Ιουλιέτα, γυμνή
Είναι εποχή διαβάσματος. Λίγο παράδοξο για άνοιξη είναι η αλήθεια, τώρα που οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν, τα πουλάκια τιτιβίζουν και τα λουλουδάκια ανθίζουν πολύχρωμα. Περίσσοτερο διαβάσματος από μουσικής. Ίσως απλά είμαστε πιο σιωπηλοί αυτή την εποχή. Δεν ξέρω ακριβώς τι συμβαίνει, ακόμα και εδώ βρισκόμαστε σπανιότερα από ό,τι παλιότερα. Θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για τα απόνερα του Πάσχα, αλλά πιστεύω ότι μάλλον θα είχε άδικο. Κάτι άλλο συμβαίνει, ίσως ψάχνουμε περισσότερο τα πράγματα στο κεφάλι μας και δεν μας μένει πολύ χρόνος και ενέργεια για να τα βγάλουμε προς τα έξω. Έχουμε και καιρό να πάμε σε καμιά συναλία, δεν έχει βγει και κανένας εξαιρετικά αναμενόμενος δίσκος, γενικά τα πάντα είναι υπόπτως ήσυχα στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.
Λοιπόν που λέτε, είχα καιρό να πέσω τόσο με τα μούτρα σε ένα βιβλίο, όσο στο «Juliet, Naked». Ίσως να φανεί παράξενο σε κάποιον που βλέπει το όνομα του Hornby να περνάει μέρα παρά μέρα βόλτες από τούτο εδώ το blog, αλλά το γεγονός παραμένει ότι μετά το «About A Boy», τα fiction έργα του φίλου Nick αντιμετωπίστηκαν με ανυπομονησία, συμπάθεια, χαμόγελα και προβληματισμό, αλλά όχι με πραγματική αγωνία και κολληματική ανάγνωση. Ειδικά το «Slam» ακόμα το αντιμετωπίζω μουδιασμένα, όχι γιατί είναι ένα κακό βιβλίο (το αντίθετο μάλιστα, είναι σχεδόν τρομακτικό το πόσο πετυχημένα διηγείται ένας 50άρης μια ιστορία μέσα από τα μάτια ενός δεκαεξάχρονου), αλλά γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, ποτέ δεν θα ασχολιόμουν με έναν πιτσιρικά που μιλάει σε μια αφίσα του Tony Hawk αν δεν έφερε την υπογραφή του Hornby. Κάπως έτσι, με σκέψεις και μικρούς φόβους, άργησα να το πάρω απόφαση να διαβάσω το «Juliet, Naked». Από τις πρώτες σελίδες όμως, φάνηκε ότι το βιβλίο θα τελείωνε σε συντομότατο χρονικό διάστημα.
Διακινδυνεύοντας να πέσω στην ίδια παγίδα με τον Duncan του βιβλίου όταν πρωτογράφει για το «Juliet, Naked», θα τολμήσω να πω ότι πρόκειται μάλλον για ό,τι καλύτερο έχει γράψει μετά το «High Fidelity», ξεπερνώντας στο μυαλό μου πιθανότατα και το «About A Boy». Και είναι περίεργο το πόσο ζωντανό φαίνεται ένα μυθιστόρημα του οποίου οι χαρακτήρες του είναι τόσο κουρασμένοι. Ίσως ο Hornby έχει ανάγκη τη μουσική για να μεγαλουργήσει (ίσως πιο σωστά έχει ανάγκη κάποιο από τα πάθη του – μουσική, βιβλία, ποδόσφαιρο), έτσι ώστε να την θέσει ως καρδιά στο δημιούργημά του και να το αφήσει να ζήσει. Αγάπησα αμέσως τα πάντα στο συγκεκριμένο βιβλίο, από τα κολλήματα των χαρακτήρων, τον πιο loser (και ίσως πιο πραγματικό) rock star που έχει υπάρξει, την ακτή του Gooleness, ακόμα και τις μικρές λεπτομέρεις όπως οι δημοσιεύσεις του Wikipedia. Το μόνο μικρό παράπονο είναι που δεν γνωρίσαμε την Grace, αλλά μάλλον δεν θα το άντεχε ο Tucker.
Από την στιγμή που το τέλειωσα, προσπαθώ να σκεφτώ το κατάλληλο soundtrack για το βιβλίο. Δεν έχω καταλήξει σε κανένα βαρύγδουπο συμπέρασμα, οπότε μην κρατάτε και την αναπνοή σας. Οφείλω να αναφέρω ξανά την πιο ωραία έκπληξη της φετινής χρονιάς, το «Leftover Love» των Recue, που κατέφτασε και πριν λίγες μέρες σε μια ωραιότατη κασσετοέκδοση που μου θύμισε παλιές καλές εποχές. Επίσης, μπορείτε να περάσετε καμιά βόλτα από της Kning Disk για πολύ καλές προσφορές Απρίλιο και Μάιο. Από τις κυκλοφορίες των ημερών ψιλοκόλλησα με το «Lost Foundling 1999-2004» των Mark Clifford και Mira Calix, το οποίο μπορεί να είναι λίγο άνισο (λογικό αν αναλογιστεί κανείς ότι πρόκειται για μια αρκετά χύμα συλλογή κομματιών), όταν γίνεται καλό, γίνεται πραγματικά ΚΑΛΟ. Εντωμεταξύ ψάχνουμε απεγνωσμένα το καινούριο album της Neotropic (γενικά κακό πράγμα τα mp3 albums). Κάποια στιγμή θα κάνουμε και μια μεγάλη συζήτηση για το δεύτερο album των Twilight (για το οποίο είμαι σίγουρος ότι θα μαλώνουμε συνέχεια με τον κ. Παππά). Κατά τ’ αλλα, τα φετινά album των Koss και Kidkanevil είναι ό,τι πρέπει για τις πιο ηλεκτρονικοπερίεργες μέρες σας. Ατμοσφαιρικά και μελωδικότατα, ομορφιές δηλαδή. Βγήκε και το Kkoagula, το οποίο δεν έχω ακούσει ακόμα, αλλά είμαι περίεργος πολύ, ειδικά όταν θυμάμαι την un-edited demo μορφή του (αν αυτό εκεί ήταν πραγματικά demo).
Πέμπτη σήμερα φίλοι μου, άλλη μια μέρα πριν το τέλος της βδομάδας. Δεν υπάρχουν ιδιαίτερα σχέδια για το σαββατοκύριακο, αλλά ελπίζω να ανακτήσουμε το χαμένο χρόνο.
sonic death monkey 