η μαϊμού του θανάτου εναντίον της οικονομικής κρίσης
Καμιά φορά οι άνθρωποι, όταν δεν το πολυσκέφτονται λένε ιδιαιτέρως πετυχημένα πράγματα. Κάποια στιγμή το Σάββατο το βράδυ λοιπόν, κάπου ανάμεσα στον Lanegan και το νέο Unkle (το οποίο να ακούσετε γιατί με προβληματίζει και θέλω να το συζητήσουμε μετά), στη μέση μιας έντονης συζήτησης περί δημοσίου, ιδιωτικών και δημόσιων πανεπιστημίων και αξιοκρατίας, ακούστηκε η πρόταση (περίπου): «Ρε κοιτα να δεις που φτάσαμε, κάποτε μαζευόμασταν και πίναμε και λέγαμε μαλακίες και τώρα μαζευόμαστε για να μαλώσουμε για το πως θα βελτιωθεί το σύστημα παιδείας». Δεν ξέρω πως να το εκφράσω ακριβώς, στο μυαλό μου περιτριγυρίζει η φράση «απώλεια αθωότητας», αλλά είναι σε ίσα μέρη γελοία και σιχαμένη, οπότε θα την απορρίψω. Παραμένει το γεγονός ότι ο γενικότερος ρόλος μας αλλάζει επικίνδυνα, τόσο σε σχέση με τις σκέψεις μας, όσο και σε σχέση με τους υπόλοιπους γύρω μας. Κάπου φτάσαμε να χρειαζεται να στηρίξουμε εμείς τους μεγαλύτερους και απαιτείται να μην διαλυόμαστε σε κομμάτια ώστε να συγκρατούμε μαζί και τους υπόλοιπους. Πλέον δεν πολυσκεφτόμαστε πόσες μπύρες το Σάββατο, αλλά πώς θα βγουν οι λογαριασμοί και τα δάνεια. Λίγο καταθλιπτικό; Ωρίμανση θα φωνάξει το κοινό. Θα γελάσουμε ειρωνικά και θα το αγνοήσουμε. «Take time out» που λένε και οι Vex’d («Cloud Seed» το album, προτείνεται ανεπιφυλάκτως). Χρειαζόμαστε λίγο χρόνο μάλλον. Μια από τις αγαπημένες μου εκφράσεις είναι το «put things into perspective». Τις τελευταίες μέρες νομίζω ότι όλος ο κόσμος το έχει χάσει όλο αυτό. Όχι αδίκως, έχουμε την ατυχία στην ημιτονοειδή συνάρτηση της ιστορίας να βρισκόμαστε πέραν του σημείο (π, 0) και το πόσο γρήγορα θα προχωρήσουμε δεν εξαρτάται από εμάς.
Ίσως καταφέρουμε φυσικά να επιστρέψουμε σε πιο απλές εποχές, ίσως απλά είναι η τελευταία αφορμή για να σαλτάρουμε. Σίγουρα θα χει ενδιαφέρον όμως. Χάσαμε και τους Karma To Burn, δεν πολυχαλάστηκα, θα σας την πω τη μαύρη αλήθεια, αλλά σίγουρα θέλω να αφιερώσω χρόνο στο «Appalachian Incantation» γιατί τους συμπαθώ πολύ, έστω και από μακριά. Θυμήθηκα και τους Spacemen 3, ελέω αφιερώματος στους Red Krayola (οποία ομορφιά το «Transparent Radiation»). Μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις των ημερών είναι το «Silver Lines» της Anne Rose Carter, μια ομορφότατη έκδοση σε 3» cd και ένα ακόμα πιο όμορφο μουσικό περιεχόμενο. Θέλω να ξαναδώσω και μια ευκαιρία στον Flying Lotus, οπότε θα ακούσω το «Cosmogramma». Κάποια στιγμή θα συζητήσουμε και για το φετινό Synch. Μόνο για Matt Elliott και Fuck Buttons χαμογελάω πλατιά, αλλά πολύ λίγα ονόματα μέχρι στιγμής ρε γαμώτο. Ελπίζω σε περισσότερες ανακοινώσεις. Πρέπει να σκεφτούμε και σοβαρά για το αν θα πάμε στους Grails το επόμενο σαββατοκύριακο.
Κάπου εδώ διακόπτουμε το ευχάριστο μουσικό διάλειμμα για να συντονιστούμε στις ειδήσεις μας. Είναι αναμενόμενο ότι στο άμεσο μέλλον η Αθήνα θα καεί. Ίσως της αξίζει εδώ που τα λέμε, τέτοια που είναι. Δεν ξέρω αν μας ταιριάζει ο ρόλος του παρατηρητή, αλλά έστω και σε προσωπικό επίπεδο δεν μπορούμε να μην σχολιάζουμε. Κούραση και απογοήτευση. Και χασμουρητά, πολλά χασμουρητά.
sonic death monkey 