Flies” album με τον Andrew Liles, υπήρξε συνολικά πιο μουρλός από οποιονδήποτε εκεί μέσα, πλην ίσως του Weird Al Yankovic. Γονατιστός πάνω στους μίκτες. Εξάρτημα σαν χάρακας κολλημένο στην καρωτίδα (θαρρώ δεν αναπαριστούσε κολομβιανή γραβάτα), επειδή υποθέτω προσπαθούσε να πιάσει ηχητικά τους παλμούς του σφυγμού του και με κατάλληλη συσκευή να μεταφέρει τον ήχο προς τα έξω, σε συνδυασμό από ενδοστοματικά ουρλιαχτά/μουγκρητά που φιλτράρονταν από διάφορους ανεξήγητης προέλευσης θορύβους και ένα κανονικό party από βύσματα και συχνότητες να δομούν ένα χαοτικό χαώδες χάος που αυξανόταν σε ένταση και πολυπλοκότητα με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου για να σταματήσει άξαφνα με το πάτημα ενός διακόπτη και να επιζεί μονάχα ένα μακρύ, κολασμένο και βορβορώδες ουρλιαχτό του Daniel Menche. Δέος. Στη συνέχεια σταμάτησε, σηκώθηκε, έκανε δύο -σίγουρα ρητορικές- ερωτήσεις χορεύοντας, είπε ένα ποιήμα, γαμήθηκε στο γέλιο, χαιρέτησε και εξαφανίστηκε μέσα σε δεκατρία δευτερόλεπτα. Πολλά ηγετικά χαρίσματα αυτός ο άνθρωπος, να ναι καλά. Επιστροφή στο centre stage, διαβάζει ακόμα κανείς άραγε, για τους Wolves. Που λέτε οι Wolves in the Throne Room έβγαλαν ένα αριστούργημα στη Vendlus που λέγεται “Diadem of 12 Stars” και αν είχαν μείνει σε αυτό, σήμερα θα τους μνημόνευα ως μια από τις σημαντικότερες black metal μπάντες της Aμερικής, που έκαναν μια δισκάρα και εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς, όπως οι Weakling μετά το “Dead as Dreams”. Όχι πως θα πλησίαζαν ακόμα και έτσι αυτό το επίπεδο, αλλά θα ήταν κοντά. Και πιστέψε με, δεν πρόκειται για το γνωστό στους blackmetal κύκλους “worship the first demo” σύνδρομο. Το πρώτο album των Wolves είναι όντως αριστούργημα, ενώ τα επόμενα είναι όντως πατάτες συγκριτικά. Τι να κάνουμε τώρα. Δεν είναι πάντα δόκιμα για την ποιοτική υπόσταση τα κολλητηλίκια με τους καρχαρίες Stephen O’Malley και Greg Andersson. Σίγουρα είναι για την αναγνώριση όμως, και για την δυνατότητα να παίζεις σε ένα ATP και να σε βλέπουν τρεις χιλιάδες άτομα, μια μεγάλη πλειοψηφία των οποίων φοράει φουλάρι και κασκέτο και πρωτοκάνει evil γκριμάτσες και devil fingers μαζί σου. Όλα είναι θέμα επιλογών. Πλέον όμως όταν σκέφτομαι τους Wolves in the Throne Room σκέφτομαι τους Satyricon και όχι τους Weakling. Σιγά το τίμημα, θα μου πείτε. Θα συμφωνήσω. Προσθέτω πως αυτή η μπάντα κονταροχτυπήθηκε με το hype και κατατροπώθηκε. Πέθανε. Το αν θα αναστηθεί θα το δείξει ο χρόνος, αλλά για την ώρα τα μαντάτα δεν είναι καλά. Ο πρόλογος δένει με την εμφάνισή τους : Έπαιξαν χάλια. Τα φωνητικά δεν πλησίαζαν αυτό που ακούμε στα albums, τα τύμπανα είχαν triggers, η απουσία μπάσου έκανε ένα κακό τζιτζίκισμα (γενικά στηρίζω) και πολύ “Black Cascade”. Μόνο ένα κομμάτι από το πρώτο, και δεν ήταν το “Queen of the Borrowed Light” και πραγματικά απορώ πως γίνεται να μην το παίζουν. Στο τελευταίο κομμάτι έπαιξαν Ένα riff, γεγονός που εκτιμήθηκε δεόντως. Κάτω από πεντεσταδέκα και στεναχωρέθηκα, τους περίμενα live τουλάχιστον δυναμίτες. Στον ίδιο χώρο, DEERHOOF, στα καπάκια. Αυτοί ήταν ωραίοι τρελαμένοι και στη φασάρα, αλλά τα όρια της κατάρρευσης τόσο κοντά που είχα και ο ίδιος τρομοκρατηθεί, και σχεδόν κοιμηθεί. Ούτε φυσικά DANIEL HIGGS που έπαιζε έκτακτα στις δύο και τέταρτο, αφού μαζί με μας αποκλείστηκε και αυτός και δεν κατάφερε να εμφανιστεί την Παρασκευή. Κάπου εκεί απέκτησα περιέργεια για το πόσο κρύο μπορεί να κάνει έξω, εξαφανίστηκα στο σκοτάδι, ύπνος, αντίο ATP. Υπάρχει και τέταρτο part, αλλά συντομεύω, στο τέλος θα το εκδώσω αν συνεχίσω. Εσπευσμένο Λονδίνο, κιάλλα χαμένα λεφτά στα τραίνο, ευχάριστες συναντήσεις με αγαπημένους ανθρώπους, μια βόλτα σε Rough Trade και Vinyl Exchange, κάποιοι δίσκοι, κάποια κούραση και στο τέλος κάποιο Koko για τρίτη φορά Neurosis σε τρεις ημέρες (νόμπελ) καθώς και Daniel Higgs. Ο τελευταίος δεν ακούστηκε όπως του έπρεπε σε κοινό δυο χιλιάδων ατόμων, ενώ όπως θα υποψιαστήκατε πλέον και εσείς, οι Neurosis, έπαιξαν ακόμα καλύτερα από ό,τι στο ATP. Δεν το πίστευα αυτό που έβλεπα μπροστά μου. Υποθέτω είναι άλλο πράγμα να παίζεις στον κόσμο που σε αγαπάει, παρά σε τελειωμένο δηθεναριό που πήγε στο ATP για να πει πως πήγε στο ATP. Όμοιο tracklist με αυτό του Σαββάτου. “Through Silver in Blood” από άλλη διάσταση. Κλείσιμο συναυλιακής δραστηριότητος. Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε αν έβλεπα και τέταρτη σερί μέρα τους Neurosis. Τόσο εκστασιασμένοι που τους έπεφταν τα όργανα από τα χέρια. Ο Dave Edwardson χτυπιόταν σαν παλαβός, φορώντας μπλουζάκι PORTAL. Γίναμε. Καταστροφή. Τέλος. Θα ξαναγράψω το 2012, αν η καταστροφή του κόσμου γίνει γύρω στον Νοέμβριο ή και μετά.

~ από kiwiknorr στο 10 Δεκεμβρίου, 2010.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized