sonic death monkey

Μεταφερόμαστε στον παλιό τον καναπέ που είχε μονίμως πρόβλημα και τα μαξιλάρια έπεφταν και με εκνεύριζε το θέμα, και στο 46′ ο Ronaldo ανοίγει το σκορ και ξενερώνω το σύμπαν διότι ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα παιδιά θαύματα και όλες αυτές τις δημοσιογραφικές αναφωνήσεις. Ειδικά όταν στην αντίπαλη ομάδα αγωνίζεται ένας από τους ελάχιστους παίχτες που αισθάνομαι πραγματικά τυχερός που «πρόλαβα» (πρόλαβα!) να δω. Ο μεγάλος, ο απίστευτος ποδοσφαιριστής, ο Dennis Bergkamp. Βρισκόμαστε στο 1998 και φυσικά στον πρώτο ημιτελικό, όπου η μέτρια Βραζιλία των φαντεζί Ριβαλντορονάλντων κοντράρει στα ίσια την πορτοκαλί αγαπημένη μου. Το μαξιλάρι στα σίγουρα έπεσε μια και καλή όταν ο (από πάντα και για πάντα) νέος ταλέντος Patrick Kluivert στο τέλος του αγώνα αποφασίζει να ισοφαρίσει. Ούρλιαξα το ίδιο, όσο είχα κάνει δύο χρόνια πριν, όταν o Βαζέχα έκανε εκείνο που όλη η Ελλάδα ξέρει τι είναι και το οποίο δεν θα επαναλάβω. Δυστυχώς ο Ronald De Boer και (νομίζω) ο Cocu μου πήραν σύντομα την χαρά με δύο χαμένα penalties, και έστειλαν την αντιπάθεια 1 να παίξει με την αντιπάθεια 2, η οποία αντιπάθεια 2, την επόμενη νύχτα, και ενώ βρισκόμουν στο party του Σπύρου, νικούσε άδικα την κροατική αρμάδα του αιώνιου (ακόμα και σήμερα, είμαι βέβαιος) μεταγραφικού στόχου του Παναθηναϊκού, Davor Suker. Οι κάτω ήταν γάλλοι (στην πραγματικότητα, και όχι απλά οπαδοί) και χοροπηδούσαμε σαν μαλάκες για να τους διαλύσουμε τα νεύρα. Σε ένα σουβλατζίδικο στα Στύρα στην Εύβοια, και με μόνιμη συντροφιά τον (από πάντα) πουσταρά Ricky Martin, παρέα με τον παππού μου, λίγες μέρες μετά, έβλεπα την αντιπάθεια 2 να ξεβρακώνει την αντιπάθεια 1 και δεν παρουσίαζε ενδιαφέρον το θέμα, η Ολλανδία είχε αποκλειστεί και ο Dennis Bergkamp δεν θα σήκωνε το μουντιάλ. Η Βραζιλία θα έπαιρνε μια άτυπη ρεβάνς, από γειτονική ευρωπαϊκή χώρα, τέσσερα χρόνια μετά, και πάλι με τον Ronaldo, έδινα πανελλήνιες και ξυπνούσα το πρωι πριν δώσω για να βλέπω τους αγώνες, τότε υποστήριζα την Αγγλία (θα θυμάστε πως η Ολλανδία δεν είχε καν προκριθεί), και από τότε είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι αν τα εκάστοτε μουντιάλ (αυστηρά αυτά, διότι αυτά με εξίταραν σαν διοργάνωση) θα ήταν αυτό που φανταζόμουν ως σημείο αναφοράς των στερνών των νιάτων μου. Και σε τι φάση θα με έβρισκε το επόμενο. Και πότε επιτέλους θα υποστήριζα στα αλήθεια κάποιον στον τελικό. Πράγμα που φυσικά δεν συνέβη το 2006, που η αντιπάθεια 3 νικούσε απλά την αντιπάθεια 2 και λέγαμε πως άντε, το 2010 να το σηκώσει κάποιος σοβαρός. Δεν θα πάει βαθιά η περιγραφή, αλλά η κάθε περίοδος μουντιάλ είναι η σοβαρότερη περίοδος κάθε τετραετίας και το ξέρω πως δεν το γράφω σωστά, αλλά το ευχαριστιέμαι βαθύτατα όταν με πιάνω να παρακολουθώ με το ίδιο ενδιαφέρον που παρακολουθούσα ως 13χρονος τσόγλανος το 1998 ΚΑΘΕ παιχνίδι της διοργάνωσης. Συνέβαινε και το 1994, όπου απλά θυμάμαι όμως έναν speaker να λέει πως «ο κόσμος γιουχάρει την Εθνική που δεν κλέβει την μπάλα», και απορούσα που κάποιος θα μπορούσε να παραπονιέται για κάτι τέτοιο, και έβλεπα κάτι νιγηριανούς να ανταλλάσουν χαλαρές μπαλιές. Φέτος, μπορεί να μην υπήρχαν parties και χαλαρές διαθέσεις και μπυροπιτσοετσιμασαρέσει, αλλά διάολε, έχω δει περισσότερο μουντιάλ από κάθε άλλη φορά, και οι συνθήκες δεν το ευνοούσαν απλά, αλλά επιπροσθέτως το επέβαλλαν. Λίγη μπάλα, αλλά πολλή ατμόσφαιρα. Και το φετινό είναι ο ορισμός του σημείου αναφοράς, και οι αντιπάθειες 2 & 3 πήραν τον πούλο που έπρεπε να πάρουν, και η Ολλανδία φέτος δεν είναι η συγκινητική ομάδα του ’98, και δεν με καίει και τόσο το ζήτημα, αλλά το ενδιαφέρον σταθερά αμείωτο. Πάλι δεν υποστηρίζω κάποιον, και σίγουρα όχι ψυχαναγκαστικά την Αγγλία, αλλά μιας και έχουμε επίκαιρη την πρόκριση της Ουρουγουάης στους οκτώ, αυτή την ομάδα την βλέπω σίγουρα ημιτελικό, το υπογράφω, και θα υποστηρίξω σθεναρά σε περίπτωση που λεμετώρα πάει για τα πολλά.

Η μουσική υπόκρουση όλων αυτών, είναι μονάχα δύο albums, γιατί εδώ που τα λέμε δεν χρειάζονται άλλα albums. To «Deth Red Sabaoth» του Glenn Danzig είναι η επιστροφή του σε υπερτραγούδια, και η Φωνάρα του παίζει παντού και όλη την ώρα. Έξι χρόνια μετά από κομμάτια σαν το «Netherbound» χρειαζόταν κάτι μεγαλειώδες, και νάτο, υπάρχει, είναι dethred sabaoth και είναι θεϊκό. Δεύτερο έρχεται το υπερalbum «Rebel Within» του Hank Williams III, εγγονού του Hank Williams. Αυτό έχει καταπληκτικά τραγούδια, είναι το πιο original νέο πράγμα στην country που θα βρείτε οπουδήποτε, φρέσκο, δυνατό, heavy metal και ασχολείται με τα θέματα που πρέπει να ασχολείται κανείς ένα καλοκαίρι, και ειδικά σε «σημείο αναφοράς VM» καλοκαίρι. Δεν χρειάζεται άλλη μουσική. Περισσότερα μουσικά και ποδοσφαιρικά νέα σε επόμενη δημοσίευση, και μην αρχίζετε να γράφετε στα κόμμεντς για την Ελλαδάρα που αδίκως αποκλείστηκε. Με ανησύχησε, αλλά τελικά αποκλείστηκε. Δεν θα άντεχα να βλέπω περισσότερους καβλοπίθηκες να πανηγυρίζουν, από όσους ανθρώπους κατέβηκαν σε πορείες και απήργησαν για το ΔΝΤ και τα εργασιακά, δεν θα το άντεχα, η Ελλάδα έπρεπε να αποκλειστεί όσο ήταν καιρός, και ευτυχώς τίποτα δεν πήγε στραβά, υγεία και αγάπη σε όλους παιδιά.

~ από kiwiknorr στο 26 Ιουνίου, 2010.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized